Kayıp İMPARATOR (Tamamlandı)

Teşekkür

"Peki ama bir şartla"

"Ne?"

"Bana yardım edeceksin"

"Kabul"

"Hangi konuda diye sormayacak mısın?"diye sordum. Omuz silkti.

"Fark etmez sana her zaman yardım ederim" Yine beni utandırmayı başarmıştı.

"Ama merak ettim şimdi, hangi konuda?"diye sordu merakla.

"Ailem konusunda"

"Konuyu kapattığını sanıyordum"

"Evet ama yine de.." Cümlemin devamını getiremedim. Anlayışla başını salladı.

"Seni anlıyorum. Tür, yaş fark etmez her canlının aileye ihtiyacı vardır" Mutsuzca başımı aşağı eğdim. Saçlarımı okşadı.

"Merak etme sana yardım edeceğim. Ama nasıl bir yardım istiyorsun benden söyle bakalım"dedi ellerini dizlerine koyup eğilerek. Boyu benimkine göre fazla uzundu.

"Açıkçası ben de bilmiyorum. Sadece aile üyeleri arasında tartışma çıkmadan bu konuyu halletmek istiyorum"

"Çıkacağını sanmıyorum. Sonuçta yıllarca seni aramışlar. Aksine mutlu olurlar"

"Olurlar değil mi?"dedim heyecanla.

"Tabii"dedi güven verici bir şekilde.

"Teşekkür ederim" Kollarımı beline doladım. O da bana sarıldı.

"Evlerine mi gideceksin?"diye sordu.

"Sanırım"

Bu gün geç olduğu için yarın gitmeyi planlıyordum. Linus zaten görünmez olabiliyor. Gerçi bunun bana pek faydası olmayacaktı ama en azından yanımda olduğunu bilmek bana iyi hissettirirdi.

Linus'un yine işleri çıktığı için gitmişti. Ben de üzerimde partinin yorgunluğuyla kendimi direk yatağa atmıştım.

🍄

Yavaş adımlarla Defne'lerin evine gidiyordum. Ben adım attıkça ayağım sanki geri geri gidiyordu. İçimde garip bir sıkıntı vardı.

Evin önüne geldim. Bi' an durup geri dönsem mi diye düşündüm. Ama sonra vazgeçtim. Buraya kadar gelmişken geri dönemem.

Gözlerimi kapatıp bir süre sakinleşmeye çalıştım. Daha sonra derin bir nefes aldım ve kapıyı çaldım. Kapıyı Defne'nin annesi açtı.

Ve benim

"Buyur kızım kime bakmıştın?"dedi sevecen bir şekilde. Bana kızım demişti.

"Kızım duyuyor musun beni?" Bana seslenmesiyle kendime geldim.

"A evet...ben Defne'nin arkadaşıyım da. O evde mi acaba?"diye sordum sakin kalmaya çalışarak.

"Tabii gel buyur" Gülümseyerek başımı salladım. Birlikte içeri geçtik. Tüm aile masa başına toplanmıştı. Gayet neşeli gözüküyorlardı. Kesin huzurlarını kaçıracaktım. 

"A Efra hoşgeldin"dedi Defne şaşkın ve mutlu şekilde. Yanıma geldi ve sarıldık.

"Hoş buldum"

"Neden geldin?" Annesi Defne'nin kolunu cimcikledi.

"Kızım insan öyle der mi?"