Bacak bacak üstüne atmış bir şekilde otururken Arele bakıyordum.
" ailenden şiddet mi görüyorsun? " Diye sordum.
Arel hızla bana bakıp kafasını iki yana sallamaya başlamıştı.
Öyle tepki vermesi nedense haklı olduğumu hissettirmişti.
" burada güvendesin Arel öyle bir şey varsa çekinmeden söyleyebilirsin "
Arel yutkundu ve kafasını iki yana salladı. derin bir nefes aldım.
" sana bir hikaye anlatacağım " dedim. Arel merakla bana baktı.
" 10 yaşında annesini yeni kaybetmiş bir çocuk varmış. Bu çocuk 18 yaşına kadar babasından şiddet görüyormuş. Bir gün babası amansız bir hastalığa yakalanmış ve ölmüş. Çocuk o kadar korkuyormuş ki insanlardan. Herkesi babası gibi sanıyormuş.
Bir gün biriyle tanışmış, aşık olmuş. Başından geçenleri ona anlatmış. Sevdiği kişiden karşılık alan çocuk değişmiş. Konuşkan, eğlenceli, dediğim dedik biri olmuş ama ne yazık ki kalbinde bir sorun varmış.
Uzun süre hastane de tedavi görmesine rağmen hayata tutunamamış yine de her daim gülümseyen, konuşkan biri olmuştu ve o kişi kim biliyor musun Arel Senden önce bu odada kalan hastamdı.
Hastalığı seninkinden fazla ilerlemişti. Onun en büyük pişmanlığı neymiş biliyor musun? Babasını şikayet etmemesiymiş. Daha yolun başındasın Arel hiçbir şey için geç değil " dedim.
Arel dolu gözlerle bana baktı.
" canımı çok yakıyorlar " dedi ağlayarak. " Kalbimi ağrıtıyorlar "
Omuzuna elimi koydum " yalnız değilsin " dedim.
"Gerçekten mi? " dedi çekinerek.
" evet " dedim.
" Doktor Bey " dedi.
" Efendim " dedim.
" iyi olursam ne yapacağım? " diye sordu.
Gülümsedim.
" Hayat her zaman mükemmel olmaz Arel. İyi gününde olacak kötü gününde ama sakın unutma her şey gelip geçici. Kalbinden ne geçiyorsa onu yap mutlu ol " dedim.
Arel ise elimi tutup neşeyle " teşekkür ederim " dedi gülümseyerek.
Onu hep gülümseyerek görmek istedim...
