The one next door & me

Met uitsterven bedreigd

Ik lag nog steeds in mijn bed, na te denken en te piekeren over wat er gebeurt was en hoe ik me echt voelde, wanneer Dries uit het niets aan mijn kamer deur verscheen. Ik vroeg me af waar aan ik zijn late bezoek te danken heb. Niet dat hij het niet vaker deed, ik had hem nu gewoon totaal niet verwacht. Maar ik was wel blij dat hij er was, hij leidde mijn gedachten af van de jongen die al de hele dag in mijn gedachten zit.
'Hey,'groette ik hem, waarna ik uit bed sprong en naar hem toe liep om hem vervolgens een dikke knuffel te geven.
'Hey terug,'zei hij en daarna hield hij me op een afstandje zodat hij me in mijn ogen kon kijken. Zijn gezichtsuitdrukking ging van blij, naar bezorgd.
'Kom hier,'zei hij terwijl hij me zachtjes aan mijn onderrug mee naar mijn bed duwde. Hij ging op de rand zitten en ik ging er helemaal op zitten met mijn rug tegen de muur en mijn knieën opgetrokken. Ik zuchtte en sloeg mijn armen rond mijn benen.
'Je hebt gehuild', stelde hij vast,'wil je erover praten?'
Ik haalde mijn schouders op en schudde vervolgens mijn hoofd.
'Ik heb iets stoms gedaan, maar jij zou het toch nooit begrijpen, geloof me. Je zou het zelf niet willen begrijpen.'
Hij knikte en keek me recht in de ogen.'Oké dan. Je weet dat ik er zeven op zeven voor je ben, elke second van de dag. Dus als je er toch wilt over praten, sta ik binnen de minuut aan je deur.'
Dit is nu het mooie aan Dries. Hij zal me nooit dwingen om iets te zeggen gewoon omdat hij het zelf zo graag wil weten. Hij zal het enkel proberen te begrijpen dat ik het nog niet of gewoon niet aan hem wil vertellen. Hij zou nooit kwaad worden, maar me enkel omhelzen zoals hij nu deed. Ik besef maar al te goed dat ik me gelukkig mag prijzen met een vriend als hem, want zijn soort is met uitsterven bedreigd. Ik schoof wat op zodat hij naast me kon zitten en zich niet moest forceren om me te omhelzen. Hij sloeg zijn arm om me heen en trok me dichter tegen zich aan.
'Ik ben er ook altijd voor jou,'zei ik veel te laat terug', heb je eigenlijk nieuws? Of is er iets dat je me wilde vertellen? Want als jij om negen en een half aan mijn deur staat, dan is dat niet voor niets, dan heb je waarschijnlijk wel een goeie rede.'
Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en hij liet vervolgens zijn hoofd op het mijne zakken.
Hij zweeg even, alsof hij naar zijn woorden zocht en alles wat hij wou zeggen eerst even overwoog.
'Nee, ik wou je gewoon nog eens vereren met mijn aanwezigheid en kijken hoe het gaat met één van mijn favoriete personen. Is dat oké voor u, mijne koninklijke hoogheid?'
Ik lachte. 'O zeker, trouwe onderdaan. Ik voel me zeer vereerd met uw komst. Wilt u soms een kopje thee?'vroeg ik in een belachelijk slecht brits accent.
Hij grinnikte en gaf me een klein duwtje met zijn schouder.
'Doe mij maar gewoon een glaasje cola.' Deed hij me na.
Ik gaf hem een speelse duw terug. ' Dan heb je pech, want die krijg je niet!'
En deze woorden waren het begin van alweer een kleine oorlog tussen ons. Hij sprong boven op me en begon me te kietelen in mijn zij. Ik gierde het uit en reikte naar mijn kussen. Ik sloeg hem er zo hard mee als ik kon. Maar het is een kussen, op geen enkele manier kan het ook maar een beetje pijnlijk aankomen.
Hij lachtte en liet zich terug naast me in bed vallen.
'Je hebt geluk dat ik niet wil dat je dat arme kussen nog meer martelt',zei hij,'het is al erg genoeg dat hij elke nacht jouw hoofd moet verdragen.'
Ik draaide me met open mond naar hem om en hij grijnsde naar me.
'Jij kunt soms zo gemeen zijn! Jij kwaadaardig varken!'
Hij lachtte en kneep in mijn wang.
'Wat ben jij toch schattig en al zeker als je zo boos naar me kijkt,'zei hij alsof hij het tegen een klein kind had.
Ik draaide me van hem weg en ging met mijn rug naar hem toe liggen.
'Ouhnnn, nu niet zielig doen.'
Ik reageerde nier meer en bleef koppig liggen.
Ineens voelde ik zijn arm rond mijn zij die me dichter trok.
'Wat doe je?'piepte ik.
'Je vast houden omdat je niet bij me weg mag gaan,'antwoorde hij.
'Dries,je bent mijn beste vriend. Hoe kwaadaardig je ook kan zijn, ik ga je niet in de steek laten ofzo.'
Hij zuchtte en trok me zo dicht mogelijk tegen me aan. Het voelde een beetje ongemakkelijk omdat dit nu net iets te dicht en iets te intiem was voor beste vrienden.
'Camille, waarom zie je mij al van in het begin als gewoon een vriend? Is het dan echt nog nooit in je opgekomen, heb je er dan echt nog geen enkele keer over nagedacht dat wij, meer zouden kunnen zijn?'vroeg hij waardoor mijn hart sneller begon te slaan.
'Wat bedoel je? Ik-nee, we zijn toch beste vrienden? Al van in het begin? Waarom zou er iets meer moeten zijn?'vroeg ik in paniek.
Hij zuchtte alweer.
'Camille, ik ben al van kinds af aan gefriend zoned door jou. Je bent mijn beste vriendin. En... .' Hij stopte en zuchtte nog een keer.
Ik draaide me naar hem om en zorgde er voor dat er wat ruimte tussen ons was door een beetje naar achter te schuiven. Het zag er waarschijnlijk uit als een gestrande walvis die terug naar de zee probeert te waggelen.
'En wat?'vroeg ik.
Hij keek me even niet aan, maar toen hij me weer aan keek, zag ik het. Ik zag in zijn ogen wat er aan de hand was. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en sperde mijn ogen. Het leek alsof ik aan het stikken was, want ik haalde geen adem meer. Dit kon gewoon niet waar zijn.
'Camille, haal adem!'riep Dries.
Ik haalde gejaagd adem en deed mijn mond een paar keer open en dicht. Ik zocht naar mijn woorden, maar mijn hersenen waren bij het besef gewoon stil gevallen.
'Dries... ben je, ben je al die jaren al verliefd op me?'vroeg ik. Hij hoefde niet te antwoorden want ik zag mijn antwoord in zijn gezicht. Geschrokken stond ik op en wankelde een paar passen naar achteren. Dries kwam recht op bed en wou naar me toe komen,maar ik stak mijn wijs vinger op en draaide me om naar mijn bureau. Ik plaatste mijn ellebogen erop en liet mijn hoofd in mijn handen rusten.
'Houdt het dan nooit op? Moet het echt van het ene naar het andere gaan. Is dit een soort televisie show waar ik nog geen weet van heb?! Hoe kan het nu dat ik het nog nooit gemerkt heb?'vroeg ik waarna ik me terug omdraaide naar hem.
'Waarom zei je niets? En Ellie?' Bleef ik doordrammen.
'Omdat ik diep vanbinnen wist dat je wel niet hetzelfde zou voelen en ik wou wat we hebben niet verpesten.  En wat is er met Ellie?'
Ik liep naar mijn balkon en zette de ramen open. Ik liep erop en genoot van de frisse lucht die in mijn longen stroom.
'Ik heb jaren lang gedacht dat jij en Ellie iets hadden. Ik bedoel jullie waren zo vaak samen zonder mij,'zei ik niets begrijpend.
Hij wreef over zijn gezicht, stond op van uit mijn bed en liep naar me toe. Hij kwam niet dichterbij dan de glazen deuren van mijn balkon. Ik ging met mijn rug tegen de reling geleund staan.
'Ellie en ik hadden helemaal niets. Ellie en ik waren zo vaak alleen samen omdat ik alleen dan mijn gevoelens over jou kwijt kon. Ellie luisterde naar me en begreep me. Ze probeerde me te helpen, me erover heen te zetten omdat we beide wisten dat jij geen gevoelens voor me had en nog steeds niet hebt. Maar ik lieg er niet meer over, Camille. Want ik hou zo veel van je dat het pijn doet om naar je te moeten kijken en te weten dat je nooit met mij oud zult worden, maar met iemand anders, dat ik je nooit gelukkig zal maken. Ik verdruk mijn gevoelens al zo lang, ik probeer al zo lang om je alleen als een vriendin te zien, maar het lukt me niet. Vanaf het moment dat jij met die mooie bruine ogen van je naar me kijkt, ben ik terug verloren.'
Ik schudde ongelovig mijn hoofd en draaide me om. Dries kwam naast me staan en toen ik hem na een tijdje aankeek, leek hij boos en verdrietig tegelijk.
'Het erge van allemaal is dat ik je nooit zal hebben en er toch altijd voor je zal zijn. Ik was er voor je telkens wanneer een jongen je hart brak, ookal begrijp ik niet waarom een jongen auberhaupt je hart zou breken, toch zal ik er altijd voor je zijn. Keer op keer. En ik weet dat er iets is tussen je buurjongen en jij. Ik ben niet dom. De manier waarop hij altijd naar je kijkt. Jij die daarnet zei dat je iets doms hebt gedaan. Ik weet dat het met hem te maken heeft en ik wil niet weten wat jullie hebben gedaan, maar alsjeblieft. Kies alsjeblieft niet voor die gast. Dat je mij niet kiest is jouw keuze en mijn probleem, maar kies dan tenminste iemand die goed voor je is.'
Ik keek hem boos aan omdat hij over iets begon waar hij helemaal niets  vanaf weet.
'Ik kies helemaal niet voor hem! Dat is de rede waarom ik iets stoms gedaan heb! En dan nog, moest ik voor hem kiezen,dan gaat dat je niets aan! Je kent hem niet, ik ken hem ook nog niet echt. Maar veroordeel hem nu niet al van voor je zelf nog maar één gesprek met hem hebt gehad,'zei ik,'want eigenlijk kan hij best wel nog een leuke jongen zijn.'
Hij knikte. 'Tuurlijk, je hebt gelijk. Die jongen is de goedheid hemzelve. Doe maar wat je wilt, Camille, het is jouw leven. Ik zou me er niet mogen mee bemoeien. Hoe dom en naïf je soms ook kunt zijn, toch hou ik van je. Dus wil ik dat je begrijpt dat ik dit zeg om je eigen bestwil. '
En met die woorden draaide hij hem om en liep weg. Ik hoorde hoe zijn voetstappen steeds verderweg klonken en daarna de deur die open ging. Even dacht ik dat ik mijn beste vriend kwijt was, de enige die ervoor zorgde dat ik niet in duizend stukken uit elkaar viel,maar de deur ging niet dicht. En wanneer ik me met betraande ogen omdraaide om te zien waarom hij me niet verliet, waarom hij de deur niet achter zich dichtsloeg en het domme meisje dat maar niet van hem wou houden op de manier die hij wilde, achter zich liet, keek hij me ook met betraande ogen aan.
'Ik sms je wel nog een keer, Camille. Slaap zacht.'
En nog voor ik kon antwoorden of zelf nog maar mijn mond kon open doen om iets te zeggen, deed hij de deur dicht en was hij weg. Enkele seconden later zag ik hem onze oprit aflopen en de straat op. Geen ene keer keek hij naar me op, ookal wist hi waarschijnlijk dat ik hier nog stond. Ik wachtte tot hij uit het zicht verdwenen was voor ik de tranen helemaal hun gang liet gaan. Ik weende niet alleen voor Dries,maar voor alles. Ik weet dat ik misschien niet veel reden heb, maar ik ben nu eenmaal geen sterk persoon. Mijn gedachten vlogen van Dries, naar Ellie, naar alle erge dingen die al gebeurt zijn, maar uiteindelijk gingen ze altijd naar die ene persoon. Die ene persoon die ik niet eens ken en niet eens heel erg mag. Maar toch zat hij het meest van allemaal in mijn hoofd en ik wist niet waarom.
'Dat was me nogal een schokkend gesprek', zei Matthieu die ook op zijn balkon stond, nog geen meter bij me vandaan. Ik begroef mijn handen in mijn gezicht en zuchtte geërgerd. Als je het oever de duivel had.
'Zeg me niet dat je het hele gesprek gehoord hebt?'vroeg ik hem.
'Nouja, misschien wel. Ik had een beetje voor jullie drama startte mijn deuren open gezet voor wat frisse lucht en rust. De rust was van korte duur, maar ik klaag niet. Het was best wel vermakend. Zoals je al zei, een echte televisie show.'
Ik keek hem aan en perste er een klein glimlachje uit. Wat kan hij toch zo een enorm eikel zijn, een sexy eikel.
'Sorry,' zei ik enkel.
Hij schudde zijn hoofd.' Geen probleem. Alles een beetje in orde met jou?'
Ik haalde mijn schouders op.'Komt wel goed. Onze vriendschap is te sterk om door zoiets kapot te gaan.'
Hij knikte en allebei keken we terug voor ons uit, leunend op ons balkon.  Ik was bijna vergeten met welk probleem ik zat voor Dries nog een bom in mijn leven liet vallen. Ik had een zware kus sessie met Mathieu gehad nog geen twee uur geleden. Ik slikte en voelde me in plaats van ontspannen, terug super nerveus in zijn gezelschap.
'Camille?'vroeg hij, waarna ik mijn hoofd naar hem omdraaide, maar hij bleef voor zich staren naar de straatlamp aan de overkant.
'Ja?'vroeg ik met een piepstem.
'Het spijt me van eerder. Je hebt gelijk. Ik weet dat het niet had mogen gebeuren en het was niet eerlijk dat ik kwaad op je werd omdat jij kwaad was.' En eindelijk keek hij me aan. Ik slikte en keek even weg van zijn mooie groene ogen.
'Ja, uhm, wel... . Ik had je niet mogen terug kussen, het is mijn fout,'antwoorde ik met een klein geruststellend glimlachje op het einde.
'Ik denk dat we gewoon allebei in fout zijn gegaan,'fluisterde hij.
Ik knikte.
'Maar het is een fout waar ik geen spijt van heb. Jij misschien wel, maar ik niet. Ik zou het zo nog een keer doen, zelf als dat betekende dat ik mijn ziel aan de duivel moet geven.'
Ik lachte,ookal was hij dood serieus en was het best wel schattig wat hij had gezegd. Ik had honderd procent zeker rode wangen. Een geluk dat het al donker is.
'Ik denk dat jouw ziel al lang voor de duivel is,Matthieu. Niets persoonlijk. De mijne is dat waarschijnlijk ook.'
Hij keek me even aan, maar grinnikte uiteindelijk.
'Dat is waar. Behalve dat laatste. Jij bent een engel. Het is onmogelijk dat iemand als jij haar ziel voor de duivel is', zei hij.
Ik trok een wenkbrauw naar hem op. 'De duivel is een engel, Matthieu. Elke engel kan vallen en daarmee zijn ziel verkopen aan de duivel.'
Hij verliet zijn plaats en ging aan de zij kant van zijn balkon geleund staan, zodat hij nu met zijn gezicht mijn kant opwees en hij niet de hele tijd opzij moest kijken.
'Echt? Hoeveel heb je ervoor gehad?'vroeg hij geamuseerd.
Ik lachte en verliet ook mijn plek om recht tegen over hem te staan.
'Ik denk dat het iets van een twee miljoen was,'grapte ik.
Hij lachte en keek naar de kloof die tussen ons in was. Het was zo'n meter, misschien net ietsje meer. Ik vraag me eigenlijk af waar de architecten met hun hoofd zaten om twee balkons van twee verschillende huizen zo dicht bij elkaar te maken.
'Als ik jou was zou ik mijn balkondeuren nooit laten openstaan. Ik kan hier zonder moeite over. Ik ben een nieuwschierig persoon. Ik zou wel eens uit het niets in je kamer kunnen opduiken',zei hij nog steeds naar beneden kijkend.
Ik keek hem met open mond aan en wanneer hij terug naar me op keek grinnikte hij.
'Relax, ik meen het niet.'
Ik haalde opgelucht adem en lachte.
'Wat heb jij een geluk, want ik heb namelijk zo'n super bewakings systeem. Het heeft zo'n gezichts herkenning. Als er een onbekend persoon in mijn kamer komt word er meteen een automatisch geweer op hem gericht. Ze hebben drie seconden om te maken dat ze weg komen of', zei ik waarna ik geweer geluiden en explosies nadeed.
Hij grijnsde en keek me aan alsof ik een fluffy puppy ben.
'Jij hebt echt een probleem in je hoofd, maar het maakt je best wel schattig.'
Ik liet de leuning los en zette een stap naar achter.
'Oké, leuk om van je te horen wat ik al zo mijn hele leven weet. Maar voor je nog meer lieve en hartsmeltende dingen zegt, ben ik weg. Anders loopt het hier waarschijnlijk weer uit de hand. Het wordt een beetje te gezellig.'
Hij glimlachte.'oké, je hebt gelijk. Slaaplekker,schildpad.'
Ik hield mijn hoofdschuin en keek hem vragend aan.
'Ik zal geen vragen stellen. Jij ook een goeie nachtrust, nijlpaard,' zei ik, waarna ik me omdraaide en mijn kamer binnen liep. Ik deed mijn balkon deuren dicht,maar niet mijn gordijnen omdat ik graag naar buiten kijken. Vanuit mijn bed kon ik meestal sterren zien en zo niet, keek ik gewoon naar mijn plafond. Maar ik zag niet alleen te sterren vanavond. Vanavond zag ik ook dé ster. Matthieu stond op zijn balkon en nog net in het zicht. Ik vervloekte hem omdat hij nou net op dat ene kleine stukje balkon van hem moest gaan staan waar ik nog zicht op had. Ik bleef even naar hem staren,maar draaide me vervolgens koppig om en keek naar de inmiddels lichtgevende sterren op mijn plafond.
Na een tijdje begonnen de sterretjes wazig te worden en voelden mijn ogen zwaar. Ik kon ze niet langer openhouden en sloot ze dus maar. Laat de duisternis en de dromen maar komen.