İyi okumalar.
Arabaya binip çoktan hasteneye doğru gitmeye başlamıştık. Bir yandan ben ağlıyordum, bir yandan da Hyunjin beni teselli ediyordu.
Hyunjin: Ağlama, annen ve baban iyi olacak.
Titrek sesle;
Min-ji: Nerden biliyorsun? Ya bir şey olursa?
Hyunjin gözünü yoldan çekip bir kaç saniye bana baktıktan sonra önüne döndü.
Hyunjin: Bana güvenmiyor musun?
Duraksadım..
Ona döndüm.
Min-ji: Güveniyorum tabii de..
Elini elimin üzerine koyup destek verircesine okşadı sonra da dudaklarına götürüp hafif bir öpücük kondurdu.
Hyunjin: Güven bana.
Başımı belli belirsiz salladım. Hastaneye vardığımızı gördüğümde kemerimi çıkarıp arabadan indim. Hyunjin de arkamdan indi. Birlikte kapıdan geçerken daha da gerildim. Resepsiyondaki kadını görünce hemen yanına gittim.
Min-ji: Kim Soo-jin ve Kim Woo-shik nerede?
Kadın bilgisayarda bir şeyler yazdıktan sonra geri bize döndü.
Kadın: 5. Katta yoğun bakımdalar.
Min-ji: Teşekkürler.
Hemen asansöre doğru yöneldik. Düğmeni basıp beklemeye başladım. Asansör geldiğinde kapı açıldı ama içerisi çok kalabalıktı. Hyunjin ile birlikte içeri girdik. Kalabalık olduğundan Hyunjin ile çok yakındık. Hyunjin elini yanağıma götürüp göz yaşlarımı silip bana sarıldı. Ben de elimi beline yerleştirip sarılmasına karşılık verdim.
Asansör kapısı açıldığında hemen asansörden çıktık. Abimi yoğun bakımın önünde çömelmiş ağlayarak gördüğümde ağlamam daha da şiddetlenmişti.
Yanına yaklaşıp omzuna dokundum.
Min-ji: Abi..
Beni farkettiğinde başını kaldırıp bana baktı. Ayağa kalkıp bana sarıldı. İkimiz de ağlıyorduk. Ayrıldığımızda etrafa göz gezdirdim. Hyunjin ve arkadaşları (Stray Kids) da burdaydı.
Ve Mina..
Mina: Seni o kadar özledim ki..
Min-ji: Ben de..
(...)
Saatlerdir yoğun bakımın önünde bekliyorduk. Ben bitkin bir şekilde oturmuştum, yanımda da Hyunjin oturmuştu. Jisung beni güldürmek için önümde garip garip haraketler yapıyordu. Normalde olsa şuan gülmekten karnıma ağrı girmişti ama bu durumda gülemiyordum.
Sonunda yaptığı haraketle hafif gülümsedim. Jisung anında heyecanla;
Jisung: Gördün mü güldün işte!
Ellerini çırparak söylediği şeyle tam bir çocuğu andırıyordu.
İyi ki Jisung ile tanışmışım dedim bir daha.
Kapıdan doktorun çıkmasıyla herkes ayaklandı. Yanına gittik.
Min-ji: Durumları nasıl doktor bey?
Doktor: Ameliyat bir az zordu ama şuan ikisinin de durumu gayet iyi. Bir azdan odaya alacağız.
Doktorun söyledikleriyle tuttuğum nefesimi geri bıraktım.
Çok şükür iyilerdi..
Doktorun ardından sedyeyle birlikte yoğun bakım odasından annem ve babam çıktı. Ama daha uyanmadıkları için gözleri kapalıydı. Doktolar annem ve babamı bir odaya götürdü. Tam odaya koyup çıkmışlardı ki, doktorun birini durdurup sordum.
