Umudun Sesi #Wattys2016

32)Kampa Doğru!

KORAY

Kendimi odaya attım çok yorulmuştum bi kaç gündür yorgundum..ben hep yorgundum! Esnedim ve yatağa uzandım kendi odamda babamla barışalı uyuyamamış hep onunla uyumuştuk gözlerim bana ihanet ederek kapanmaya başladı üzerimi bile değiştirmemişken ilk defa bu kadar çabuk uykuya dalacağımı hiseettim ve uyku beni kaçınılmaz kuyusuna sürekledi....

Etrafıma bakındım babamın odasındaydım ama bişeyler eksikti ve değişik! Duvarlar siyahtı eşya yoktu bomboştu abimle babam sarılmış uyuyolardı bi el kolumu tutunca irkilerek arkamı döndüm korkutucu derecede bakan bir çift yeşil göz gördüm Caner!

"Gidiyoruz oğlum"

diye fısıldadı kalbim korkuyla hızla çarpıyodu kolumu kurtardım

"H..hayır! Ben seninle gelmiyorum!"

dedim kahkaha attı su gibi terlediğimi hissediyodum ve kalbim patlayacak gibi atıyodu babamlara yaklaştım babamı hızla sarstım

"Baba! Baba uyan!"

diye bağırdım uyanmıyolardı Caner bana yaklaşıyodu

"Onlar artık uyanamazlar!"

dedi Caner korkunç sesiyle abimi sertçe sarsdım

"Abi nolur uyan! Abi çok korkuyorum!"

diye bağırdım ama ses yoktu uyanmıyolardı babamın boynuna sarıldım

"Baba nolur kalk!"

diye bağırdım geri cekilmemle titremem bir oldu! Babam...babam Tarık olmuştu gözlerim kocaman olurken abime baktım abimin yerinide Tolga almıştı Caner ürkütücü şekilde gülüyodu

"T..Tarık Tolga!"

dedim.titrek sesimle onları sarstım

"Baba abi nerdesiniz!"

diye bağırdım sesin boş odada yankılandı ilk defa bu kadar korkuyodum Caner tam burnumun dibinde durdu hareket edemiyodum kalbim deli gibi atıyo hızla terliyodum

"Tarık..Tolga! Noldu onlara!"

diye bağırdım Caner gözlerini kısarak gülümsedi ağlayan bi bebek sesi duydum Canerin bebeği!

"Onlar öldü oğlum! İkimiz varız...sen ve ben!"

"H..ha..hayır hayır! Baba!"

"Baba!"

diye haykırdım ve yerimde sıçrayarak uyandım göğsüm hızla inip kalkıyodu ter damlaları alnımdan hızla karkrn ensemde su gibi ter olmuştu tişörtüme baktım yuvarlak şekilde kocaman bi ter izi oluşmuştu sanırsın üzerimden su döktüler! Doğruldum ve yatakta oturup nefeslerimi düzene soktum gözlerimi kapattım kafayı yavaşca geriye attım 10 km soluksuz koşmuşum gibi nefes nefese kalmıştım

"Onlar artık uyanamazlar"

Birden bedenim titredi hızla ayağa kalktım ve tişörtümü çıkarıp banyoya girip elime yüzüme su çarptıktan sonra paldır küldür koşarak aşağıya indim babamın odasına girdim ışığı hemen açtım etrafıma baktım herşey normaldi abimle babam sarılarak uyuyodu bedenim çıplaktı ama üşümüyodum aksine yanıyodum kalbim dehşetle çarptı yanlarına gittim gözlerim buğulandı babamı hafifce sarsarken bi yandanda arkama bakıyodum

"Baba"

dedim titrek sesimle ilk defa bu kadar korkuyodum ilk defa korkudan ağlamak üzereydim! Babam gözlerini açıp kapadı sonra kırpıştırdı yüzüme uykulu mavi gözleriyle baktı