Аднойчы ўлетку

VII

Прайшло некалькі дзён. Усё было спакойна. Нічога цікавага не здаралася, нават сумнавата становіцца.

Усе вячэралі разам, размаўлялі і жартавалі. Пасля вячэры яны разышліся па сваіх пакоях. Вераніка і Томас сядзелі на балконе ў пакоі француза.
- Прайшла ўжо палова лета, а мы так і вырашылі, каму адыдзе спадчына. - сказаў Томас
- Мне не патрэбна нічога. Хай Марыя або Дар'я бяруць. Я ўпэўнена, што яны і так будуць усімі сіламі настойваць на тым, што яна павінна дастацца ім.
- Але кватэры ў Вільні гучыць прывабна, - заўважыў юнак
- Калі я тую Вільню паеду? Ты, можа, і паедзеш туды з-за працы, а мне там рабіць няма чаго.
- Можа, разам туды з'ездзім? - прапанаваў француз. Яго вочы загарэліся ідэяй, ён паглядзеў на Вераніку. - Толькі ты ды я! Хоць бы на тыдзень!
- Можа і з'ездзім, - працягнула дзяўчына. - Можна я ў цябе застануся?
- Канешне! Заставайся! Ведаеш, ужо і спаць трэба лажыцца.
Вераніка ўсміхнулася.
Крыху пачынаў ісці дождж. У сярэдзіне ночы ён ужо быў праліўным. Вецер хістаў дрэвы, тыя білі ў акно сваімі галінкамі, цяжкімі і мокрымі ад дажджу. Томасу спалося дрэнна.
- Вераніка, - ціха паклікаў ён каханую
- Што табе патрэбна? - сонна прамармытала тая
- Мне не спіцца. Штосьці хвалюе мяне, але не ведаю што.

Раптам пачуўся рэзкі і пранізлівы жаночы крык. Вераніка хутка прачнулася. Яны с Томасам пераглянуліся. Напружанне і страх закаваў іх. Пачуліся крокі за дзвярыма.
Вераніка закульгала да дзвярэй і прыадчыніла яе. Там спалоханыя насіліся Падольскі і Канер. Томас падыйшоў да дзвярэй таксама.
- Што здарылася? - нервова спытаў Томас
- Вы чулі крык? - пацікавіўся Андрэй
- Канешне чулі! Яго ўся акруга чула! - усклікнула Вераніка.
Вышлі з пакояў і астатнія, акрамя балерыны.
- Дзе Дар'я? - спалохана спытала Ніколь і схапілася за сэрца
- Яе няма ў пакоі! - адказаў лекар
- Можа, гэта быў яе крык? - прапанаваў француз
- Трэба яе шукаць. Тэрмінова. - вырашыў Міхаіл.
Пошукі жанчыны пачаліся. Яны шукалі ў доме амаль дзве гадзіны, але балерыны нідзе не было.
- Трэба шукаць на вуліцы. Яе хтосьці забраў, бо сама гэта жанчына ніколі ў такое надвор'е не выйшла б на вуліцу. - разважаў Томас. Яго погляд стаў больш сур'ёзны, бровы нахмурыліся. Ён сядзеў, склаўшы рукі ў замак, тады пракручваючы вусы. - Уладзімір, Андрэй, - звярнуўся Томас да мужчын, - Нам прыйдзецца зараз пайсці на вуліцу.
- У такое надвор'е? У піжамах? - запярэчыў Андрэй
- Пачакайце хвіліну, я зараз прыйду. - адказаў француз і хутка пабег на другі паверх.
Праз хвіліну ён вярнуўся з пісталетамі ў руках.
- Міхаіл, застанешся тут з жанчынамі, а мы пойдзем на пошукі, - француз даў Канеру і Падольскаму пісталеты, адзін заставіў сабе. - Нікуды не выходзьце, сядзіце ўсё тут і чакайце. Хадзем.
Ён накінуў шынель, і мужчыны выйшлі на вуліцу.
Вераніка вельмі напружылася. Уся сітуацыя здавалася такой дзіўнай і страшнай. Што магло здарыцца з Дар'яй? Хтосьці яе выкраў? Але хто? Як? Навошта? Што з ёй зараз? Дзе яна? Ці жывая?
Усё цела дрыжалі ад хвалявання і трывогі. Няхай гэта будзе толькі жудасны сон!
У Марыі кружылася галава, а Ніколь пабялела ад жаху. Так сядзелі яны каля дзьвюх гадзін, пакуль у дом не выйшлі мужчыны, усё мокрыя ад дажджу.
- Ну што?! - дрыготкім голасам спытала Ніколь.
- Томас! Якія навіны? - напружана і сур'ёзна, але са страхам усклікнула кампазітар.
Мадам Пануры ляжала ў паўнепрытомным стане. Гэта заўважыў доктар і таму рынуўся да яе.
- Мы не знайшлі яе, - цяжка, стомлена, з прыкрасцю і пустэчай у голасе адказаў Томас.
Гэта канец! Яна знікла!
- Трэба званіць у міліцыю! - усклікнуў Міхаіл і нават устаў на ногі. - Зараз трэба! Дзе тэлефон?
Ён падбег да тэлефона і набраў нумар.
Праз паўгадзіны прыехала міліцыя. Даведаўшыся пра ўсю інфармацыю, якая ім трэба была, яны пачалі пошукі.