Wszyscy oprócz niego | NOWA WERSJA | YA

Rozdział 4

Podążałam do szkoły, a moją uwagę przykuł widok Theo, który właśnie wychodził z domu z plecakiem na plecach. Od razu mnie zauważył, pomachał i zaczekał przy ulicy, wiążąc przez ten czas buta. Podeszłam do niego, rozczochrałam mu włosy i nałożyłam kaptur, żeby mi się czasem nie odwdzięczył.

Theo mruknął pod nosem, że mu się nie chce, a jedynie marzy o położeniu się do łóżka, i wiedziałam, co czuł. Ja również marzyłam o tym samym, a tego dnia była jeszcze przede mną dyskoteka z Biancą. Z jednej strony się cieszyłam, ale z drugiej czułam jakiś dziwny niepokój, którego nie potrafiłam zidentyfikować.

Po wejściu do szkoły automatycznie rozejrzałam się po korytarzu, chociaż wiedziałam, że o tej porze Reign zaczynał matematykę w sali, obok której miałam mieć lekcję hiszpańskiego.

Już na schodach usłyszałam głosy grupy ludzi, a wśród nich rozpoznałam głośny śmiech Reigna. Stał przy oknie, wymieniając żartobliwe uwagi z kolegami.

Musiałam przejść obok nich.

Nie miałam innej drogi. Starałam się utrzymać spokojny wyraz twarzy, chociaż serce biło mi nieco szybciej.

– Cześć – usłyszałam głos Coltona i podniosłam na niego wzrok.

– Hej. Nie zauważyłam cię.

– Cześć, Estelle – odezwał się Reign, patrząc to na mnie, to na Coltona, któremu pomachałam.

– Hej.

– Zająłem ci miejsce w sali.

– Nie siedzę z tobą. Daj mi spokój, Colton – powiedziałam od razu, słysząc jego słowa. Nie było nic gorszego od siedzenia z Coltonem. Wolałabym siedzieć z Veronicą niż z nim. A nawet nie chodziłyśmy razem do klasy. – Nie ma takiej opcji.

– Nie masz wyjścia, Estelle... Millie nie ma. Musisz więc siedzieć ze mną.

– To wolę siedzieć sama. Zostaw mnie. Wszystkie zadania zawsze ode mnie spisujesz.

– Bo jesteś dobra z hiszpańskiego.

– Odczep się, Colton – mruknęłam i poszłam do sali, a on od razu pobiegł za mną. Miałam go dość, a to był dopiero początek dnia. Czułam, że nie wytrzymam bez Millie i naprawdę go uduszę gołymi rękami. – Nie. Powiedziałam coś...

– Estelle...

– Dobrze. Dobrze, ale nie odzywaj się do mnie na lekcji. Zawsze mnie zagadujesz.

– Ja cię zagaduję?

– Idziesz dzisiaj na dyskotekę? – Zignorowałam go, nie mając ochoty na dalsze sprzeczki. Wiedziałam, że one mogły akurat trwać w nieskończoność, a ja miałam inną sprawę do załatwienia. Bianca. Usiadłam przy stoliku, a on kiwnął głową. – Bo Bianca idzie? – Od razu się zarumienił. Moje rumieńce przy Reignie są pewnie tak samo widoczne. Niedobrze... – Wiedziałam, że ci się podoba.

– Ciszej...

– Co cię powstrzymuje? Reign?

– Przyjaźnimy się. Chyba by mnie zabił. Ale wiem, że on podoba się tobie. I nawet nie próbuj zaprzeczać. Już dawno zauważyłem – szepnął, a ja spojrzałam na niego nieco zaskoczona. Nie było dobrze... Wiedziałam, że w każdej chwili może się wygadać. W końcu się przyjaźnili. – Ale nie wiem, czy ty też mu się podobasz. Nie mówił nic na ten temat. Wiem, że teraz jednak niby spotyka się z Veronicą. Znaczy, oni twierdzą, że nie są parą. To trochę skomplikowane. Nawet dla mnie. Nie za bardzo rozumiem tego, co między nimi jest. Sam też zaprzeczał, jak pytali, czy są razem.