Zihnimin iki ucu var. Bir ucu delilik bir ucu ise uçurum," dediğimde yüzünde dehşet verici bir ifade belirdi. "Ben bir sınırı geçeli çok oldu, kimse fark etmedi." Yüzündeki dehşet ifadesi yayılırken elindeki kalem kağıdın üzerine düştü. Onu kendi dü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
SUÇ ORTAĞI.
Sadece yüzüme bakan hoş bir kadının siluetini görürdü.
Gözlerime bakıp ruhumu görebilen ise içimde yanan yangını görürdü.
Yıllardır içimde sakladığım bir yangın vardı. Herkesten uzakta büyüttüğüm yangını kimselere göstermedim, bir gün meydana çıkarmak üzere derinliklere sakladım. Yüzüme bakan ne yaşadığımı görmedi çünkü bir maske taktım, gözlerime bakan ruhumu görmek ister gibi bakmadığı için göremedi. Görmek isteyen bir kişi vardı, ondan da hep saklandım.
Artık içimde sakladıklarımı dışa vurma vakti geldi. Önce içimde sakladığım ne varsa kendi önüme sunacaktım. İçimdeki yangına sebep olanları kendime tekrar tekrar hatırlatacaktım. Önce kendime hatırlatacaktım ve sonra ortalığı ateşe verecek bir oyunu başlatacaktım. Herkes bu oyuna dahil olacaktı, herkes yandığım kadar yanmadan bu oyunu bitirmeyecektim.
Sıraç, duyurduğu seçim ile karargahta adeta deprem etkisi yarattı. Herkes birbirine bakarken aralarında şaşkınlık içinde konuştuklarını işitiyordum. Hiçbirinin yüzündeki tepkiyi göremiyorum, bakışlarımın odağındaki tek kişi Sıraç Korer'di ve bu karşılıksız değildi. Seçiminin arkasında durduğunu bakışları belli ediyordu, kararından emin bir şekilde gözlerimin içine bakıyordu.
"Böyle bir şey olamaz."
İlk tepki beklediğim gibi Behzat'tan geldi. Behzat kolay kolay beni bir başkasının himayesine vermezdi. Bu konuda ısrarcı olacağını biliyordum. Ben hariç herkes ani tepkisi karşısında ona dönerken buna karşımdaki adamda dâhildi. Çatık kaşlarına eşlik eden öfke dolu gözleri Behzat'ı çoktan hedefine almış gibi gözüküyordu. "Behzat doğru söylüyor, Ceylin olmaz." dedi babam ya da karargahta ki komutanım. Babamın da bu işi zorlayacağını biliyordum, bir başkasının yanında olmam onun hakimiyeti altından çıkmam demek olduğu için bunu göze almak istemiyordu.
"Neden," dedi Sıraç. "Ceylin'in ne ayrıcalığı var ya da şöyle sorsam daha doğru olur. Ceylin'e güvenmiyor musunuz?"
"Bu öyle bir konu değil Sıraç."
"İstihbarat istediğim kişiyi yanıma alabileceğimi söyledi. Bu konuda gereken toleransı verdiler," dedi. Duruşunu bozmuyordu aksine her sözüyle seçiminin arkasında ısrarla durduğunu belli ediyordu. Kararından dönmek gibi bir düşüncesi yoktu. "Behzat bunun için bizzat görevlendirildi, eksik bir şey varsa düzeltebilir." Behzat'a baktığında bu durumdan hoşlanmadığını yüzündeki ifade belli etse de başını sallayarak Sıraç'ın sözünü onaylamak zorunda kaldı. "Ayrıca Ceylin'in dosyayı incelemesini ardından da fikrini söylemesini istiyorum."
Oturduğu yerden hiç kıpırdamadan masanın üzerinde duran yeni fark ettiğim dosyanın üzerine iki parmağını koyup önüme doğru itti. Dosyayı aldığımda kapağı açtığım an sanki kafamdan aşağıya kaynar sular döküldü. Kemal Çalap. Gördüğüm isim ile sanki tüm dünya alt üst oldu ve ben o dünyanın altında kaldım. Dünya dönüyor gibi hissediyordum, her şey tepetaklak olmuş gibiydi ve ben kendimi her şeyin altında kalmış gibi hissediyordum.
