Sabah yine istemsizce kalktım yatağımdan. Annem kalk kalk diye basımda didindi durdu. Kalkıp doğruca banyoya ilerledim,minikte olsa bir çığlık attım...
Halimi gören kalpten giderdi kesin. Kıpkırmizı gozler, katil çaki gibi uçuşan saçlar. Hiç inanmazdım birisinin beni bu hale getireceğine...
Ama oluyormuş, insan günenince çok sevince oluyormuş iste.....
Servis geldi ve servise bindim. Artık Kaan gelmiyordu servise acaba ayrıldık diyemiydi. İç sesim birden feryat figan söylendi:siz ayrılmadınız,ayrılık ortak bir karardı. Bu kadar sen sadece aldatildın. İc sesim bile kabullenmis aldatıldığı vee dayanamayıp söfore "Kaan, artìk neden gelmiuor"dedim.Söfor de derin bir iç çekerek servisten ayrılmak istedi dedi. Neden dedim. Söfor göz devirerek bilmiyorum. dedi....
Benim yüzümdenmiydi acaba diye düsunürken birden amann banane sanki ben gelme diye ofkelendim...
Okula geldik ve Kaan kapıda bekliyordu,ben kapıdan iceriye girerken bakmamaya özen gösterdim ama dayanamadım ve gözlerine baktım ama o baska biryere bakıyodu ve nereye bakıyor diye kafamı çevirdiğimde dışarıdan geçen kızlara bakıyodu aslında (icine düşüyordu)...
Tamam Su ağlamak yok derken gözyaşlarım akıverdi. dayanamıyirdum onu ba§kasıyla görmekten. Òfff yaa napıcam ben böyle...
Neyseki Derya var... haa iyi insan lafın ustüne gelir Derya'da geliyor. Derya geldi ve sınıfa çıktık. Deryayla biraz sohbet ettikten sonra zil caldi ve Kaan sınıfa geldi. Ders matematikti maleseff kafamı sıraya koyup,uykuya dalmaya tam hazırdım kii Kaan'ın gözleriyle gözlerim buluşana kadar. O bana bakınca tuaf hissediyordum tamam aşıktım i§te,ama olsun Kaan'ı seviyorum hemde çook....
Tenefüste dısariya çıktık ve Kerim,Mert'le konusurken Kübrayla Kaan çıkıcaklarmı falan diye konusuyorlardı. Gözlerim doldu,kalbim işlevini kaybetti o an. Kübra mı dedi o biizm sınıftaki arkadasim dediğim Kübra... :(
Kosarak tuvalete gittim. Hıçkırıklarım hiç olmadìğı kadar derindi. Cünkü:Bu onun için son gözya§ımdı,onu unutacaktım. Tuvaletten gülümseyerek çıktım. Artık kaybeden,acı çeken ben olmamalıydım. Hayat bana birsürü şey öğretti:Elindekini kaybedince degerine paha biçilmezdi.Sonuna kadar doğruydu. Hayat işte o kahverengi gözlerine,dağınık saçlarına veda etme zamanımıydı. Zamanımıydı onu diğer insanlar gibi görmenin...
Belkide tam zamanıydı daha fazla acı çekmeden,bitirmeliydim bu unutma isini.
.... Pek hoşlanmam vedalardan
ama kalbimden sesleniyorum sana, aşık olduğum deli çocuk
ELVEDA.... :(
