"Yalnızca fısıldarsan seni dinlerler." Söyledikleri hâlâ mantıksız gelse de burada mantık aramamam gerektiğini günler önce kabullenmiştim ben. Koskoca bir kayanın içinden çıkıp bambaşka bir hayatın ortasına düştüğüm andan beri başıma gelen her şeyi...
Bu bölümle birlikte bin okunmaya ulaşacağız, hissediyorum💪🏻
Yorum yaparak okumayı unutmamanızı hatırlatarak sizi bölümle baş başa bırakıyorum.✨️
Umarım hepiniz iyisinizdir.💖
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌬
Gitmeyi bu kadar istediğim ama inanılmaz büyük bir kuvvetle çekildiğim bir yer olmamıştı hiç. Ne birisine ne de bir yere karşı bunu hiç hissetmemiştim. Böyle bir hissin var olduğundan bile haberdar değildim. Göğsümün tamamını kapsayan acıyı ilk kez yaşadığım gibi bunu da ilk kez yaşıyordum. Ait olmadığım bir yere hem çekiliyor hem de burayı hemen terk etmek istiyordum.
Korkunun da içine dağılmış olduğu bu karışık his tüm benliğime zarar veriyordu. Bu aldığım nefesten, verdiğim soluktan hatta attığım adımdan bile belliydi.
Bilmiyordum.
Ne istediğimi, neyi istemem gerektiğini, ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Bilmemek daha da yoruyordu. Bilmeden bir şeyler yapmaya çalışmak yorgun bedenimi daha da yoruyordu. Yorgunluğum fiziksel değildi. Dışarıdan bakan kimse gözlerime bakınca yorgun olduğumu anlayamazdı. Ancak gözlerimi bir kapatsam senelerce açmazmışım gibi bir yorgunluk içindeydim.
Ağzımı bir kapatmıştım saatlerdir açmıyordum. Açamıyordum. Çünkü yine bilmiyordum. Ne konuşmam gerektiğini bilmediğim için ağzımı açamıyordum. Açsam neler dökülecekti dudaklarımdan? Anlayamadığım, anlamlandıramadığım bir şeyin içindeyken neyi nasıl konuşabilirdim?
Şimdiye kadar hep merakımın ardına sığınmıştım ama şimdi o da kaybolmuştu ortadan. Merak ederek sorabileceğim sorularım yoktu. Sanki tüm kelimeler beni terk etmiş gibiydi.
Sahi ne yapacaktım ben? Saatlerdir susuyordum ama ne kadar devam edecektim? Bir yerden sonra konuşmam gerekmeyecek miydi? Sormam gereken sorular, almam gereken cevaplar yok muydu? Saatler önce gerçekleri öğrenmek istediğini haykıran ben değil miydim? Neden birdenbire böyle bir hal içerisine girmiştim?
Bir cümle ile acım geçti diye miydi tüm bu hallerimin sebebi? O cümleyi hâlâ anlayamamış olan aklım mı susturuyordu yoksa beni? Ya da tüm bunlar değil de titreyen sesi ile bana açıklama yapan Adin miydi beni büyük bir sessizliğin içine iten?
Kafamın içindeki soruları cevaplayabilecek dermanım var mıydı?
Ellerimi bile hareket ettirecek gücü kendimde bulamadığım için Adin'in bana söylediği sözlerden beri öylece oturuyordum. Parla gelip bu halime endişelendiğini defalarca kez söylese de ona bir şey dememiştim. Ağzımı bıçak açmıyordu. Neden bu halde olduğumu tam olarak kendim de anlayamadığım için bir şey yapamıyordum.
