FELAKET

AZAP 2

10.GÜN

Artık hiçbir şey hissetmedigim için kemer izleri , yumrukları canımı acıtmıyordu . Son kemeri de sırtıma geçirdi. Suratıma anlamsızca baktı . Konuşmaya mecalim olmadığı için gözlerimle suyu gösterdim. İyiki su veriyordu yoksa diğer türlü burada yaşanmazdı. Suyu aldığı gibi yanıma geldi ve önce yüzümü temizledi sonra da suyu içirdi. Suyu aldığı yere koydu ve bana döndü." Sana acı çektirmek istemezdim ama bunu en azından kendim için yapıyorum. Bana ihanet ettin beni bir felakete sürükledin sayeyi geçtim en çok da kendim için yaptım bunları. Benden nefret ediyorsun biliyorum ama en azından beni anla ben kötü bir insan değilim." Dedi ve öylece suratıma baktı. Ne diyecektim,ne tepki verecektim bilemedim. Bana zevkle acı çektiren Uras gitmiş yerine bana acıyan bir Uras gelmişti ne değişmiştir bir gece de?
"Ben senden nefret etmiyorum karaca ben kendimden nefret ediyorum o kadar iğrenç bir insanım ki bir kıza zorla sahip olmaya çalıştım ama anla beni de alkolün etkisindeydim saçma bir düşünceye kapıldım." İçimdeki biriken herşeyi tek tek söylemiştim. Bir nevi vicdanımı rahatlatmış oldum. Uras bana baktığın da içimden bir ses bu bakışın altında masum bir istek olduğunu söylüyordu. Yüzümü inceledi, bedenimde olan kemer izlerine ve yanıklara baktı . Kendinden iğrenmiş gibiydi.
"Bunları sana ben yaptım lanet olsun ki aklım o Zaman başka şeylerle meşguldü. Gerçekten ben kötü bir insan değilim yemin ederim. Ben sırf saye mutlu olsun diye yaptım neden birini kendi isteğimle öldüreyim ki ?" Suçluydu en az benim kadar suçluydu. Benim suçum bu iğrençliği yapmaktı onun suçu ise sayeye aşık olmaktı . Onun tek hatası aklını geri planda tutup kalbini dinlemek olmuştu. Tam bir şey söyleyecektim ki arkasına bakmadan gitti. Kapı sertçe kapandı.
"Sana inanıyorum Karaca umarım hatandan dönersin." Söylendim kendi kendime ve uykunun kollarına bıraktım kendimi.

11.GÜN

Artık sık sık dayak yemiyordum.  Şu iki günde sürekli sohbet için gelir olmuştu. Yine gelmişti yine bana derdini anlatmaya gelmişti. Yaptığım yerden kafamı kaldırdım." Hayırdır neden geldin?" Sorumu yanıtsız bıraktı ve perişan bir şekilde yanıma oturdu. " Ben kötü biri miyim Berk söylesene  ben kötü müyüm?"

"Yani yerine göre benim halimi saymazsak eğer onun haricinde bana bir kötülüğün olmadı." Düşündü birşeyler düşündü ve söyleyeceklerini kendine sakladı. " Gerçekten de insan bazen kör oluyormuş , duymamazlıktan geliyormuş. En çok da bu insana koyuyor."

Anlamsızca kurduğunu sandığı ama bir o kadar anlamlı cümlesini düşündüm. Bir insani sevmemek normaldir ama onu görmezden gelmek bambaşkadır. Ona değer vermek isterken canını yakarsın. Aşk da böyle bir şeydir bir kez bağlanırsan kör de olursun acımasız da . 

"Anlıyorum seni Uras ama bunu sen seçtin dostum  Saye 'ye en başından aşık olmasaydın kimse bu duruma düşmezdi. Sen katil olmazdın beni şuan esir tutmazdın. Sayeyi görmek için can atan Uras ondan uzaklaşmak için köşe bucak kaçıyor. Neden sebebi ne?" Düşündü düşündü aradan geçen beş dakika boyunca düşündü ve artık anlatacağı birşeyler olduğunu fark ettim .

"Saye anneme benziyor. Onu ilk gördüğümde annem geldi aklıma o kadar güzeldi ki melek gibiydi. Sonra annem babamı aldattı ve ben ondan nefret ettim ama bir kez olsun sevgim eksilmedi. Özlem artı sevgim artı . Sonra sayeyi buldum annem yarı yolda bırakmıştı saye bırakmasın diye elini sıkı sıkı tuttum . Onu yaşatırken içimdeki anne sevgisini de yaşattım. Sayeye dost dedim aynı zamanda anne şefkatini de istedim . Bir kez olsun ona farklı gözle bakmadım. Tek istediğim o yaşarken annemi de yaşatmaktı. Anneme felç vurdu onun için yatağa bağlıydı ondan nefret ederdim bunu ona belli ederdim ama onu canımdan çok sevdiğimi bilmezdi. Geçen sene annem öldü. Annemi öldürdüm sanıyordum ama ölmemiş hastanede rastladım kendisine orada tanıdım onu . Zayıflamıştı eski güzelliği yoktu bende kendime bir söz verdim annemi yaşatıp mutlu edemedim. Sayeyi yaşatıp mutlu edecektim. Yani anlayacağın ölen annemi saye de yaşatmak istedim."