ဆက်ငိုဖို့ မျက်ရည်မလုံလောက်တော့ဘူး🥀[U/Z]

P-14

သာလွန်တစ်ယောက်ဒီလိုထွက်လာတော့...အရမ်းကိုစိတ်တေလေးနေခဲ့တယ်

ဘာကြောင့်ရယ်လို့သူမသိ

ဟယ်.....

သူအတွေးလွန်နေတုန်းသူတို့ကားနဲ့တိုက်မိမလိုဖြစိသွားသောအခါ...လျှပ်တစ်ပြက်သူအတွေတေဟာ..မေ့ပျောက်နေတု့အရာတေကိုပြန်မှတ်မိစေခဲ့တယ်

"လွှမ်း....လွှမ်း...ငါ့ကိုစောင့်နေတော့မှာဘဲ"

ကာကိုပြန်ကွေတော့တဲ့
အခါစုက

"ကိုကို..ဘာလိုပြန်ကွေ့တာလဲ...ကိုကို""

သာလွန်ကတော့သူမပြောတာကိုကြားပုံတောင်မပေါ်

.....

သူကားကိုအိမ်ရှေ့မှာရပ်ကာ အိမ်ထဲကိုဝင်လာကာလွှမ်းကိုသာအော်ခေါ်နေမိတယ်

"လွှမ်း....လွှမ်းရေ...လွှမ်း...မောင်ပြန်လာပီ...လွှမ်းရေ..,"

သူခေါ်နေပေမဲ့ထိုနာမ်စားလေးအားပြန်လည်ထူးသံမဲ့နေခဲ့တယ်

မောင်ဟာ..အပေါ်တတ်အခန်းမှာရှာဖို့အမြန်တတ်လာခဲ့တယ်

လွှမ်းအခန်းကိုကြည့်တော့ရှိမနေခဲ့...

သူနဲ့လွှမ်းရဲ့အခန်းကိုဖွင့်တော့..ဖွင့်ရတာမို့လွှမ်းအထဲကနေလော့ချထားမှန်းသူသိလိုက်တယ်

"လွှမ်း...လွှမ်း...မောင့်ကိုတံခါးလာထွင့်ပေးပါဦး......"

သူတံခါးကိုအတော်ကြာအောင်ခေါက်နေပေမဲ့လာဖွင့်ပေးဖို့နေနေ ပြန်ခူးငံတောင်မကြားရတာကြောင့်သူစိုးရိပ်နေမိတယ်

"လွှမ်း...မောင်ခေါ်နေဆာကြားလား..ကြားရင်ပြန်ထူးပါ...မောင့်ပိုသိတ်ဆိုးနေရင်လဲမေညင်လွှမ်းစိတ်ဆိုးပြေတဲ့အထိချော့ပါ့မာ်..အခုမောင့်ကိုတံခါးလာဖွင့်ပေးပါဦး...လွှမ်း..."

"......,."

တဖက်မှာတော့အသက်မရှိတော့တဲ့လွှမ်းရဲ့ရုပ်လောင်းလေးဟာကုတင်တတ်မှာစောင်လေးခြုံပီးအိပ်နေသည်ဟုပက်ထင်ရလောက်တယ်...ဒါပေမဲ့သွေးတေစိုနေတဲ့မွေ့ယာကိုတော့မည်သူ့မှသတိမထားမိ

လွှမ်းကအသားမဖြူပင်မဲ့အသားရင်္ညအတော်လှတယ် အသားလေးတေကကြည်နေပီးသွေးကြောစိမ်းစိမ်းလေးတေကပင်ပေါ်နေတယ် အရပ်ကမပုပေမဲ့မောင်နဲ့ယှဉ်ရက်တော့လွှမ်းကပုသွားတယ်လို့ထင်ရတယ် ရှည်လျားတဲ့မျက်တောင်တေမရှိပေမဲ့မျက်တောင်တိုလေးတေဟာဝိုင်းစက်နေတဲ့မျက်လူုံအိမ်နဲ့ညိုမြမြမျက်ဝန်းတေနဲ့အတော်လိုက်ထက်လှတယ် နူတ်းခမ်းလေးကအမြဲသဘာဝအတိုင်းဖူးပီးပန်းရောင်သန်းနေတယ်လက်ချောင်းလေးတေကလဲရုံးပတီငီးလိုသွယ်ပီးရှည်လျားတဲ့လက်သွယ်သွယ်လေးဟာလက်ထပ်လက်စွပ်တစ်ကွင်းထဲနဲ့ပင်အတော်ကြည်ကောင်းလှတယ်မောင့်လိုတောင့်တင်းကြံ့ခိုင်တဲ့အချိုးစားတော်တော်မိုက်တဲ့စစ်ပတ်တေမရှိပေမဲ့ ဗိုက်လေးဟာပြားချက်ပီးအဆီမရှိကြောင်းသတ်သေပြနေခဲ့တယ်

အကုန်လုံးကိုခြုံပီးပြောရရင်...ဟုတ်ပါတယ်..လွှမ်းကအတော်လှပါတယ်

ယောက်ျားလေးတသ်ယောက်ကိုလှတယ်လိုမသုံးရဘူးဆိုလွှမ်းကအတော်လီကြောင့် လိမ်လိုတော့မရချေ။

****

"လွှမ်းမောင်နောက်ဆုံပြောမယ်နော်...လွှမ်းမဖွင့်ပေးရင်မောင်တံခါးကိုဖျက်သီးဝင်လာမှာနော်..."

မောင်ရဲ့အသံဟာလေထဲမှာတစ်ဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်သွားပေမဲ့တံခါးဟာဖွင့်မလား

မောင့်ရဲ့စိုးရိပ်စိတ်တေနဲ့​ဒေါသတေဟာ အထွတ်အထိပ်ကိုရောက်သွားခဲ့တယ်

"ဒုန်း..ဒုန်း..."

နောက်ဆိုးမှာနော့ အပြစ်မဲ့တဲ့တံခါးလေးဟာကျိုးပဲသွားခဲ့တယ်

မောင်တစ်ယောက် အခန်းထဲကိုဝင်လာတော့ ကုတင်ပေါ်မှာရှိနေသောသူကြောင့်သူစိတ်အေးသွားခဲ့ရတယ်

ဒါပေမဲ့လွှမ်းကအသက်ပင်မရှူလုံးဝငြိမ်သက်နေတာကြောင့်

"လွှမ်း..လွှမ်း.."

လွှမ်းရဲ့နှလုံခုန်သံကိုစမ်းကြည့်တော့အသံကဗလာနတ္တိ
မောင် ကခြုံထားတဲ့စောင်ကြီးကိုဆွဲဖယ်လိုင်တဲ့အခါမြင်လိုက်တဲမြင်ကွင်းကြောင့် ကြမ်းပြင်ပေါ်ကိုအရုပ်ကြိုးပြတ်သလိုပြုတ်ကျသွားခဲ့တယ်

သူမြင်တဲ့မြင်ကွင်းက

ကုတင်ပေါ်ကမွေယာအဖြူပေါ်တွင်စိုရွ့နေတဲ့သွေးများ...ထိုသွေးတေဟာလွှမ်း ရဲ့လက်ကောက်ဝတ်ကိုဘလိတ်ဓားနဲ့လှီးဖျက်ထားသောကြောင့်ထွက်လာသောသွေးများဖြစ်တယ်

.......