"Yerde yatan ölü adam kim gördün mü sen?" Dediğinde korkudan bacaklarım titremeye başladı. Başımı yavaşça kim dercesine salladı. "Kant Aren'in kardeşi, Valen Aren." Saydığı isimler kimdi neydi bilmiyordum. Bildiğim tek şey ise ambulans çağırmamız g...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3. Bölüm- Yardım Çığlığı
Mesaja bakakalırken telefonuma bildirimler gelmeye devam ediyordu. Başımı kaldırdım ve ön koltuğun arkasıyla bakışmaya başladım.
Sizin hiç ani ter basıncından, bayılacak gibi hissettiğiniz olmuş muydu?
İşte tam şu an öyle hissediyordum.
Sırtımdan ve göğüs çatalımdan ter damlalarının aktığını hissederken bacaklarım titremeye başladı. Boynumdan yukarısının kırmızı olup olmadığını kontrol etmek için aynaya bile ihtiyacım yoktu.
Yaşadığım ani baskı yüzünden parmaklarımın terli ve şişmiş olduğunu hissediyordum.
Şişmediğini biliyordum ancak titremekten ya uyuşmuştu ya da gercekten geçirdiğim şok yüzünden şişiyormuş gibi hissediyordum.
Korkudan karıncalanıyor sadece.
Sol elimdeki telefonu parmaklarımın arasında kıracak gibi sıkıştırdım. Başımı eğerken sağ elimle alnımı tuttum aynı zaman da dirseğim bacağımın üzerindeydi. "Camı açab..açabilir miyiz?" Yanımdaki adama bakmadım.
Ama araba bir yolun kenarında yavaşça durdu ve cam sonuna kadar açıldı. "İyi misi.." Suratına bakmadan gözlerim kapalı bir şekilde, "Hayır" Derin bir nefes aldığımda stresten ağlayacak gibi oldum.
Başımı kaldırdım. Elimi kapının kulpuna götürüp araçtan indiğimde, Kant'da benimle inmiş hatta şoför de ineceği sırada eliyle hiçbir şey demeden durdurmuştu.
Derin bir nefes aldım.
"Boku yedin Mersa." Yere çömelip bulunduğum durumu algılamaya çalışmaya çalıştım. Benim şu an itibari ile; yaşadığım şehir, okuduğum okul, okuduğum bölüm, evim her şeyim aileme resmi olarak ifşa olmuştu.
Durumun ciddiyetini neredeyse 3 sene boyunca zerre kelime konuşmayan abimin, 2 kere araması ve üzerine de bir mesaj bırakması, benim ölüm fermanımın zaten yazılıp imzalanışını temsil etmişti.
Gri renkte olan bariyere dirseklerimi yaslayıp üzerine de başımı eğerek suratımı kapatmış oldum. "Ben ne yapacağım şimdi?"
Babamın okul dönemine verdiği binlerin haddi hesabı yoktu.
Üstelik bazen de okul eksik çıkartıyor deyip üzerine on bin lira daha almışlığım vardı.
Yaptığım tüm pislikler gözlerimin önünden film şerifi gibi geçerken, umuyordum ki annem ve babam da hayatımı, aynı bu şekil film şeridi gibi geçirmesindi.
