ချစ်စိတ်လေးတွေ ဖူးပွင့်စေ

အခန်း ၂၆၂ မှ ၂၆၄။

အခန်း ၂၆၂။ လော့လော့က ငါ စိတ်မပျော်မှာ စိုးလို့ ငါ့ကို ခွံကျွေးဖို့ ဆုံးဖြတ်

လော့စန်းက ၎င်းကို အသားမကျသေးပင်။ ယခင်က သူတို့အနမ်းက ပြင်းပြမှု၏ လေရူးတွင် ကျရောက်ခဲ့သော်ငြား ယခုအခေါက်ကမူ မိုးဖွဲကဲ့သို့ ညင်သာလှသည်။

အသက်ရှူလိုက်တိုင်း တွဲငြိမှုအစုံက သိမ်မွေ့ပြီး ကွဲပြားနေတော့သည်။

သူတို့အနမ်းကို အကြာကြီး မဖြစ်စေချင်သောကြောင့် နှုတ်ခမ်းများ ခွာလိုက်ကြသည်။

နျန်ကျွင်းထင်က သူနမ်းခဲ့သည့် စိုစွတ်နေသော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံကို ကြည့်လိုက်သည်။ စိတ်ကျေနပ်မှုတို့ သာလွန်သွားကာ သူက သူမကို သယ်ပြီး ခုံပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။

"ဟုတ်ပြီ၊ ခုနတုန်းက ရှိုးကောင်းတစ်ခု ပြခဲ့တာပဲ၊ စားကြရအောင်၊ ခုနတုန်းက ကိုယ့်ကို အစာကျွေးချင်နေတာ မဟုတ်ဘူးလား၊ ဆက်လို့ရပြီ"

လော့စန်း "...".

ရှင့်သဘော...။

လော့စန်းက အမဲသားတစ်ဖတ်ကို ညှပ်ပြီး သူ့ပါးစပ်ထဲ ထပ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။ သူ ပါးစပ်ဟလိုက်ချိန်တွင် သူမက တူကို ပြန်ရုပ်ပြီး အမဲသားကို အလောတကြီး စားလိုက်၏။

"ဒါမျိုး ထပ်ကြိုးစားရင်တော့လား..."

နျန်ကျွင်းထင်က တခဏချင်း မျက်မှောင်ကြုတ်သွားသည်။ သူက တုံ့ဆိုင်းမနေဘဲ လော့စန်းနှုတ်ခမ်းကို သူ့နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဖိကပ်ပြီး သူမ၏ ပါးစပ်ထဲမှ စားစရာအနည်းငယ်ကို ခက်ခက်ခဲခဲ ယူလိုက်သည်။

လော့စန်းက ကြောင်သွားပြီး အမဲသားစ ပါသွားသည့်အခါတွင်မှ သူမက သတိပြန်ဝင်လာသည်။ သူမ၏ မျက်နှာက နီသွားကာ ပြောလိုက်၏။

"ရှင်က ရွံ့ဖို့ကောင်းလိုက်တာ"

"ဘာရွံ့တာလဲ၊ အရင်တုန်းက ကိုယ့်တံတွေးကို မင်းမထိဖူးတာလဲ မဟုတ်ဘဲနဲ့"

နျန်ကျွင်းထင်၏ နှုတ်ခမ်းက တွန့်သွားကာ" ဒါမျိုး ထပ်လုပ်ရဲမလား ကြည့်ကြသေးတာပေါ့"

"ရှင်က တော်ပါတယ်" လော့စန်းက ရှုံးကြောင်း ဝန်ခံလိုက်သည်။