Dört Yapraklı Yonca şansı

Ben Narinim🧡

Hani bazı zamanlar olur ya zamanı dondurmak istersiniz. Hep bu zamanda tıkılıp kalmak hah işte o anlardan birindeydim. Doğrusu bende o anlardan çok olmaz.

Kaç saat geçmişti bilmiyorum ama ben sanki o sözde kalmıştım.

Birlikte ağlarız

Sahi neydi bu sözki beni bu kadar etkiledi. Yoksa herkes mi benim gibi olurdu bu sözü duyunca. Yada bir cümleydi deyip geçermi. Benim gibiler yalnız anlar bu sözüm manasını verdiği güveni.

O kadar da uzun söz değildi ama beni çok uzun zamandır etkisi altında bırakmıştı. Beynimin içinde dolanıp duruyordu o sahne. Bitmiyordu. Tekrar-tekrar canlanıyordu. Ama kötü manada değil, hep böyle tekrarlansa keşke, kötü anılar değilde iyi anılar böyle tekrarlansa. Keşke. İşte bir keşke daha. Hayatım keşkelerden ibaret. Beynimin içine tüküreyim bu nasıl konudan konuya geçiş.

Kaç saat geçti bilmiyorum. Kaç saatdir oturup ağlıyoruz bilmiyorum. Kaç saatir bu değerli en azından benim için değerli cümleyi kuran kadın benimle ağladı bilmiyorum. Ne zaman yerdeki soğuk parkaden bu hastane koltuklarına oturduk bilmiyorum. Tek bildiğim şey hiç bir şey bilmediğim.

Artık gözyaşlarım dinmişdi. Artık boğazım kurumuştu ve gözlerim kapanıyordu. Kadında benimle aynı haldeydi. Araf beyse gözü bizim üzerimizde telefonla konuşuyordu. Kadınında telefonları çokca hatta bolca çalmış ama o bunu zerre umursamamışdı. Hatta benden daha çok ağlamıştı bende acaba noluyoruz diye ve bu kadın acaba niye bu kadar ağlıyor diye bir defada ağlamış en sonda bu kadar çok ağladığım için yine  ağlamışdım . Bıktım . Gözümde hiç yaş kalmamış dercedeydim. Bir an kör olucam diye korkmuştum hatta. Acaba onun içinde ağlamışmıydım. Bilmiyorum.

Kadıının telefonu 1 saattir çalmayı durdurmuş. Rahat - rahat ağlamamıza devam etmiştik.

Kadında ağlamayı durdurmuştu bende. İkimizde birbirimize bakıyorduk. Aynı zamanda da Araf beyin telefonla konuşmasını bitirmesini bekliyorduk. Ne çok konuştu bu adam. Kadın bana tebessümle bakıyordu bende bu bakışlara dayanamayıp başımı aşağı eymiştim. Gelen geçen bize bakıyordu amk. Ne var yani at mı oynuyor?!demek istesemde susmuştum. Gerçi Araf bey de iyice cevaplarını vermişti ama ben verseydim daha iyi olurdu.

"Gidelimmi artık ağlamanız bittiyse? " Dedi Araf bey bize bakarak. A bu ne zaman bitirdi be telefonuyla aşk yaşamayı. Başımı ona bakmak için kaldırdığımda ikimizede şokla bakıyordu. Yaklaşık 3 saatir ağlıyorduk ve bu onu şoka sokmuştu. Bakışlarına dayanamayıp gülmek istesem de kendimi tuttum ama bu benimle birlikte ağlayan kadına bakışlarımı döndürünceye kadardı . Oda aynı zamanda bana baktı ikimizinde yüzünde aynı ifade vardı. Birden dayanamayıp ikimizde gülmeye başladık. Kah-kahalarla hemde. Sanırım bir delirmediğime dair reçete almadığım kaldı. Düzeltiyorum delirmediğimize.  Gerçekten de gülünç haldeydik. 3 saatir ağlayıp sonra gülenide ben napayım yaa.

Araf bey bize tip tip baktı. Sonra yumuşak bakışlarla "Gidelimmi?" Dedi. Bunu yalnız karısına değil bana da sormuştu. Kadına baktığımda bana umutlu gözlerle bakıyordu. Ama ben o umudu nasıl yıkarımki. Hemde bana o cümleyi kurduktan sonra. Napayımki şimdi ben. Hem gidicek hiç bir yerim yoktuda. Evim yoktu. Ben evsizdim. Bu söz gerçekten de canımı çok yaktı. ben kimdim ki bir evimde olsun.

Ayağa kalktım kadın da benimle beraber hızlıca ayağa kalktı. Kadına baktım ve hafif gülümseyip "benimle birlikte ağladığın için teşekkür ederim" Dedim. Kadın bana parlayan gözlerle bakıp "bundan sonra söz veriyorum kızım ben hep "seninle birlikte" Ağlayıcağım"dedi. Düştüm sanırım. Bu kadın nasıl bu kadar güzel ve anlamlı konuşuyordu ki. Kadına döndüm ve ona baktım. Yıkılmıştı. Gerçek anlamda. Annem hiç bir zaman benimle ağlamayı bırakın benimle gülmemişti bile. Karşımdaki kadının saçı başı bir birine girmişti. İşte o an neden diye düşündüm. Bunca yıl o annem olmayan kadın benimle yaşadısa, benimle yaşamayı Hakk ettise bu kadın hayli hayli hakk ediyordu. Kaybedeceğim neyim vardı ko ne bir hayatım ne bir evim ne bir ailem vardı. Kim bilir bu kadın belki de iyi biriydi ya da o adam.

Ben Narin , Sadece Narin Ne Çetin ne dü başka bir şey. Belki bu gün hayatımın dönüm noktası olan bir karar veriyordum ama dediğim gibi kaybedeceğim hiç bir şeyim yoktu. İşte dudaklarımdan çıkan bu iki kelimeyle ya hayatım ışıklanacak ya da olduğundan daha fazla kararacaktı. İşte bu iki kelimeyle

"Sizinle geliyorum"

Merhaba caniçlerim. Umarım beyenmişsinizdir bu ikinci bölüm birinciye nazaran daha kısa oldu ama olsun. Sizce Narin doğru bir karar verdimi? Siz olsanız ne derdiniz ki?
Gerçekten de belki böyle hayat yaşayanlar var karanlıkta. Belki hepiniz bu kitapı okuduğunuzda aynı benim hayatım gibi diyorsunuz ama umarım demiyorsunuzdur çünki hiç kimse karanlıkta yalnız kalmayı hak etmez. Eminim buna. Karanlıkta belki korkunç değildir kalmak ama yanında birisi varsa. Ama yalnızsan aydınlık bile sana karanlık gibi gelir. Bunu en iyi yaşayanlar bilir. Bunu en iyi bizim gibiler bilir. Umarım bizim gibi değilsindir.