Genç kadın herkesle vedalaşıp park halindeki arabasına doğru ilerlemeye başladığında dirseğinden kavrayıp onu durdurdu. Kadın şaşırarak yeşillerini hemen arkasında dikilen adamın kahvelerine diktiğinde ne olup bittiğini anlamaya çalışıyordu. Okan, Sevde'nin kolunu nazikçe bırakırken göz temasını keserek konuştu.
" Seni ben bırakacağım. "
Sevde böyle bir şeyi beklemediğinden afallamış vaziyetteydi, itiraz etmek ve nedenini öğrenmek üzere dudaklarını araladığında ise karşısında bir put gibi hareketsizce duran adam kesti lafını.
" Eve girip kapıları kilitlediğini bana söyleyene kadar bekleyeceğim. "
Genç kadın bunun, Okan'ın hislerinden çok kendisini koruma içgüdüsü ile ilgili olduğunu fark ettiğinde yavaşça yutkundu.
" Gerek yok, ben hallederim.. "
" Ya sevgilini ara gelsin, ya da ben bırakacağım başka seçenek yok. " derken buz gibi bakışlarını bir kez daha kadının gözlerine dikmişti.
Sevde alt dudağını yalarken gözlerini kaçırdı mahcup bir şekilde.
" Ama arabam... " diyecek oldu fakat Okan onu yanıtlamak yerine parmakları arasında tuttuğu araba anahtarını çekip almıştı bile.
" Senin arabanla gidelim. Ben benimkini gelip alırım. " diyerek kadının yanından geçti ve arabasına doğru ilerlemeye başladı.
Sevde de bunun üzerine itiraz etmemiş ve Okan'ın peşine takılmıştı. Kısa süre içerisinde arabaya yerleştiklerinde ikisinden de çıt çıkmıyordu fakat ikisi de beyninde bir şeylerin tartışmasını yapıyordu. Sessizliği ilk bozan Okan oldu. Ellerini direksiyona emaneten yerleştirmiş, bakışları sanki konuyla çok da ilgili değilmiş gibi camdan dışarıdaydı.
" Ankara'da mı? "
Sevde soruyu işitir işitmez başını ona çevirmişti. Sorduğu kişinin Kerem olduğunu biliyordu, her ne kadar o ismini anmaktan özenle kaçınsa da... Başını salladı usulca. Okan birkaç şey daha soracak oldu, hazır konu açmışken. Fakat sonra hepsinden vaz geçti. Hayali bile can yakarken ağzından duymak istemedi hiçbirini. Sessiz sedasız gittikleri yol nihayet sona erdiğinde ise arabadan inip anahtarı teslim etti. Sonra cebinden telefonunu çıkartıp havaya kaldırdı.
" Mesajını bekliyorum. Numaram duruyorsa... "
Sevde bakışlarını onunkilerde tutmaktan çekinerek hızlıca baş salladı bir kez daha. Sonra zor duyulur bir sesle teşekkür etti. Bu kadar zaman sonra dahi, karşısında durmak ve gözlerine bakmak çok güçtü onun için.
Okan tıpkı dediği gibi mesaj gelene kadar beklemiş, gelen gideni gözlemişti. Daha sonra ise bir taksiye atlayıp arabasını almak üzere Erenlerin evine geri döndü. Tüm bu zaman zarfında ise en başta onu taciz eden adam olmak üzere, sevgilisine ve Sevde'ye de söylenmeden edemedi. Kenan, Kerem için sağlam biri dediğinden belki de kabullenmesi bir nebze daha kolay olmuştu. Kimi kandırıyordu ki? Kolay falan olmamıştı. Hala hiçbir haltı kabullendiği de yoktu. Ama hiç değilse onun mutlu ve güvende olduğunu düşünmek iyi geliyordu zaman zaman. Şimdi ise... Nasıl bir adam sevgilisini taciz eden biriyle aynı işte bir başına bırakırdı ki?
Tüm gece kafasında bu ve türevlerini içeren binlerce düşünceyi misafir etmiş sabahın ilk ışıkları ile de kendini yeniden Sevde'nin kapısında bulmuştu. Fakat ona görünmek değildi niyeti. İşe sağ salim gidişini görmek istiyordu. Hem Sevde bugün o herifi şikayet ederse artık onu işyerinde barındırmazlardı herhalde değil mi? Böylece her iş günü sorun da yaşamazdı. Derin bir nefes doldurdu ciğerlerine.
