" චූටි .. මොකද දරුවො උනේ ? "" පොඩි කලන්තයක්නෙ අම්ම "
" පොඩි ?? හොද පොඩි .. කලන්තෙට ලොකු පොඩි කියල එකක් නෑ .. අන්න ඩොක්ට කිව්ව ඔයාගෙ ඇග දුර්වලයි කියල .. කොහෙද ඉතින් උයල දෙන එකත් හරියට කනවද ?කුකුලො හාල් කනව වගේ බත් කනව ඉතින් ඇගට අල්ලයිද මන් අහන්නෙ ?බලන්න ඇගේ හැටි .. උස නම් තියෙනව උන ගහක් වගේ .. පිම්බොත් විසික් වෙන සයිස් එකට ඉන්නෙ .. ඒකට බලන්න අර අයිය දිහා .. ඔයාව එක අතින් උස්සයි .. ඒ වගේවත් හැදෙන්න ... "
මං කටර් එකක් වගේ කියවන අම්ම දිහා බලන් හිටිය .. එයා මට බනිනව ... තරහට නෙමේ ආදරේට .. මං දන්නව මගෙ අම්ම තාත්ත මට හුගක් ආදරේ බව .. එයාල මං වෙනුවෙන් ඕනම දෙයක් කරන කියල මං දන්නව .. ඒත් ..
එයාල දන්නෑ මං දැන් ඇත්ත දන්නව කියල ..
මං හොස්පිට්ල් එකේ ඇද උඩ ඉදන් බනින අම්ම දිහා බලන් කල්පනා කලා ..
මං ඇත්ත දන්නව කියල එයා දන්නවනම් ..
එයා අඩයිද ?
ඔව් .. සමහර විට අඩයි ..
ඉතින් මං ඒක අම්මට කියන්න ඕනද ?
අම්ම අඩයි කියල දැන දැනම ඒක කියන්න ඕනද ?" චූටි අහගෙනද ලමයො ඉන්නෙ .. අනේ මන්ද මොන සිහියෙන් ඉන්නවද කියල මේ ලමය .. බැලිවොත් ඇත්තන් කොහෙහරි ලෝකෙක අතරමං වෙලා .. මෙලෝ නිච්චියක් නෑ .. කෝ දැන් ගෙදර යමු .. "
"හ්ම්ම් ...යමු අම්ම "
" කෝ දැන් අධීශ ? විනාඩි පහෙන් එන්නම් කිව්ව කොල්ල පැය භාගයකුත් ගිහින් නෑ .. වෙලාවට වැඩක් කරන්න තේරෙන්නෙම නෑ මේ ලමයින්ට .. කොහෙද ඉතින් කරදඩු උස්මහත් උනාට , වයස ගියාට මොලේ තාම එකතැනනෙ දුවන්නෙ .. "
" අයියෝ අම්ම එයා ඒවි .. අපි යමු .. "
" යමු එහෙනම්.. එන්නැතෑ එන වෙලාවක .."
මෙච්වර වෙලාම මටයි අයියටයි නිවනක් නැතුව බැනපු අම්ම මාව එක්කන් හොස්පිට්ල් එකෙන් එලියට බැහැල කා එකට ආව ..
මං ඉස්සර ශීට් එකේ ඉදගනිද්දි අම්ම ඩ්රයිවින් ශීට් එකේ ඉදගත්ත වගේම අම්මගෙ ෆෝන් එක අතට ගත්ත අපි ගෙදර යනව කියල මං අයියට මැසේජ් එකක් දැම්ම ..
YOU ARE READING
HE IS MY SHADOW ( Completed ) ✔
Fanfictionඉතින් , අදුරෙදිවත් මා හැර නොදා ගිය සෙවනැල්ල ඔහුම විය ❤️