Аднойчы ўлетку

XII

Прайшло пяць дзён. Ніколь і Міхаіл ажаніліся. Дзяўчына ўсё роўна не змяніла свайго настрою.
Вераніка не на жарт хвалявалася за сяброўку і старалася не зводзіць погляду з яе ні на хвіліну. Ніхто не ведаў, што тая магла зрабіць з сабой.

Пазваніў арганізатар Алоўнікаў. Сказаў, што прыедзе праз 2 дні. Ён даведаўся пра атрутніка Юрыя Васільевіча і папрасіў не гаворыць пра яго наведванне Гоневу. Гэта здзівіла і напружыла астатніх, але яны паабяцалі, што не скажуць.

Аднойчы раніцай, калі сонца толькі ўзышло, здарылася наступнае. Уладзімір уставаў раней за ўсіх і займаўся справамі па дому. Ён выходзіў на вуліцу і там снедаў адзін. І вось у адзін з такіх дзён, Канер заўважыў, што хтосьці ідзе да маста. Ён не надаў гэтаму значэння, але працягваў сачыць за постаццю.
Чалавек падышоў да маста, азірнуўся і адышоў. Постаць ішла ў бок дома. Калі яна падыйшла бліжэй, Уладзімір зразумеў, што гэта Ніколь.
Тая падыйшла да лекара, ён павітаўся з ёй.
- Добрай раніцы, Ніколь, - сказаў Канер. - Яшчэ зусім рана, чаму ты не спіш?
Ніколь падала плячыма і ўздыхнула. Ці з прынцыпу не размаўляла, ці то анямела ад шоку пасля смерці маці, ніхто не ведае. Яна дастала з кішэні аловак і нататнік і напісала: "Я баюся спаць у гэтым доме".
- Ніколь, табе трэба звярнуцца да псіхолага ці псіхіатара. Ты выглядаеш як пакутніца, - сур'ёзна вымавіў лекар.
"Мне ўжо лепш", - напісала дзяўчына.
- Чаму ты не гаворыш?
"Я лічу, што страціла голас. Ведаеш, я лепш пайду ў пакой".
Яна сышла.
Праз гадзіны дзве прачнуліся Вераніка з Томасам, за імі і Міхаіл.
Яны ўтраіх спусціліся на першы паверх. Там іх чакаў Уладзімір за сталом. Ён заўсёды гатаваў сняданак і чакаў сяброў. Спусціліся ўсё, акрамя, вядома, Ніколь. Вераніка вызвалася схадзіць за ёй.
Калі кампазітар паднімалася, у галаве была адна думка: хай з ёй усё будзе добра. Дзверы ў пакой дзяўчыны былі зачынены. Гэта ўсхвалявала Вераніку: сяброўка была там, гэта дакладна, яна нікуды не выходзіла, Раеўская сачыла за Ніколь. Прыйшлося паклікаць мужчын.
Тыя прыбеглі хутка.
- Яна не адклікаецца! - усхвалявана вымавіла Вераніка. Яе сэрца пачало біцца часцей, голас дрыжаў, а жах ахутваў з галавой.
Дзверы з цяжкасцю адкрыліся: замок быў надзейны. Тое, што ўбачылі ў пакоі, было страшным сном. Там, у пятлі вісела знежывелае цела дзяўчыны. Яе твар страціў усю сваю прыгажосць і стаў агідным. Пустыя вочы глядзелі проста ў душу, сінія вусны скрывіліся. Ад такой агіднасці жаху Вераніка ўпала ў непрыдатнасць.
Томас і Міхаіл знялі з пятлі цела Ніколь, а Уладзімір прыводзіў у прытомнасць кампазітара.
На ложку ляжала перадсмяротная запіска. Вось што там напісала дзяўчына: "Жыццё - занадта цяжкая рэч, я не змагла вынесці яе. Бывайце".