SESİMİ DİNLE

Cehennemde Görüşürüz Oruspu Çocuğu

Bu fantastik bir kurgudur

Bir adım daha yaklaştım uçurumun en ucuna. Denizin rengi grileşmişti. Fırtına yakındı, anlaşılan cesedimi bulmaları biraz zorlaşacaktı.

Sert rüzgar bu gün benim için çok acımasızdı. Vücuduma hızla çarpıyordu ya da beni vazgeçirmek istiyordu. Bilmiyorum. Onunla inatlaşıp yerimden kıpırdamadığım için bana sinirlenip şiddetini arttırdı. Rüzgarla atışmayı bırakıp olduğum yerde denize baktım. Küçükken denize girmeyi çok severdim ve yüzmeyi de. Şimdi ölecektim hemde bir hiç uğruna. "İlerle" Arkamdaki kalın ses sinirlerimi bozmuştu. Her şey onun yüzündendi zaten. Nasıl bir aptalım ben ya da onu bırakan polisler nasıl insanlar. Sinirle dişlerimin aradından tısladım "Kes sesini oruspu çocuğu" Çıldırmak üzereydim. Her türlü ölecektim, tarafımı seçmeliydim; ya kafama sıkacaktı ya da uçurumdan atlayıp boğularak ölecektim. " Terbiyeli ol sevgilim"  Sinirden ve korkudan beynimin damarları patlayacaktı. Bacaklarımın titremesini engelleyemiyordum. Bu yükseklikten atladığımda imkanı yok hayatta kalamazdım. Kafama sıkılan kurşunla saniyeler içinde ölebilirdim küçükte olsa atladığımda yaşama ihtimalim vardı ama 2. seçenekte hiç yoktu. Ona doğru döndüm yanağımdan süzülen göz yaşlarımı kolumun tersiyle sildim. Amacım ona yalvarmaktı o da bunu anlamış olacak ki kafasını bir psikopat gibi... gibisi yoktu öyleydi yana eğdi " bu konuşmayı daha önce yaptık bebeğim hadi atla söz arkandan geleceğim" güldüm içimden gelmişti ve durduramıyordum. Daha fazla güldüm o kadar ki gülmekten geriye doğru düşüp ölecektim Cem bir adım yaklaştığında yapabilirmiş gibi daha fazla güldüm. Sinirle bağırdı " Kes sesini" dinlemedim beni yakamdan çekip onunla dip dibe olmama sebep oldu bana yukardan bakarken daha çok gürledi " Sana" silahı koluma bastırdı ve tetiği çekti o anda ilk başta hissetmesemde sonradan hissettiğim dehşet verici ağrıyla çığlık attım " Kes sesini dedim" diye bağırdı. Gözlerim kararmaya başladığında kıkırdadım çıldırmıştım sanırım " sen nasıl bir geri zekalısın" diyip yakamı kavrayan elini çekmesi için sağlam olan elimle itmeye çalıştım ama yararı yoktu zaten başım dönüyordu ve güçsüzdüm neyse ki  istediğimi yapıp yakamı bıraktı ve koluyla belimi sarıp silahlı elinin tersiyle yanağımı okşadı. Ayakta duramıyordum, dengemi kaybetmek üzereydim " bak Eftelya anlamıyorsun sen denizde olmalısın çünkü deniz kızları denizde yaşar ölmen gereken yer orası seni şimdi öldüremem aşkım "  ne dediğini duyuyordum fakat kelimeler pekte anlamlı gibi değildi " Beni bırak cem sana hiç umut vermedim seninle öncesinde konuşmadık bile, seni tanımıyordum bile tekrar deneyebiliriz birlikte birbirimizi çok severek yaşayabiliriz. Sana şans vermek istiyorum. Senden hoşlandım." dedim. Gözlerim artık açılmıyordu. Cümleyi bile zorla kurmuştum. Cem kafamı silah olan eliyle kaldırırken "Gerçekten ister misin" dedi. "Evet"  dedim zorla dengemi kaybetmek üzereyken. Neyse ki beni tutuyordu "Cem seni çok seviyorum. Biz sevgili olabiliriz. Küçük bebeklerimizde olur hatta birlikte çok tatlı iki şirin köpekte besleriz. Seni çok seveceğim söz Cem." gözlerimi zorlukla kaldırıp inanıp inanmadığına baktım, gülümsüyordu inanmıştı kurtulabilirdim dudaklarını yavaşça araladı ve "yalancı" dedi gözümden son bir yaş daha düştüğünde tüm gücümle onu ittim ve işe yaradı nasıl yaramıştı bilmiyorum ama yaramıştı işte ona döndüm ve " hayatımı bitirmeyi çok mu istiyorsun" dedim. Artık anlamıştım kurtulamayacaktım geriye bir adım attım  topuğum boşluktaydı dengemi kaybettiğim anda düşecektim şu an çektiğim acıdan fazlasını çekemezdim düşsemde hissetmezdim değil mi  madem öyle "cehennemde görüşürüz oruspu çocuğu" diyerek bedenimi geriye attım. Son duyduğum şey onun haykırışıydı ve dayanılmaz 5 saniyelik acı. Ardından vücuduma söz geçiremeyişimi de hatırlıyordum, gittikçe derine batarken nefes alamayaşımın acısını hissediyordum diğer çektiğim acılar  bu acının yanında çok tatlı kalmıştı. Hiçbir şey yapamıyordum ben ölüyordum ya da ben bir ölüydüm ama düşünebiliyordum değil mi? Öyleyse ölü değildim ben yaşıyor muydum? Peki bu duyduğum sesler ne, beni bu kadar erken mi kurtarmışlardı? orada kimse yoktu ve orayı bulmaları neredeyse 2-3 saat alırdı çünkü şehirden aşırı uzaktı. Peki ben nasıl ciğerlerimde havanın mükemmel rahatlatıcılığını hissedebiliyordum? Ben ölümüydüm, yoksa yaşıyor muydum?

[Bu bölüm yazar notları hariç 540 kelimedir diğer bölümler 1000 kelime olacak]

Selam klişe bir sonla başlamış olabilir seveceğinizi biliyorum bu kitap uzun süredir hayata geçirmek istediğim bir plandı ama ayrıca bir sorumluluk. Başlayıp bırakacağımdan korkuyordum bu yüzden yıllarca kitaba başlamadım ama artık başlıyorum çünkü yazmayı seviyorum