Arel günden güne iyi oluyordu. Sessizdi ama eskisi gibi değildi. Beni görünce gülümsüyordu artık. Boş boş bakmıyordu yüzüme...
Son hastamda çıkınca çayımdan son yudumumu almıştım. Yorucu birgündü, herzaman ki gibi.
Eve gitmeden önce serviste yatan hastalarıma bakmaya karar vermiştim.
Servise çıkınca baş hemşire yanıma gelip önemli bulduğu konuları söylemiş daha sonra diğer hastalarla ilgilenmek için yanımdan ayrılmıştı.
Arelin odasına girince yorgun bir şekilde bana baktığını görmüştüm. Oysa tüm değerleri normaldi.
Yaklaşınca ağladığını fark ettim. Elimi kurumuş ve iz bırakmış göz damlasına sürdüm.
" ne oldu Arel? " Dedim.
" kendimi yalnız hissediyorum " dedi.
" ben varım Arel " dedim.
" ama ben iyi olunca beni bırakacaksınız " dedi.
" nerden biliyorsun? " Diye sordum.
" tahmin ettim " dedi ağlayarak.
Kurumuş göz yaşlarına yeni eklenirken göz yaşlarını sildim ve saçını hafifçe öptüm.
" hastamı sevemem Arel. Bu bir suç ama iyi olup karşıma gelirsen seni sevebilirim. O yüzden iyi olup yanıma gel " dedim.
Arel burnunu çekip bana baktı.
" beni ailem gibi bırakmazsınız değil mi? " Diye sordu.
" asla bırakmam. Onları unut Arel, zor biliyorum ama dene. Ben sana aile olmak için herşeyi yapacağım " dedim.
" teşekkür ederim " dedi ve bana sarıldı. " çok teşekkür ederim "
