Umut'la Parlayan Güneş

9. İl Sole Splendente Della Speranza

Ay heeelüü
Sonunda beklenen bölüm geldi xodlcldöc

Umut ve Mısranın üç günlük İtalya gezisiiiii! Atakan ve efeyi de unutmayalım. Ha bir de Dora.

•••••••••

9 | “İl Sole Splendente Della Speranza”

“Umudumsun, ruhumsun. Sen bu hayattaki en değerlimsin.”

Bavulumu, daha doğrusu Umutların evindeki kıyafetlerimi küçük bir bavula yerleştirmiştim. Küçük bir gezi olsa da kıyafetler olmazsa olmazıdır. Umutta kendi kıyafetlerini hazırlamıştı ve uçuş için ne giyeceğine karar vermeye çalışıyordu. Giyinmiş onu bekliyordum on beş dakikadır.

Dün akşam babamın gitmesinden sonra bana tonlarca mesaj atmıştı. Öylesine korkuyordum ki, gitmek istesem de Umut bir an olsun beni bırakmıyordu. Yatağın üzerine oturarak dizlerimi bağdaş kurdum. Düşüncelerim arasında gidip gelirken Umut yanıma oturdu.

"İyi misin güneş kızım?" Baş parmağı yanağımı okşuyordu. Avucunun içini öptüm. "İyiyim sanırım."

"Anlatmak ister misin?" diye sorduğunda kararsız kalmıştım. Bakışlarım ellerim ve gözleri arasında mekik dokuyordu. Biraz sessizliğin ardından konuşmaya başladım kısık bir sesle. Derin bir nefes aldım konuşmadan önce. Parmaklarımla oynarken gözlerim asla Umut'a değmiyordu. Dikkatle beni dinliyor sözlerimin devamını bekliyordu. "Küçükken, evdeki büyük yastıklardan yeni bir ev inşa ederdim kendime. Oyuncaklarımı alır gün boyu otururdum orada. Anlayacağın, evin içine kendi evimi yapıyordum. Herkesten kaçıp sığındığım, korunduğumu düşüntüğüm yastıktan ev. O ev bana ev olmalıydı. Ben yeni bir ev yapmamalıydım. Belki oyundu ama büyüdükçe anlamaya başladım. Yıllar geçti seninle tanıştım." Göz ucuyla ona baktığımda bakışlarını bana çevirdi ve ellerimi tuttu usulca.

"Tam tamına iki yıldır ev diye sana sığınıyorum ve sen beni her şeyden koruyorsun."

"Ben seni hep koruyacağım, her zaman yanında olacağım ve senin evin olmaya devam edeceğim. Söz veriyorum Güneş kızım." dediğinde başımı göğsüne yatırdım ve sıkıca sarıldı bana. Umut evimdi, Umut benim her şeyimdi.

Umut başımın üzerine bir öpücük kondurdu. Ardından İtalyanca bir şey mırıldandı. "İl sole splendente della speranza. Umudun parlayan güneşi."

Dolu dolu olan gözlerimi ona çevirdim ve bende ona karşılık verdim. "Speranza del sole. Güneşin umudu."

Bu sefer dudaklarını dudaklarıma bastırmıştı Umut. Anlık bir şaşkınlığın ardından öpüşüne karşılık verdim. Onu çok seviyorum, öyle çok seviyorum ki o hariç hiç kimse umrumda olmaz.

"Sen umudumsun, ruhumsun. Sen bu hayattaki en değerlimsin."

Gülümsedi ve minicik öptü dudaklarımı. "Güneşimsin, şansımsın, ilklerimsin. Sen kalbimin ilk aşkısın."

Duygusal havayı bozmak adına hafifçe geri çekildim ve kollarımı birbirine bağladım. "Hep ben olacağım zaten!" dedim çenemi kaldırarak.

"Hep sen olacaksın, güneşim."

Şapşiğim ya yerim!