ရှောင်းကျန့်ရဲ့ စံအိမ်တော်ကြီးမှာ စစ်အေးတိုက်ပွဲက ရက်ကြာရှည်နေတယ်။
ကိုယ့်ရဲ့ ကလေးအတွေးတွေနဲ့ ကိုယ့်တစ်ယောက်ထဲ စိတ်ဆိုးနေမိတဲ့ ဝမ်ရိပေါ်။ တကယ်တော့ စိတ်ဆိုးတယ်ဆိုတာထက် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတာပါပဲ။
အခုတော့ ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ်။ အရင်ကတည်းက နွေးထွေးမှုမရှိခဲ့တဲ့ ဆက်ဆံရေးက အခုမှ ပိုပြီးအေးစက်စက်ဖြစ်သွားရပြန်ပါတယ်။
အိပ်ရာက နိုးနေပေမဲ့ ပိတ်ရက်မို့ ကုတင်ပေါ် လှဲလျောင်းနေဆဲ ရိပေါ်က ဘေးက ပြန့်ပြူးနေတဲ့ နေရာလွှတ်ကို ငေးကြည့်မိတယ်။
အလုပ်များတဲ့ ရှောင်းက ပိတ်ရက်မှာလည်း ကုမ္ပဏီကို သွားရပြန်တာပဲ။
ဒီစံအိမ်ကြီးမှာ နေ့ခင်းဘက်တွေ နှစ်ယောက်အတူ အချိန်ကုန်ဆုံးရတာဟာ မရှိသလောက်ရှားပါတယ်။
အတွေးနဲ့ ဟိုလှိမ့်ဒီလှမ့် လုပ်နေတုန်း Table lamp ဘေးမှာ ဖုန်းက မြည်လာခဲ့တယ်။ ရိပေါ် ယူကြည့်လိုက်တော့ ဘိုးဘိုးဆီကပဲ ဖြစ်တယ်။
"အားပေါ်လေး... ဘိုးဘိုးသတိရနေတာ"
ဖုန်းကိုင်လိုက်တာနဲ့ ကြားရတဲ့ ဝမ်သခင်ကြီးရဲ့အသံ။
ရိပေါ်လည်း ဘိုးဘိုးကို အများကြီး သတိရပါတယ်။
"အဆင်ပြေရဲ့လား...အားပေါ်လေး။ ရှောင်းလူငယ်ကိုရော ဖေးဖေးမမရှိရဲ့လား"
ဘိုးဘိုးရဲ့ အမေးတွေကို ရိပေါ်က 'ဟုတ်ကဲ့'ဆိုကာ အသက်မပါတဲ့ ရယ်သံတွေနဲ့သာ ဖြေတယ်။
သူနဲ့ ရှောင်းကျန့်ကြားက ဆက်ဆံရေးကြောင့် ဘိုးဘိုးကို စိတ်မညစ်စေလိုပါ။
ရှောင်းကျန့် သူ့ကို မချစ်တာဟာ ရှောင်းကျန့်ရဲ့ အပြစ်မှ မဟုတ်တာမို့လေ။
"အားပေါ်လေး...မွေးနေ့နီးနေပြီနော်...။ ဒီနှစ်အတွက် ဘိုးဘိုးဆီက ဘာလိုချင်လဲ စဉ်းစားထားဦး"
ရှောင်းနဲ့လက်ထပ်ပြီးကတည်းက ဒီအိမ်ထောင်ရေးထဲမှာပဲ စိတ်တွေနှစ်မြုပ်နေခဲ့တာ။ ဘိုးဘိုးပြောမှပဲ သူ့မွေးနေ့အကြောင်းကို သတိရပါတယ်။
YOU ARE READING
Xiao's Elody
FanfictionXiao Zhan x Wang Yibo Every content in this fiction is just my imagination. [Unicode only]
