Xiao's Elody

[1]

မနက်ခင်း ၄နာရီကတည်းက ထိုးကိုက်နေတဲ့ ဦးနှောက်သွေးကြောတွေနဲ့အတူ ရှောင်းကျန့်က နိုးနေခဲ့တာ။

မှန်အပြည့်ကာရံထားတဲ့ အလူမီနီယံပြတင်းပေါက်ကနေ တိုးဝင်လာတဲ့ အလင်းအားက ခပ်နည်းနည်းရယ်။

ဘေးဘီကို ဝေ့ဝဲကြည့်မိတော့ ကုတင်အောက် ကြမ်းပြင်မှာ အဝတ်အစားတွေနဲ့အတူ အသုံးပြုပြီးသားအကာအကွယ်ပစ္စည်းတစ်ချို့က ပြန့်ကြဲနေတယ်။

ကုတင်ပေါ် ထထိုင်နေတဲ့ သူက အဝတ်ဗလာနဲ့။ ခါးထက်မှာတော့ အညိုရောင် နှစ်ယောက်အိပ်စောင်ကြီးက နေရာယူလို့နေတယ်။

​သူ့ရဲ့ ညာဘက်မှာ အသက်ရှူသံမှန်မှန်နဲ့ အိပ်မောကျနေတဲ့ အနွေးဓာတ်ကလေးတစ်ခု။ ရှောင်းကျန့် သက်ပြင်းတိုးတိုး ချမိရဲ့။

ယမကာ ပယောဂနဲ့ မူးဝေနေတုန်းက မှတ်ဉာဏ်တွေကို ပြန်မရတတ်တဲ့လူဆို သိပ်ကောင်းမယ်။ ခက်တာက သူဟာ သိပ်သတိကောင်းလွန်းတဲ့လူ။ အဖြစ်အပျက်တစ်ခုချင်းစီကအစ ခံစားချက်အသေးစိတ်တွေအထိ သူမှာ မှတ်မိနေရတော့တာပါပဲ။

တောင်းပန်တာမျိုးမဟုတ်ပဲ ငိုယိုသာယာနေခြင်းတွေမှာ ရှောင်းကျန့်က ကိုယ့်စိတ်တောင် ကိုယ်မပိုင်သလိုမျိုး။ သူ့ကျောပြင်ကို ထိုးဖောက်ဝင်လာတဲ့ လက်သည်းတွေရဲ့ ခပ်စူးစူးအထိအတွေ့က တစ်ကိုယ်လုံးကို ပူလောင်စေခဲ့တယ်။

ဒီအသက်အရွယ်အထိ ခန္ဓာကိုယ်ပိုင်းဆိုင်ရာ သာယာမှုကို တကူးတကမရှာဖွေခဲ့ဖူးတဲ့သူက ဖြူဖွေးအိစက်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုအပေါ်မှာ ကျရှုံးခဲ့ရတာ။ ချွေးတွေလား မျက်ရည်တွေလားတောင် မသည်းကွဲတဲ့ အဲ့ဒီမျက်နှာနုနု။ မနေ့က သူဟာ အဲ့ဒီကောင်လေးအပေါ်မှာ သာယာခဲ့တယ်။ ယစ်မူးခဲ့တယ်။ စွဲလမ်းစရာကောင်းတဲ့ ဒီငယ်ငယ်လေးက သူ့ရဲ့ ဂုဏ်သိက္ခာတွေကိုပါ ဝါးမြိုပစ်ခဲ့တာပဲ။ အကြီးဖြစ်တဲ့သူက ဆင်ခြင်တုံတရားတွေပါ မြောင်းထဲလွင့်ပစ်လိုက်မိတဲ့အထိ။

အဲ့တာကြောင့် အရက်တွေကို ဘယ်တုန်းကမှ မကြိုက်ခဲ့တာ။

ဒါဟာ အလကားသက်သက် အရက်အပေါ်ကို အပြစ်ပုံချလိုက်တယ်ဆိုပေမဲ့ပေါ့။