DİPTEKİ IŞIK

İNTİKAM

Hayatımdaki tek tutunduğum dal Kadir babamdı. Hayatıma geç ve kısa süreliğine de girmiş olsa da bana çok şey katmış , kendimi biraz olsun bulmama vesile olmuştu. İçimdeki boşluğu tamamlamıştı. İyi bir adamdı. Herkes tarafından sevilirdi , merhametliydi... Ama onun gözlerinde kırgınlık görmüştüm ben. Derin bir kırgınlık. En diplerde saklıydı belki de kırgınlığı, ama ben görmüştüm. O kırgınlığı gördüğümde kalbime ağırlık çökmüştü. Merak etmiştim gözlerindeki o kırgınlığını. Bir gün dayanamayıp sormuştum sebebini. Hiçbir şey dememişti , gülümsemişti sadece.... Tıpkı ona geldiğim gün gibi . O günde gülümsemişti bana .

●●●

Eftelya babasıyla kavga etmişti yine. Oldukça sinirliydi. Odasına girip saçındaki tokayı çıkardı hızlıca. Uzun saçları omuzlarına dağıldı. Aynadaki yansımasına baktığında yüzünü buruşturdu. Saçları aynı annesine benziyordu.

Daha fazla aynaya bakmadan odasının kapısı açtı. Su içmek için mutfağa inecekti ki aşağıdaki bağrışma seslerini duydu. Aşağıya inmeden merdivenlerin başına doğru gitti.

"EFTELYA ÖĞRENİNCE NE YAPACAKSIN FERHAT , O ZAMAN EFTELYA'NIN SENİN YANINDA KALACAĞINI MI SANIYORSUN ? " diye bağırıyordu babasının arkadaşı.

"Kes sesini Kerim. Eftelya duyacak. "

"DUYSUN ARTIK FERHAT. SENİN GERÇEK BABASI OLMADIĞINI BİLSİN. BU KIZIN BUNU BİLMEYE HAKKI VAR."

Ferhat Yılmaz sesini alçaltmaya çalıştıkça arkadaşı Kerim umursamadan bağırıyordu. Artık bu kızın daha fazla kötüye gitmesini istemiyordu.

Yukarıda onları dinleyen Eftelya ise şok içinde kalmıştı. Yıllarca babası diye sesini çıkarmadığı adamın öz babası olmadığını duymuştu.

"SANA KES SESİNİ DEDİM KEREM." Diye bağırdı birden babası.

"KESMİYORUM LAN. HATTA BİRAZDAN GİDİP EFTELYA'YA ÖZ BABASININ KADİR OLDUĞUNU SÖYLEYECEĞİM."

"ÖYLE BİR ŞEY YAPARSAN KERİM. SENİ KENDİ ELLERİMLE ÖLDÜRÜRÜM."

İkisi de kendinden geçmiş gibi bağırıyordu. Eftelya'nın yukarıda olduğunu unutmuşlardı.

"BU KIZ BUNLARI HAKETMİYOR FERHAT. BUGÜN KENDİ GÖZLERİMLE GÖRDÜM ,KIZINI CANAVARA ÇEVİRMİŞSİN. BUGÜN O GÖRÜNTÜDEN BEN BİLE KORKTUM AMA O DUYGUSUZ BİR ŞEKİLDE SENİN YANINA GİTTİ."

"EFTELYA DA BEN DE MUTLUYUZ KERİM. EFTELYA BENİM KIZIM. SEN BİZİM AİLE HAYATIMIZA KARIŞMA."

"NASIL MUTLUSUNUZ LAN ? BU KIZ BU KADAR DUYGUSUZKEN NASIL MUTLUSUNUZ."

"KERİM-"

Eftelya daha fazla dayanamayarak aşağıya indi.

"Baba. Duyduklarım doğru mu ?" dedi dolan gözleriyle. Aklına yaptıkları geliyordu tek tek . Babası hayatını mahvetmişti.

"SEN BİZİ Mİ DİNLİYORDUN LAN ?" dedi babası her zamanki haliyle.

"Sana duyduklarım doğru mu diye sordum."

Küçükken ki korkaklığı kalmamıştı babasının karşısında. Büyüdükçe babasına baş geliyordu. Tabi bununda cezaları oluyordu yeri geldiğince ama eskisi gibi ağır cezalar olmuyordu., yada Eftelya alışmıştı artık o cezalara....

Şimdi duygusuz ve acımazsız birisine dönüşmüştü. Tıpkı babasının istediği gibi.

"EFTELYA-"