Kerem Aktürkoğlu | FanFic

6

Çalan telefonumu kulağıma koyduğumda Hande arıyordu.

"Melis gelmen gerekiyor, kapıda sanırım ablan var içeri girmeye çalışıyor be yapacağımı bilmiyorum lütfen çabuk gel." dediğinde arabamı çalıştırmaya çalışıyordum.

Telefonu kapattığımda marşa tekrar tekrar bassamda en ihtiyacım olduğu anda çalışmamaya gayret gösteren arabamdan söylenerek inip Kerem'in kapısını çaldım.

"Kerem, çok üzgünüm ama acil olmasaydı yardım istemezdim."

"Ne demek Melis her zaman."

"Arabam çalışmıyor. Acil eve gitmem gerekiyor. Hande aradıda." dediğimde kendi arabasının anahtarlarını alıp gelmemi işaret etti.

Kısa sürede üzerime çöken yorgunluğu fark etmiştim. Çok yorgun hissetmemle evime doğru yola çıkmıştık.

Göğsüm küçük küçük sancısada kendini belli eden bir ağrı değildi.

Sonunda vardığımızda arabadan indik.

"Çok teşekkür ederim, bir şekilde arabamı gelip alacağım." dedim.

"Önemli bir durum olursa hiç çekinmeden arayabilirsin." dediğinde öylesine şiddetli bir ağzı göğsüme saplanmıştı ki sesimib tonu değişmişti.

"Melis iyi misin?" dediğinde yanıma geldi ve bana içeri kadar eşlik etti.

"İyiyim teşekkür ederim." dediğimde artık gitmesi gerekiyordu.

"Gerisini ben hallederim çok sağol."

"Dikkat et kendine lütfen." dedi ve gülümsedi.

Gülümseyince çok sevimli oluyordu.

Arkasını dönüp gittiğinde eve girdim.

Salonumda çocuğuyla birlikte oturan ablamdan başkası değildi.

"Abla anlatmak ister misin?" dedim.

Yıllardır onunla görüşmüyorduk ve bu onun seçimiydi.

6-7 yaşlarındaki kız çocuğu uyukluyordu.

"Beni aldatıyormuş, kavga ettik. Gelecek başka yerim yoktu." dediğinde nefes nefese kalmamı göz ardı ederek telefonumdan annemi arayacaktım.

"Ne yapıyorsun Melis?"

"Annemi arıyorum." dediğimde ayaklandı.

"Annemler olmaz! Onların durumumu bilmesine gerek yok."

"Nasıl yok abla? Delirdin herhalde. Benim kazandığım para ancak bana yetiyor. Ben nasıl bakacağım size?"

Yalandı. Galatasaray'da çalışmaya başladığımdan beri yüklü miktarda kazanıyordum Kerem'le yaptığımız özel ders paralarıda oldukça fazlaydı fakat bunu ablamın bilmesine gerek yoktu. Çünkü annem her zaman ablamla ilgili olabilecek bir durumu anlatmamı isterdi.

"Çalışırım bende geçiniriz. Lütfen arama onları." dediğinde tam cevap verecekken korna sesi duyuldu.

"Pınar çık dışarı! Pınar!" diye bağıran sesin kim olduğunu tahmin etmek zor değildi. Kocası gelmişti.

Ablam hemen evden fırlarken üst katlara çıkıp annemi aradım.

"Anne ablam geldi. Kocası onu aldatmış o da kaçıp buralara kadar gelmiş. Ama şimdi kocası kapıda ne yapacağımı bilmiyorum. Gelebilir misiniz buraya?" dediğimde sokaktan yükselen sesler kavga ettiklerine işaretti.

"Tamam kızım yola çıkıyoruz şimdi." demişti. Hemen telefonu kapatıp sokağa fırlayacakken üst kattan gelen ses Hande'ye aitti.

"Melis! Çıkar bizi." dediğinde üst kata çıktım. Odamda ikisi birlikte oturmuşlardı.