အခန်း ၇၈ Unicode

3K 602 49
                                    

အပိုင်း (၇၈) 

ငါမင်းကိုမသိတော့သလိုပဲ

အခန်းထဲမှ လူများသည် တံခါးပေါက်တွင်ရပ်နေသော မကောင်းဆိုးဝါးကို ထိတ်လန့်စွာကြည့်နေကြသည်။ ကောင်းမွန်သပ်ရပ်စွာ ဝတ်ဆင်ထားသော မကောင်းဆိုးဝါးသည် အခန်းထဲသို့ လျှောက်ဝင်လာပြီး လည်သာဖိနပ်ဖြင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်လျှောက်နေသော ခြေသံသည် လူများကို အေးခဲပြီး သေသွားနိုင်လောက်သည်။ သူသည် စားပွဲနှင့် နီးသည်အထိလျှောက်လာပြီး ကျန်းလော်ကိုပဲကြည့်နေကာ 

“လူဆုံနေကြတာပဲ”

ချောမောပြီး ပြောမပြနိုင်လောက်အောင် လှပသော အရှိန်အဝါနှင့် မကောင်းဆိုးဝါးသည် သူတို့ရှေ့တွင် အရှင်လတ်လတ်ရောက်နေကာ လူကြီးလူကောင်းပီသစွာဖြင့်

“ကိုယ်ရော မင်းတို့နဲ့အတူ ဝင်ထိုင်လို့ရမလား”

သူ၏မကောင်းဆိုးဝါးအငွေ့အသက်ကို သေချာဖုံးဖိထားသော်လည်း သူအသက်ရှင်နေစဉ်ကနှင့်တော့ မတူတော့ပေ။ ‘သူက ရူးသွားတာလား ဒါမှမဟုတ် ဘယ်သူ့မှဂရုမစိုက်ပဲ ကြောက်စရာကောင်းအောင် လုပ်နေတော့မှာလား’

သူသည် အလွန်ညင်သာနေကာ အားလုံးသည် ပိုင်ဟွာတက္ကသိုလ်တွင် ချီယုံနှင့်အတူ အချိန်ဖြုန်းဖူးကြသည်ကို သတိရသွားကာ စိတ်ရှုပ်သွားကြသည်။ မကြာသေးခင်ကမှ သူတို့ကျိန်ဆဲနေကြသောသူကို ကြည့်ကာ လူအုပ်လိုက်ကြီးသည် စိတ်ရှုပ်သွားကြကာ သူတို့သည် လောကသစ်တစ်ခုကို မြင်လိုက်ရသလို ခံစားနေရသည်။

ကောကျူသည် လိုက်ကာအပြင်မှ ခုံအပိုတစ်လုံးယူပြီး စားပွဲအလယ်တည့်တည့်တွင် နေရာချပေးလိုက်သည်။

“ထိုင်ပါ”

ဖြစ်ချင်တော့ ထိုနေရာသည် ကျန်းလော်၏ဘေးကပ်လျက်တွင် ဖြစ်နေသည်။ ကျန်းလော်သည် မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး ချီယုံကို ငေးကြည့်နေသည်။ သူ့ခေါင်းထဲတွင် မီးသတ်ကားသံလို တဝီဝီမြည်နေအောင် ကြားနေရပြီး သူဘယ်လောက်တောင် တွက်ချက်နေရသလဲဆိုတာ ဘုရားပင်သိတော့မည်။ သူသည် ချီယုံဒီလောက်တောင် လုပ်ရဲလိမ့်မည်ဟု ထင်မထားခဲ့ပေ။ 

ဒီအပြစ်သားက ရှင်သန်လိုWhere stories live. Discover now