The one next door & me

Dubbele verassing

De volgende ochtend had ik welgeteld twintig berichtjes van Dries. Hij zei dat het hem speet van gisteren en dat hij zijn gevoelens wel aan de kant zal zetten voor onze vriendschap.
Hij had enkel smeek berichtjes waardoor ik onmogelijk boos op hem kon zijn. Wat ik sowiso niet was. Hij is mijn beste vriend, boos zijn op hem is even onmogelijk als puppy's haten. Ik stuurde hem terug dat hij er niet over moest piekeren. Dat het oké is.
Er zal momenteel niets veranderen in onze vriendschap, ik kan mezelf niet dwingen om gevoelens voor hem te hebben. Ookal moet ik waarschijnlijk een enorme dwaas zijn om nee te zeggen tegen iemand als Dries. Hij is perfect. En misschien is dat wel mijn probleem, ik ben niet op zoek naar "perfect". Ik ben op zoek naar wat juist voelt, Dries voelt enkel juist als beste vriend. Ookal denk ik er vaak over na hoe het zou zijn moesten wij een stelletje zijn.
Het zou te mooi zijn, het is een illusie. Wij twee, zijn niet voor elkaar gemaakt, niet op die manier. Maar ik schudde alle gedachten van me af en stond op uit mijn bed.
Gedaan met piekeren, zei ik in mezelf.
Ik liep naar mijn kleding kast die links van mijn bed staat en naast de deur en haalde er een outfit uit. Ik liep om mijn bed heen en legde de kleren op een stapeltje op mijn bureau zodat ik eerst mijn bed kon opmaken. Er zat totaal geen structuur in mijn ochtendroutine, maar ik verlang niet van mijn hersenen dat ze 's morgens vroeg al hun best doen. Van mij mogen ze rustig ontwaken en op gang komen zolang het vakantie is.
Ik maakte dus mijn bed op terwijl ik me afvroeg wat het nut ervan is. Je maakt je bed op en gaat er dan in de avond terug in slapen. Wat gelijk staat aan moeite doen voor niets.
Wees niet zo lui, je hebt toch niets beters te doen, zei ik tegenmezelf.

Waarna ik van mezelf dacht dat ik gestoord ben omdat ik tegen mezelf praat. Ik word nog de tweede Sméagol uit Lord Of The Rings. Eenmaal klaar met mijn bed, draaide ik me terug om naar mijn bureau en het stapeltje kleren. Ik begon mijn kleren uit te trekken. Terwijl ik zachtjes een deuntje neuriëde dat ik uit mijn duim zoog. Ik was net van plan mijn ondergoed uit te doen, toen mijn ogen naar mijn balkon schoten. Ik was al vergeten dat ik nieuwe buren heb en dus rekening moet houden met mijn gordijnen. Ik huppeld in mijn ondergoed snel naar het raam om snel mijn gordijnen dicht te doen. Je zou denken dat het lot en mijn leven me al genoeg schaamtelijke momenten hebben gegeven. Voor hun blijkbaar nog niet genoeg. Matthieu stond op zijn balkon met een rokende tas in zijn handen en... in zijn bloot bovenlichaam. Zijn haar lag zo warrig dat ik dood wou gaan van hoe sexy het is. Mijn ogen bleven op zijn lichaam plakken. Ik reikte zonder te kijken naar mijn linker gordijn.
Correctie: ik reikte zonder te kijken naast mijn linker gordijn. Daardoor verloor ik mijn evenwicht en stootte met mijn hoofd tegen de deurklink van mijn balkondeuren, en met mijn schouder en- God, nee- mijn kleine teen tegen de borduur. Het deed verdomd veel pijn, vooral aan mijn hoofd maar ik beet mijn tranen weg.
Matthieu draaide zich geschrokken om en keek me recht aan. Hij keek bezorgd, maar ik wist dat hij zijn lach inhield. Hij keek me intens glimlachend aan en onbewust gingen mijn ogen nog even snel naar zijn goddelijke six-pack. Ik vervloekte hem en zijn fitnesscentrum. Ze zouden hem moeten verbieden om nog langer binnen te komen voor het wel zijn van meisjes met te veel hormonen. Ik keek terug op naar zijn gezicht en zijn verdomd sexy haar.
Zijn lippen vormden de woorden:'Alles oké?' Terwijl hij vragend zijn duim opstak.
Ik stak mijn duim op, ookal stond mijn gezicht nog steeds zuur. Ik stond snel op, zwaaide snel even naar hem en trok toen snel mijn gordijnen dicht. Het laatste wat ik zag voordat mijn zicht uit het raam me werd ontnomen was Matthieu's blik die verward, bezorgd en geamuseerd stond.
Ik zakte door de grond van schaamte, maar kon het toch nog opbrengen om door te lopen en me snel aan te kleden. Ik huppelde daarna naar de badkamer en deed daar het nodige-zonder in de spiegel te kijken en de schaamte te voelen- voor ik naar benden stormde om te ontbijten.
Ik pakte melk uit de koelkast, nesquik uit de kast boven het aanrecht en een tas uit de kast ernaast. Ik maakte snel mijn chocomelk klaar en plaatse ze voor een minuutje in de oven. Terwijl mijn chocomelk aan het opwarmen was pakte ik de broodzak uit zijn mand en wat vlees uit de koelkast voor erbij. Ik nam net mijn eerste hap van mijn boterham met hesp toen er twee geluidjes mijn oren bereikte. De microgolf en de deurbel. Mijn chocomelk was klaar! Maar er stond iemand aan de deur, dus moest mijn grote liefde maar eventjes wachten. Terwijl ik rustig mijn boterham neerlegde, bleef de bel als een gestoorde en agressieve gek gaan. Ik liep behoedzaam naar de deur en hoorde mensen tegen elkaar snauwen.

'Ik was eerst!' fluister, schreeuwde de ene stem.

'Nietes! Hoepel op! Ik was er als eerste!' snauwde de andere stem.

Tot mijn ergernis herkende ik ze allebei. Ik draaide met mijn ogen, zuchtte diep en deed de deur met veel tegenzin open. De twee jongens die voor me stonden hadden elkaar vast alsof ze net van plan waren om elkaar in de haren te vliegen. Maar toen de deur open ging en ze allebei naar me opkeken, lieten ze elkaar los en glimlachten als engeltjes. Ik keek geïrriteerd naar hun beide en zuchtte nogmaals.

'Wat is er dat jullie het zo nodig vonden om mijn deurbel te martelen?' vroeg ik.

Ze keken elkaar snel even aan om te zien wie er eerst zo beginnen, het werd Dries. Hij deed een stapje naar voren en keek me schuldbewust aan.

'Ik kwam hier om te praten over gisteren en het achter ons te laten, want ik wil je niet kwijt voor zoiets stoms. Ik dacht dat we misschien iets leuk konden doen deze middag', zei hij.

Ik knikte en keek nu naar Matthieu. Hij keek verveeld naar de grond.

'Matthieu?'

Hij keek geschrokken op. 'Oh ja, ik wou,... ik... . Ik zal maar niet zeggen wat ik wou komen doen met meneertje Dries erbij.'

Dries' ogen werden groot en hij keek me boos aan, teleurgesteld zelf. 'Ik wist het wel. Jij en hem. Camille hoe kun je nou zo laag zakken? Ik had meer van je verwacht. Dat je er zelf over liegt in mijn gezicht! Hoe lang al? Hoe lang laat je hem je al aanraken met zijn vuile handen?'

Mijn mond viel open en ik was woedend om wat hij zei. Is dat serieus het eerste waar hij aan denkt?! 'Hoe durf je zoiets te zeggen! Zijn handen hebben me nog niet aangeraakt! Toch niet op die manier!'

Ik loog en dat besefte ik pas na dat ik het gezegd had, Matthieu's handen hadden me weldegelijk op die manier aangeraakt.

'Ja man, zo bedoelde ik het niet. Wees nou eens kalm', zei Matthieu tegen hem.
De jongens begonnen terug tegen elkaar te kibbelen, maar ik lette niet op. De wereld rondom me begon uit het niets te draaien, er begonnen allerlei lichtflitsen voor mijn ogen te dansen en mijn hoofd,... mijn hoofd kreeg vreselijke steken.
'Camille?' Hoorde ik Matthieu vragen.
'Ik... .' Ik kon mijn zin niet afmaken want ineens voelde ik iemands armen rond me om te voorkomen dat ik zou vallen en een hand die zachtjes over de zere plek op mijn hoofd wreef. Aangezien de dansende flitsjes niet overal waren, zag ik dat het Matthieu was die me vast had, met Dries vlak naast hem.
'Camille, je bloed. Zie je wel Dries dat het nodig was voor me om haar te komen nakijken!'snauwde Matthieu.
'Kon ik het weten dat je het meende wanneer je zei dat de gevallen was! Ik vertrouw jou voor geen meter,' zei Dries.
'Jongens', zei ik zwakjes', niet het moment om te kibbelen. Ik draai helemaal. Ik zie amper iets.'
Matthieu bukte zich en mijn benen werden van de grond getild.
'Ik breng je naar het ziekenhuis,'fluisterde hij in mijn oor. Ik knikte en genoot van zijn armen om me heen. Als het kon, dan had ik me nog dichter tegen hem geduwd.
'Kan jij dan al autorijden?'vroeg Dries.
'Ja, dwerg. Ik ben al achttien. Ik heb mijn rijbewijs al zo'n week. Alleen nog geen auto. Maar mijn ouders hebben er wel een.'
Nu pas schoot het me te binnen dat ik nooit naar zijn leeftijd had gevraagd. Hij is al achttien. Ik heb liggen intiem doen met iemand van achttien. Dat is illegaal!
'Zoek dan eens iemand van je eigen leeftijd om te versieren',zei Dries op een zeur toon.
'Ik versier nog steeds wie ik zelf wil, dwerg',antwoorde Matthieu kalm.
'Ik ben geen dwerg. We zijn even groot!'
'Wat je zelf wilt.'
Vanaf dan werd alles wazig en onhoorbaar. Een paar tellen erna, was alles weg. Mijn laatste gedachten waren bij mijn chocomelk die nog in de microgolfoven op me stond te wachten.