The Captivated Billionaire

Kabanata 42

Daegan asked me if we can talk over breakfast and I said yes but I need to change my clothes first. Kaya umuwi muna kami sa bahay para makapaglinis ako at makapagbihis.

"So, you still live here?" tanong niya nang papasok kami sa bahay.

"Of course. I told you, we won't leave."

"Yeah. But I thought after all that happened, you don't want to live in this house anymore."

"Bahay 'to ng Dad ko kaya hindi ko pwedeng basta iwan na lang. Kakawala lang ako sa buhay na mayroon ka at ang Dad ko dati pero hindi ko iiwan ang mga binigay niya sa 'kin." Nginitian ko siya. "Upo ka muna riyan at mag-aayos lang ako. I feel so dirty."

"No, you don't but yeah, you may go and clean yourself."

I nodded and went upstairs. Habang naliligo at nag-aayos ako ng sarili ay maraming tanong sa isip ko na gusto kong itanong sa kaniya.

Siguro naman ay maitatanong ko  'to ngayon dahil mag-uusap naman daw kami. It tooke me thirty minutes to ready myself. Nagmadali lang ako sa pagligo dahil masiyadong nakakahiya kay Daegan.

Pababa na ako't nasa hagdan na ng makita ang mga katulong namin na kinakausap si Daegan. They are offering juice to him. Some are offering cupcakes.

They are obviously attracted to him.

Mga bata kasi ang napiling katulong ni Mama dahil naaawa lang siya kaoag may edad na. Naiilang siyang mang-utos.

Siya ang namamahala ng bahay kaya siya ang nasunod. May punto rin naman siya. Masiyadong mabigat sa pakiramdam kapag may edad na ang inuutusan mo.

Tuluyan na akong bumaba at lumapit sa kanila. Tumayo kaagad si Daegan ng makita ako at napaatras naman ang mga katulong.

"Ma'am, maganda umaga po."

"Good morning rin." Nginitian ko sila.

"Binibigyan lang ho namin siya snack."

"I can see that," marahang wika ko. "And thank you for doing it. You may now go back to your work."

Nagmamadali silang umalis at bumalik sa kusina. Napailing ako. Pareho kami ng type, ha. In fairness.

"Let's go?" aya ni Daegan.

"Tara." Naglakad ako at sumunod siya. "Your car or mine?"

"Kotse ko na lang dahil kapag kotse mo, maiiwan ang kotse ko rito."

"Hindi naman namin 'yan nanakawin kapag iniwan mo," biro ko.

"That's not what I mean. Kapag kasi iniwan ko ang kotse ko rito, siyempre kukunin ko 'yan rito."

"And?"

"And maybe you don't want me to come here again."

Tumigil ako sa paglalakad—saktong nasa garahe na kami. Hinarap ko siya at kinunotan ang noo.

"I am not that harsh, Daegan. And remember, what happened in the past, stays in the past."

"So okay lang sa 'yo na bumalik ako rito?"

"Oo naman. Okay lang. Ang sama ko naman kapag hindi kita pinabalik rito."

"Okay, then. We'll use your car." Ngumisi siya.

Nagkibit balikat ako. Lumapit ako sa pula kong kotse at binuksan ang driver's seat.

"Let's go?"

"Let's go." Nangingiting sagot niya at half-run na pumunta sa shotgun seat at pumasok roon.

Natawa ako at pumasok rin. Binuksan ko ang engine at pinatakbo ang sasakyan.

Habang nasa daan kami ay naiilang ako dahil hindi nagsasalita si Daegan at nakatitig lang sa akin.