Chasing my Wildest Desire

Chapter 9

Weird. It's so weird because I had never felt this way before. His eyes were vehement, his words is hostile, and his treatment towards me is very confusing. He is very confusing as hell. Madalas siyang galit sa akin pero may pagkakataon din na mabait siya at hindi ko naiintindihan ang iba niyang mga sinasabi.

The moment he held my hand... Hindi ko na alam. Pakiramdam ko ay parang nakuryente ako nang gawin niya 'yon. And after that day happened, he is now getting more and more confusing. Madalas siyang bumibisita at kapag hindi naman siya maka dalaw ay nag t-text siya sa akin o kung hindi kaya'y tumatawag.

Hindi ko naman sinasagot dahil alam kong wala din naman 'yong connect sa trabaho ko sa kompanya nila. Si Jason 'yon palaging nag uupdate sa akin kapag may shoots o hindi kaya'y gig. Hindi naman araw-araw 'yon kaya mas madalas pa rin akong mag trabaho sa car wash shop at sa salon. Mula nang matanggap ako bilang isang model ay hindi na ako kinukulit ni tiya patungkol sa upahan namin sa kanyang bahay. Nakakabayad na ako ng tama.

Ngayon ay nasa paaralan ako ni Enzo. Nangako kasi ako sakanya na bibisitahin ko siya. Pinasok ko na siya at sa awa ng diyos ay tinanggap kaagad siya sa grade two na nasa tamang edad niya lang. I already talk to his teacher and she said that Enzo has already a lot of knowledge if they bring him back in a kindergarten.

He already made a lot of friends and I am happy that they're treating him right. I already explained to his teacher about his condition and she understood it right away.

"Ate, ang galing po ni Enzo sa math!" one of his friend giggling while saying it to me. Tinignan ko si Enzo at halatang hindi naman siya gaano ka interesado doon.

I sighed and smile at the girl.

"Siyempre! Mana sa ate," mukhang natuwa ang bata sa sinabi ko kaya tawang tawa siya.

"Nakakainis lang po kasi alam ko naman na hindi ako marunong mag spelling pero palagi niya akong kinocorrect tapos sa harap pa minsan ng mga kaklase namin!" she exclaimed.

Humalukipkip siya at ngumuso habang masamang nakatingin sa kapatid ko. I glance at Enzo and glared at him.

"Enzo... Masama ang mamahiya sa kapwa, okay? Kung may mali man sa spelling ng kaibigan mo dapat ay sakanya mo lang sinasabi." seryoso kong saad.

Binalatan ko 'yong orange saka binigay sakanya. Kinuha niya naman kaagad.

"Okay?" tanong ko ulit dahil wala siyang reaction kanina.

Tumango lang siya saka tumingin sa kaibigan niya. He offered his orange to her kaya natuwa ako. Alam ko na kaagad na humihingi siya ng paumanhin.

"Okay! Mangako ka saakin na-" hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil inis niyang tinaas ang kamay niya para mangakong hindi niya na ulit gagawin 'yon.

"Okay naman po kami, ate!" ang batang babae.

I just brushed her hair and she giggled. We talk and I listen to her complains about my brother. Hanggang sa nag ring na ang bell kaya kailangan na nilang bumalik sa kanilang classroom.

“Bye! Bye! Ate!” masiglang paalam ng bata abang hinihila siya ni Enzo palayo sa akin.

Napatawa nalang ako at tumayo na para umalis na din. Naglakad ako palabas sa school nang biglang mag ring ang cellphone ko. Tinignan ko agad kung sino 'yon. Bigla kaagad lumakas ang kabog ng puso ko nang makita kung sino 'yon. Natigilan ako saglit bago naisipang sagutin ang tawag niya.