"Yalnızca fısıldarsan seni dinlerler." Söyledikleri hâlâ mantıksız gelse de burada mantık aramamam gerektiğini günler önce kabullenmiştim ben. Koskoca bir kayanın içinden çıkıp bambaşka bir hayatın ortasına düştüğüm andan beri başıma gelen her şeyi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eflin Vibe🧚🏻♀️✨️
🌬
Fısıldamak çok zordu.
Normalde kısık sesli konuşmamız gerektiği zamanlarda yaptığımız bu şey ilk kez bu kadar zordu. Çünkü fısıltımın bir işe yarayacağını biliyordum. Fısıltımla emir vermem gerekiyordu. O kadar gergindim ki fısıldamak çok zor geliyordu.
İşe yarayacağından bile emin değildim aslında ama fısıldıyordum işte. Derdim ise Adin'in yanına gitmekti.
"Neril." İlk fısıldayışım onun ismiydi. Neril tıpkı az önceki gibi dimdik durup gözlerime baktı. Göz bebekleri yine büyümüştü. Diğer ikisi ne yapacağımı anlamış olmalı ki bana doğru atıldılar. "Durun." dedim bu kez fısıltıyla. Yapacağım şeye engel olmamaları için durmalılardı. Durdular da.
Şimdi üçü de karşımda durup gözlerime bakıyorlardı. Kendimi kötü hissetmeme engel olamadım. Bende özel bir güç vardı. Fısıltım bir şeylere sebep oluyordu. Ben ise bunu bana yardım etmeye çalışan kişilerin üzerinde kullanıyordum. Bu gerçekten de beni kötü hissettirdi. Yine de geri dönemezdim. Adin'i görmeden, iyi olduğuna emin olmadan kendi hayatıma dönemezdim.
Karşımda bana bakan üç çift göze baktım. Ne kadar süre daha fısıldayışlarıma uyacaklarını bilmiyordum. Bu yüzden hızlı olmalıydım. Hızlı olup Adin'in yanına gitmeliydim. "Bana bir kapı açın; Adin'in yanına gidebileceğim bir kapı." Fazla uzatmadan istediğim şeyi söyledim. Bunu söylerken tüm bedenim gerilmişti. Beni dinlemezlerse ne yapacaktım bilmiyordum.
Eğer beni dinlemezlerse tıpkı buraya beni getirdikleri gibi kendi hayatıma geri gönderirlerdi.
Merakla ne yapacaklarını beklerken Neril bana arkasını döndü. Yüzünü diğer ikisine çevirmişti. O ikisi hâlâ bana bakıyorlardı. Neril birkaç adım sağ tarafa gidip onlardan uzaklaştı. Salondaki koltuğun arkasındaki boş kısımdaydı şu an. Kapıyı açacak mıydı?
Neril iki elini de kaldırdığı an Seril ile Peril onun yanına geçti. Şimdi üçü de yan yana ve bana arkaları dönük duruyorlardı. Onlar da Neril gibi ellerini kaldırmıştı. Avuçları karşıya bakacak şekilde duruyorlardı. Onları izlerken kalbim inanılmaz bir hızla atıyordu. Belki ortam sessiz olsa atış sesini duyabilirdim.
Neril karşıya doğru tuttuğu ellerini iki yanına doğru çevirdiği an Seril ile Peril onun ellerini tuttu. Şimdi karşıya doğru bakan sadece iki el vardı. O eller de Seril ve Peril'e aitti. Birkaç saniye sonra bir ses duydum. Uğultu gibi çıkan sesi dikkatle dinlerken ellerini tuttukları yerde bir su damlası oluştu. Gözlerim kocaman açıldı. Evin ortasında havada uçan minik bir su damlası vardı. Su damlası gittikçe büyüyordu. Yuvarlak bir su birikintisi gibiydi şimdi de. Uçan su birikintisi bir kapı mıydı yani?
