KOR ATEŞ

3

Büyük gün gelip çatmıştı, sonunda Diyarbakıra varmıştım.

Timimden, dayımdan annemden ayrılmak o kadar zor olmuştu ki  sahi ne kadar az ve öz yanımda olan insanlar vardı ya

İlk başta annemin yanına gitmiştim sabahın erken saatlerinde  ne kadar onun yanında kalırsam o kadar iyi hissedeceğim için sabahın ilk ışıklarında ellerimde beyaz güllerle onun yanına gitmiştim.

Mezarını güzel bir şekilde sulandırdım başta

çok fazla gül, çicek ektiğim için yabancı otlarda çok fazla olurlardı

onlarında Bi güzel temizledikten sonra  yeni aldığım beyaz gülleri baş ucuna koymuştum.

"annecimmm"

Evde hep baytak baytak annecim annecim diye gezdiğim günleri hatırlıyorum, ne güzeldi o günler ışınlayamıyor muyduk oralara

"gidiyorum anne ama yine ilk bir şey olsa ilk solukta yanına geleceğim sahi başka gidecek yerim mi var benim"

Derin bir nefes aldım

"babamı afettme olur mu? Ben affedemiyorum o kız çocuğunun bir suçu yoktu anne"

Ben anlattım o dinledi biraz babamdan  konuşmuştuk, birazda havadan, gideceğim yerden derken hava öğle saatlerini bulmuştu.

"merak etme anne ben saye'nin kızıyım, gücüm biterse gölgeyede dönüşürüm"

Ve baş ucuna bir öpücük kondurup oradan ayrılmıştım.

Ondan ayrılmak çok zor olmuştu mezarı burada diye burada yaşamaya devam etmiştim ama galiba artık buraya kadardı galiba yolun sonuna gelmiştik.

Askeriye gittim ikinci evim olan yere bol bol hasret giderdim dolabımda ne varsa boşaltmıştım çok zor olmuştu benim için ağlamamak için o kadar zor tutmuştum ki kendimi

Her ayrılık bu kadar zor olmak zorunda mıydı?

Dolapımı bitirdikten sonra soluğu dayımın yanında almıştım neymiş  son antrenmanlarımızı yapmalıymışız onlara kimin yetiştirdiğiniz göstermek zorundaymışım

Ben her seferinde beni bu kadar güzel yetiştirdiği için teşekkür etmekten bıkmıştım ama dayım başkalarında övmesi lazımmış

Antrenman sonucunda  o kadar yorulmuştum ki ayağa kalkacak halim kalmamıştı!

Dayım ise antrenman boyunca dolu gözlerle bakmıştı bana gideceğim için çok üzüldüğünü biliyordum onun da tek ailesi bendim işte ne yapsam dayımıda yanımda falan mı götürsem böyle olmuyordu.

Dalga geçmiştim onunla bir güzel ağlıyacak mısın diye oda kıçıma tekme vurarak beni timimin yanına yollamıştı.

Canıma minnet diyerek bu sefer timim yanında almıştım soluğu hepsi bu halime kızmıştı bir daha hiç görüşmiyecek gibi konuşuyormuşum bilmiyorum ne!

Öyle değildi belkide

Halbuki ilk solukta bir arayışımda  Yanıma geleceklerini biliyordum ama yinede ayrılmak zor geliyordu yıllarımı vermiştim ben bu time bu kadar emek hepsi boşuna mıydı şimdi ailem bellemiştim ben onları 

Ben bunları düşündükçe onların daha çok üzüldüğünü biliyordum ama elimde değildi yeni bir hayata hiç hazır değildim, onlardan ayrılmaya hiç değildim.

Çok zor da olsa ayrılmayı başarmıştım onlardan.

Gitmeliyim halletmem gerek Bi ton iş vardı hepsine kocaman sarılmıştım gitmeden önce