The one next door & me

Het diner

Dries was al zo'n half uur gelden vertrokken om op zijn kleine zusje te gaan passen. Hij had me geholpen met het eten waar hij kon en was voorproever geweest van mijn brouwsels. Hij vond het natuurlijk lekker, maar Dries is een eerste klas varken en vind zo goed als alles lekker. Op hem mag ik dus ook niet echt voortgaan. Toen mijn ouder terug kwamen van de stad, vertelde ik hun van het diner met de buren vanavond. Zoals ik al had voorspeld, waren ze ook heel enthousiast en waren totaal niet boos omdat ik het had geregeld zonder hun. Nu de klok zes uur dertig naderde, waren we allemaal op van de zenuwen. Iedereen liep rond in het huis om alles perfect te krijgen. Ik voegde nog de laatste kruidingen toe en liet het eten daarna nog wat koken op een zacht vuurtje zodat het warm blijft, maar niet verbrandt. Mijn moeder deed nog snel overal het stof af- ook al was er nergens ook maar een stofje te zien, mijn moeder is nu eenmaal een freak als het op opruimen aankomt- en mompelde constant bij zichzelf hoe vuil het hier wel niet is en dat we ons allemaal zouden moeten schamen. Ik snap niet wat haar probleem is, je zou hier van alles kunnen eten of er zelf aan kunnen likken, zo netjes is het hier. Mijn vader was bezig met zijn biercollectie in de koelkast te leggen zodat hij daar zo meteen mee kan pronken bij Stef, onze nieuwe buurman en zijn toekomstige vriend.   
'Pap, denk je niet dat het een verkeerde indruk heeft als je hier met een hele biercollectie zit? Straks denken ze dat je een alcoholieker bent', zei ik tegen hem terwijl ik nogmaals van mijn balletjes in tomaten saus proefde. Ze waren perfect, voor mij toch.
Hij haalde zijn schouders op. 'Camille, wij zijn mannen. Dat is normaal. Iedereen heeft een biercollectie, maar niemand drinkt er echt iets van. Het is iets tussen mannen en het heeft te maken met onze eer. Je zult het waarschijnlijk nooit begrijpen.'
Ik keek hem aan met een blik die zei: 'Serieus? Meen je dat nou?'
Maar hij negeerde die en liep de keuken uit, waarschijnlijk op weg naar zijn zetel in de woonkamer. En ik had gelijk want nog geen minuut daarna hoorde ik mijn moeder tegen hem klagen dat hij zijn luie kont uit de zetel moest heffen en haar moet helpen alles in orde te zetten. Waarop hij antwoordde dat hij niet recht gaat staan voor iets dat niet eens nodig is omdat het hier niet netter kan. Ik kwam de keuken uit, klaar om me te bemoeien, maar de bel ging toen ik halverwege van mijn bestemming was. Ik stond stil op mijn plaats en draaide me om naar de deur. Mijn moeder en vader kwamen vanuit de woonkamer achter me staan en keken ook zenuwachtig naar de deur.
'Ga dan open doen, Camille!' schreeuw- fluisterde mijn moeder toen ik nog even bleef staan.
Ik keek even achter me om haar een waarschuwende blik te werpen en haastte me vervolgens naar de deur. Ik deed ze open daar stonden ze dan, glimlachend en recht voor mijn neus. De mensen waarmee we waarschijnlijk de rest van ons leven -als we in dit huis blijven wonen en zij in dat van hun-mee zullen moeten delen. Dit is een cruciaal moment voor mijn ouders. Het is erop of eronder.
'Hey, Roni, Stef en... zoon van.. Stef en Roni... ', zei ik.Ongelofelijk, ik was zijn naam vergeten. Hoe kon ik nou zijn naam vergeten?

'Matthieu, mijn naam is Matthieu', zei hij op een geïrriteerde toon.

'Mijn oprechte excuses, Matthieu', zei ik met een extra nadruk op zijn naam,' kom binnen!'

Mijn ouders kwamen van achter me te voorschijn en begroette  onze buren- gelukkig maar- op een normale, beleefde manier. Ze stelden zich voor en gaven handen en kussen. Ik was trots op hun als een ouder op hun kind wanneer deze iets bereikt in het leven.

'Kom mee naar de woonkamer, kunnen we daar even praten en daarna beginnen aan het eten',stelde mijn moeder voor.

Iedereen volgde haar en ik sloot vanachter in de rij aan. Voor me liep Matthieu en zelf van vanachter zag hij er een lekker ding uit. Maar hij lijkt me niet alleen lekker, maar ook zo'n gevaarlijk type. Zo het type dat drugs doet, naar van die rare rock muziek en havy metal luistert en elke avond met en ander meisje naar huis komt om ze de volgende ochtend te dumpen en naakt op straat te gooien. Sommige van die mensen- de havy metal en rock luisteraars die aan drugs doen- zijn echte schatten van mensen, maar je hebt er gevaarlijke bij ook. Ik spreek uit eigen ervaring. Zo'n jaar geleden werd ik eens aangevallen door zo'n gast. Ik wil niet weten wat er allemaal gebeurd kon zijn als er op dat moment geen jongens van op mijn school toevallig voorbij liepen en me te hulp schoten. Maar dat is het verleden en nu zijn we in het hier en nu. We liepen de woonnkamer binnen en iedereen nam plaats in de zetel. Het viel me op dat zowel Ron als Stef heel mooi en proper gekleed waren-jurk en hemd enzo- en dat Matthieu gewoon een te grote donker blauwe trui meteen zwarte spijkerbroek en redelijk kapotte Vans droeg. En dat is nu eens de rede dat hij me er gevaarlijk uitzag, hij is onverzorgd en het kan hem niet schelen wat hij draagt. Ik vraag me af wat zijn moeder wel niet allemaal geprobeerd heeft om hem in nette kledij te krijgen. In kledij die je normaal draagt als je mensen voor het eerst ontmoet en het je ook nog maar een klein beetje kan schelen om een geen slechte indruk te maken.