"ကျွန်တော် မလိုက်လို့မရဘူးလား"
၁၈နှစ်အရွယ် ရိပေါ်လေးက အဘိုးဖြစ်သူနဲ့အတူ ကားနောက်ခန်းမှာ ထိုင်ရင်း မေးတယ်။ ဒီနေ့က အက,သင်တန်းသွားဖို့ ရှိတဲ့နေ့။ ကျောင်းစာဆို ဘာသိဘာသာပဲနေတတ်တဲ့ ရိပေါ်က ဘယ်လို ပါရမီပါတယ်ရယ် မသိ။ အကကိုတော့ ရူးသွပ်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဝမ်သခင်ကြီးက အစီအစဉ်အားလုံးကို ဖျက်ခိုင်းပြီး ပွဲတစ်ခုကို အတူသွားဖို့ ပြောလာခဲ့တယ်။
ရှောင်းမိသားစုက သူတို့ရဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသားနဲ့အတူ နိုင်ငံရပ်ခြားကနေ ပြန်လာတာမို့ ကြိုဆိုတဲ့ ပွဲပါတဲ့။ ဒီတစ်ခါတော့ မြို့တော်ကို အပြီးပြောင်းလာကြပြီလို့ ပြောတယ်။
"အားပေါ်က ရှောင်းလူငယ်လေးကို မမှတ်မိတော့လို့။ အရင်က ဘိုးဘိုးတို့ မိသားစုတွေ စုံရင် ရှောင်းလူငယ်လေးက အမြဲပါတယ်။ အားပေါ်လေးက အဲ့တုန်းက ငယ်သေးတယ်လေ။ နောက် အားပေါ်လေးလည်းကြီးရော ရှောင်းမိသားစုက နိုင်ငံခြားကို ထွက်သွားရော"
ဘယ်တုန်းကမှ မရင်းနှီးဖူးပါတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို သူနဲ့အမှတ်တရတွေ အများကြီးရှိသလိုမျိုး ပြောပြနေတဲ့ ဘိုးဘိုးကြောင့် ရိပေါ်က 'ဟွန့်'ခနဲ နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်မိတယ်။
တွေ့မှပဲ ကြည့်ပါဦးမယ်။ ဘိုးဘိုးပြောတဲ့ ရှောင်းလူငယ်က ဘယ်လိုပုံစံများလဲလို့။
.
.
.
.
ရှောင်းမိသားစု နေအိမ်ရောက်တဲ့အခါ လူတွေက အများကြီးပဲ။ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင်တွေ။ နိုင်ငံရေးပိုင်းထဲက လူကြီးတွေ။ ပြီးတော့ ရှောင်းလူငယ်ဆိုတဲ့လူကို သဘောကျတဲ့ သမီးရှင်တွေ။
ပွဲတစ်လျှောက်လုံး ဘိုးဘိုး မိတ်ဆက်ပေးသမျှလူတွေကို လိုက်နှုတ်ဆက်ရင်း ပြုံးရလွန်းလို့ အကြောတွေတောင် ထုံနေပြီလို့ ခံစားလာရတယ်။
ဒါနဲ့ နေပါဦး။ ရှောင်းမိသားစု အိမ်ကို စရောက်ကတည်းက အယောက်၂၀ထက်မနည်းတဲ့ လူတွေကို လိုက်နှုတ်ဆက်နေရတာ။ အခုထိ ဘိုးဘိုးပြောတဲ့ ရှောင်းလူငယ်ဆိုတာကို မတွေ့ရသေးဘူးရယ်။
"သူဌေးဝမ်....အခုမှပဲ ကောင်းကောင်းပြန်တွေ့ရတော့တယ်။ ဝမ်းသာလိုက်တာ"
VOUS LISEZ
Xiao's Elody
FanfictionXiao Zhan x Wang Yibo Every content in this fiction is just my imagination. [Unicode only]
