Yeni Bir Başlangıç

5.Bölüm

Annemin o korkmuş bakışını anlayabiliyordum nede olsa o gün babamın bana söylediği her şeyi harfiyen hatırlıyordum. Ben annemi ne kadar yalnız bırakmak istemesemde yürümeyi seçtiğim bu yolda onu zarar görmesine izin veremezdim bu sebeple en azından aldığım bu kararı ona söylemem gerektiğini düşündüm:

-Söylediğim gibi anne, ben babam ile konuşacağım,

-İ-İzukucum... Sen ciddi misin yoksa sadece kötü bir şaka mı yapıyorsun?

Annem zoraki bir gülümseme yaptı sanki kötü bir şakaya gülmeye çalışır gibi. Kafamı hayır anlamında iki yana sallarken annemin o hali içimi burktu:

-Üzgünüm anne ama kararım bu yönde ve bunu değiştirmeyeceğim. Sadece haberin olsun istedim ki sonradan öğrendiğin de daha çok üzülme.

-Ah... Yani artık kahraman olmak istemiyorsun... Ama İzuku biliyorsun ki normal bir hayatta sürebilirsin neden baban gibi olmak istiyorsun?!

-Sanırım o çok sevdiğim kahramanların gerçek yüzünü gördüm ve bu hiç hoşuma gitmedi. Bu da babamın aslında ne yaptığını anlamamı sağladı.

-Bu yolda ilerlemek istediğine emin misin tatlım bunun geri dönüşü yok?

Kendimi üzgün hissediyorum ve neden bilmiyorum ama bir kaç fikrim var. Buradan annemin yanından ayrılmak istemiyorum ama yapmak istediğim şeyler içinde onu burda bırakmam gerekiyor. O yüzden kendi içimde çelişiyordum. Derin bir nefes aldım ve ve kendimi sakinleştirdim sonra kendimden emin bir bakışla anneme baktım:

-Evet eminim.

Annem önce sessizce bana baktı sonra o da kendini sakinleştirir benim ciddiyetle verdiğim bu karar hakkında fikrini söylemeye başladı:

-Sanırım fikrini değiştiremeyeceğim, nede olsa bu senin kendi hayatın. Zaten ne dersem diyeyim sen bu raddeden sonra beni dinlemeyeceksin. Sana babana doğrudan ulaşabileceğin bir numara vereceğim.

Annem kalktı ve çekemeden çıkarttığı bir kâğıdı elime verdi:

-Teşekkürler anne, ben babamı aramaya gidiyorum.

Masadan hızlıca kalktım ve odama gittim çantamı boşalttım ve telefonumu aldım hızlıca numarayı girdim ve ara tuşuna basmadan önce duraksadım. Bu hayatımın artık başka bir yöne eğileceği noktaydı bu yolun sonu ya iyi olacaktı ya da kötü, her şey bu aramadan sonra değişecekti... Tuşa bastım. Telefonun arama sesi geldi, bir süre bekledim ardından tanıdık bir sese sahip biri telefonu açtı:

-Alo...

Yutkundum ve derin bir nefes alıp sakinleştim:

-Merhaba baba?

-İzuku?

-Evet benim baba bana yedi yıl önce dediğin şeyi hatırlıyor musun? Hani her zaman fikrimi değiştirebileceğim hakkında söylediklerin.

-Evet, çok net hatırlıyorum. Yoksa fikrini mi değiştirdin?

-Evet fikrimi değiştirdim. Senin gibi biri olmak istiyorum.

-Fikrini değiştiren ne oldu?

-Ne derler bilirsin "asla kahramanınız ile tanışmayın" bende tam olarak bunu yaptım.

-Yani gerçek yüzlerini öğrendin.

-Evet öyle oldu...

-O zaman yarın akşam yedide sana atacağım yere gel seni diğerleri ile tanıştıracağım.

-Diğerleri derken?

-Diğer ekip üyeleriyle. Eğer sana buraya neden geldin diye sorarlarsa onlara seni ekrandaki adamın çağırdığını söyle. Birde ilaçlarını almayı bırak.

-Ah pekala. O zaman iyi akşamlar baba, yarın görüşürüz.

-Yarın görüşürüz evlat.

Telefon kapandı. İçimde ki üzüntü tarif edemediğim bir mutluluğa dönüştü. Bence yürümeyi seçtiğim bu yoldan pişman olmayacağım! Hızlıca giyindi ve anneme haber verip uyudum. Çabucak yarının gelmesini istiyordum.
.
.
.
.
.
.

Okuduğunuz için teşekkürler...