"Yalnızca fısıldarsan seni dinlerler." Söyledikleri hâlâ mantıksız gelse de burada mantık aramamam gerektiğini günler önce kabullenmiştim ben. Koskoca bir kayanın içinden çıkıp bambaşka bir hayatın ortasına düştüğüm andan beri başıma gelen her şeyi...
Bu bölümü de okumak için geldiyseniz kitabı beğendiğiniz, meraklandığınız anlaşılıyor ve İlayda canlısı bunun için heyecanlanıyor eheheheheh
Lütfen okurken paragraf aralarına yorumlarınızı da bırakın🥲🥲
Keyifli okumalar güzellerim✨️💝
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌬
Yaşadığım günlerin hepsi birbirinden daha zor geçmişti. Bir başkasına göre zor değildi belki de ama benim için her şey çok zordu. Böyle zor hissetmemin sebebi sanıyorum ki yalnızlığımdı. Yanımda birileri olsaydı yalnızlık çekmeseydim bu denli zorlanır mıydım? Yalnız olmasam zaten bu beni zorlayan anları yaşamazdım ki...
Ben doğar doğmaz yalnız kalmamış mıydım? Dünyaya gelme sebebimin yalnız kalmak olabileceğini düşünmüştüm küçükken. Ne için doğmuştum ki? Yalnız kalmak için doğmuştum işte.
Ben yalnızlığa alışkındım, tanırdım onu.
Yalnızlığı çok yakınımda hissediyordum tam şu an. Her zamanki yalnızlıktan farklıydı bu kez. Bu çok farklı bir yalnızlıktı. Bu yalnızlığı tanımıyordum ben. O kadar farklıydı işte...
İçime yayılmış tanıdık olmayan yalnızlık korkutuyordu beni. Ben burada yapayalnızdım. Başıma ne geleceği belli değildi. Sonum gelmiş bile olabilirdi. Elimden hiçbir şeyin gelemeyeceğini kabullenmiştim bile çoktan. Ne yapabilirdim? Benim gücüm kendimi kurtarmaya yetmezdi. Hiçbir şey bilmiyordum burada. Eğer bilseydim bu şekilde pes etmezdim ama bilmiyordum. Bilmezken ne yapabilirdim ki kendim için?
Sesler duyuyordum. Benim hakkımda konuşmalar duyuyordum. Herkes beni tanıyordu. Tanımadığım sesler beni tanıyordu. Korku tüm bedenimi esir almıştı. Göğsümde hafif bir ağrı vardı. Öyle büyük bir ağrıdan sonra bu kadar ağrının devam etmesini çok da garipsememiştim zaten. Ben o ağrıyla ölüyorum zannetmiştim. En azından ölmemiş az bir ağrıyla hayatta kalmıştım.
Sahi neydi o ağrının sebebi? Neydi canımı bu kadar acıtan? Acıdan bayılmama neden olan ağrının kaynağı neydi?
Bu sorularımın cevabının o iki adamda olduğunu biliyordum. Çünkü tam karşımda yere çökmüş göğsünü tutan o adam gözlerimin önünden gitmiyordu. Benim gibi acı çekmiş birisi vardı. Hatta belki de birebir benimle aynı acıyı çekmişti. Şimdi konuşanlardan birisi o muydu?
Gözlerimi açmıyordum. Uyanmamı bekleyen gözler üzerimdeyken gözlerimi açmaya çekiniyordum. Gözlerimi açtığımda bana ne yapacaklarını bilmiyordum.
Bayılmadan dakikalar önce beni geldiğim yere geri göndereceğini söylemişti birisi. O sözlere güvenmeli miydim? Gerçekten de beni evime yollarlar mıydı? Evime gitmek istiyordum. Çiçeklerime dönüp onları sulamak istiyordum. Aşık olduğum mesleğim için çalışmaya devam etmek istiyordum. Ben tanıdığım bir yerde olmak istiyordum. Ben insanların arasında olmak istiyordum. Burada olmak dışında her şeyi istiyordum.
