"යන්න එපා..."
කේන්තියෙන්ම ඉස්සරහා දොර ළඟටත් ගිහිං බාගෙට ඇරිලා තිබුණ දොරට අත තිව්වත්,ඒ සැණින් දුවන් ආපු එයා මගෙ අතේ එල්ලෙන ගමන් මුමුණද්දී මං එ අත ගසලා දාන් ගමන් මගෙ අත මුදව ගන්න උත්සාහ කරා.
"අනේ අමාන් යන්න එපා..."
"අත අරිනවා..."
"මේ රෑ යන්න දෙන්න බෑ අමාන්...ගියත් යන්න බස් නෑ...පාරෙ අලි... අද ඉඳලා හෙට උදේ යන්න..."
එයා මගෙ අතේ එල්ලිලාම බැගෑපත් වෙද්දි මගෙ කේන්තිය,කේන්තියටත් වඩා දුක තව තවත් වැඩි උණා...ඉතිං එයාට ඕනා මං නවතින්න...එයාට ඕනා මං නොයා ඉන්න.....ඒත් ඒ මං එයාව හොයන් ආපු නිසා විතරක්.ඇයිද ආවෙ මොකටද ආවෙ කියන එක ගැන ගාණක් නෑ.. එයා මාව මඟ අරිද්දී මට දැනුණ හැඟීම ගැන ගාණක් නෑ.ඒ විදිහට මාව ගණන් නොගෙන තල්ලු කරද්දි මට ඇතිඋන හැඟීම ගැන ගාණක් නෑ...එයාට ඕනා එයාගෙ ගෙදරට ආපු අමුත්තෙක් පරිස්සමින් ආපහු හරවලා ගෙදර යවන්න විතරයි...
"කිව්වම අහලා අත ඇරපන් යකෝ...මට පාර කියපු මිනිස්සුම මට ඉන්න තැනකුත් දෙයි...බැරි නම් ඉන්නවා පාරෙ.."
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"අන්..අනේ අමාන්...!!"
එයා මිමිනුවේ අත් දෙකෙන්ම මගෙ අතේ එල්ලෙන ගමන්..මට නපුරුවෙන්න ඕනා නෑ එයාට..ඒත් මට රිදෙනවනෙ අප්පා..මොකුත් නොදන්න ගාණට නොවුණ ගාණට එයා හැසිරෙද්දී මට රිදෙනවා.
"හිතුණ ගමන් ලං වෙලා හිතුණ ගමන් දාලා ගිය තමුසේ වගේ එකෙක් හොයන් ආපු එක මගෙ මෝඩකම..තල්ලු කරලම එලියට දාන්න කලින් නම්බු ඇතිව යන එක වටිනවා..."
තිබුණ කේන්තියටම මං අත ගසා දාන ගමන් කෑ ගහද්දී එයා ගැස්සුණා.එහෙමම අත අත අරුණත් ඒ සැණින් ඉස්සරහට පැනපු එයා බාගෙට ඇරිලා තිබුණ දොර කකුලෙන් තල්ලු කරලා වහන ගමන් ගමන් දොරට පිට දිලා හිටගත්තා...
YOU ARE READING
💚❤️ 🆁🅴🅼🅾🆁🆂🅴 ❤️💚 Complete
Fanfiction🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀 FF/NonFf හදිසියෙන් යද්දී ඔබ දුරට මාගෙන් දුටුවාද කඳුලු දෑසේ ඒ ආදරයයි මා පැතුවේ ඉක්මනින් එන්න මා කීව වචනේ ඇයි නෑසුනා වාගේ තනිකම විතරක් ඉතිරි කළේ මේ පපුවේ ගිනි දැල්වේ එක මොහොතක් ඉන්නට බෑ ඈතින් පෙර වාගේ ඔය තුරුලේ තව මොහොතක් ඉන්නට බෑ ආයෙත්...
