EJDERLİN

Yeni Başlangıç

Merhaba arkadaşlar ben Lalin Manolya Demir 

Bugün sabah erkenden kalktım kahvaltımı yaptım ve otobüse yetişmeye çalışarak hızlı hızlı koşarak durağa yetişmeye çalıştım Annemin ilaçlarını almaya gidiyordum bana yine kızmasın korkusuyla...

Her kızın annesiyle güzel anıları vardır saçlarını örmesi, birlikte yemek yapmaları ,gülmeleri ,ödev yapmaları... Ama benim pek bu tarz bir çocukluğum olmadı. Olmasını çok isterdim ama hiç olmadı çünkü bütün arkadaşlarım bu tarz büyürken ben annemin psikolojik sorunları ile uğraşıyordum . Çünkü ilerleyen zamanlarda da öğrenecekseniz ben bir tecavüz çocuğuyum annemin çalıştığı yerde peşine takılan bir sapığın çocuğuyum ben böyle olmayı istemezdim veya ben bu hayatı istemezdim ama bana bu yaşamı sunan annemin genç yaşını cehenneme çeviren adamın yüzünden bu haldeyim .... 

'Lalin ilaçlarımı getir' demesiyle daldığım düşüncelerimden çıktım 'hemen getiriyorum anne'

mutfağa koşarak bir bardak su ve ilaç poşetini alarak koşar adımla odasına çıktım. 

'Buyur annecim ilaçların ve poşetin başka bir isteğin var mı '

'yok kızım teşekkür ederim 

ama bugün seninle bir şey konuşmak istiyorum akşam yemeğinde bana taze fasulye ile pilav yapar mısın ?'

çok merak etmiştim acaba bir şey mi olmuştu okuldan mı aramışlardı derslerimde gayet de başarılıydım . Çok fazla arkadaşlarımda yoktu sadece bir tane arkadaşım vardı oda Laura idi evet ben Türk'üm oda İsveç'ten taşınan yıllar yılı Türkiye'de yaşamını süren ailesi ile annemin bildiği ve görüşmemize onay verdiği tek arkadaşımdı acaba omu bir şey söylemişti ama ne söyleyebilirdi ki neyse Lalin konuyu fazla uzatma 

'Tamam anne yaparım ama bir sıkıntı mı oldu '

Annem meraklandığımı anlayarak 

'akşam konuşacağız güzel kızım' diyerek ilaçlarını aldı ve mutfağa doğru gitti bende peşinden giderek  yemekleri hazırlamaya başladım. Saat 19.15 olduğunda bütün yemekleri hazırlamıştım 

'Anne yemekler hazır hadi gel yemek yiyelim'

'geliyorum kızım'

annem yavaşça merdivenlerden inerken ben hala benimle konuşacağını merak ediyordum 

sofraya oturduğumuzda annem yemekleri yemeye başladı.

'çok güzel olmuş kızım ellerine sağlık' diyerek son lokmasını boğazına attı.

'evet lalin artık 17 yaşındasın ve sen bazı şeyleri anlayabilecek yaştasın kızım  ve bugün seninle bir konu hakkında konuşmak istiyorum kızım ben hastalığımda ger gün iyiyiye gittiğimi öncelikle bildirmek istiyorum' 

Annem böyle söylediği için kafamı tabağımdan kaldırıp adeta uçarcasına anneme sarıldım 

'anne sen ne diyorsun gerçekten mi? doktor ne dedi ' diye heyecanlı bir şekilde sordum oda bu çocuksu heyecanımı görünce biraz olsun mutlu oldu onu ilk defa bu şekilde sakin ve bana sinir olmadığı bir şekilde görüyordum sarıldığımda kızmayışından çok mutlu olup gözümden bir damla yaş süzüldü . 

'Ağlama güzel kızım bu süreçte bana en büyük destek sen oldun ve beni kimselere muhtaç etmedin ben sana ne bir annelik yaptım nede babalık kendi kendine yetinmeyi bilen bir kız oldun ' bu cümleleri o zor zamanlarımı aklıma getiriyordu ağlama isteğimi biraz daha  artırmak istiyordum ama susmak zorunda kaldım ve sessizce dinlemeye devam ettim.

'Baban olacak o adi adam seni götürmek istiyor ve bende sadece o benim kızım diyerek telefonu suratına kapattım , kızım senin adına karar vermek istemiyordum ama gitmeni istemedim sonuçta o senin ba-'

'sakın anne o şerefsiz benim babam değil . Benim için sadece sen varsın ikimize de istemediğimiz hayatları sunan o şerefsiz benim babam olamaz 17 senemi aldı benden sen sahip çıktın sen can verdin anne bana .'

Annem bu cümlelerim karşısında  gözleri dolu bir vaziyette bana sarıldı.

'canım kızım herşey için özür dilerim ama benim elimde olan bir şey değildi sana bu şekilde davranmak istemezdim 7 yıl hiç bir şeyinmiş gibi olmak istemezdim ama psikolojim yüzünden anca toparlanmaya başladım kızım biliyorsun.'

'biliyorum anne sende benim kadar masumsun'

'bu adamın seni benden almasına izin veremem kızım bu yüzden Lauralarla yurt dışına çıkıyoruz'

nE