"Anne bu kızı istemiyoruz duymuyormusun bizi ha?"
diye bağırdı sustum. Çünki başlarsam sülaleden çıkardım...
Bu sefer bana dönüp "Ya Sen istenmediyin yerde kalacak kadar yüzsüzmüsün?!". Lan günah benden gitti be. Şimdi ben sizin...
Yeni bölüm geldii, umarım beğenirsiniz iyi okumalar🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hissettiğim yoğun baş ağrısı ve terleme ile gözlerim açıldı. Dilim damağım kurumuştu hiç iyi değildim bir yandan da vücüdum kasılıyordu. Ben çok kötüydüm.
Ben ilaçlarımı içmeyi unutmuştum o kadar pastadan sonra, insülün bile vurmalıydım.
Nasıl unuturdum ben bunu.
Yavaşca yataktan dikeldiğimde başım acayip dönmeye başladı.
Canım yanıyordu.
Başımı biraz geriye itmeye çalışıp yatak başlığına yasladım.
Ben çağırsam kim duyarki beni?
Hem ilaçlarım ve insülünlerim eşyalarımın içindeydi.
Su istiyordum ağzım kurumuştu bütünlükle ve çok sıcaktı ama yerimden duracak gücü bulamıyordumki kendimde.
Yavaşca yataktan güç alarak ayağa kalkmaya çalıştım ama olmadı kollarım ve bacaklarım ağrıyordu.
Biraz öylece durup yavaşca nefes alıp vermeye başladım.
Kimseye acaba sesimi duyurabilirmiydim?
Yani herhangi biri ola bilir ne de olsa kim beni böyle görse yardım ederdi.
Barlas dışında.
Umutda yardım etmeye bilir.
Bulutda.
Veletde.
Ares de kesin yardım etmez.
Hatta Batu bile.
İstemsizce gözlerim doldu haraket edecek gücü kendimde bulamıyordum.
Gözlerimdeki yaşlar tek tek süzülürken düşün-
"Miniğim uyudunmu? Girebilirmiyim? Benim Alaz , iyimisin diye bakıcaktım malum akşam iyi gözükmüyordun."
Birden gelen mutluluk hissiyle gözümdeki yaşlar daha da arttı.
Alaz yardım ederdi.
Yani umarım
"Minik?"
Yavaşca kapımın açılmasıyla sevincim ikiye katlandı sesimi çıkartacak mecalim yoktuki.
"Miniğim hala uyumadınmı?" Deyen Alazla gözlerim kaymaya başladı.
Yavaşca ışığı yandırdı başı bana döndü sonra beni böyle görmeyi beklemiyor olucak ki önce dondu kaldı sonra kendine gelerek hemen yanıma geldi ve yatağa oturdu.
