De prijs van de nacht [18+]

Esmee

Esmee was buiten adem toen ze het parkje bereikte. Haar hart bonsde in haar borstkas en haar ogen prikten van de tranen die ze probeerde binnen te houden. Ze wist dat ze niet lang kon blijven, haar vader zou haar zoeken en hij zou boos zijn. Maar ze kon niet terug naar huis, niet nu. Niet na wat er net was gebeurd.

Ze zag Najima al zitten op het bankje bij de vijver, zoals altijd met een sigaret tussen haar vingers en een blik in haar ogen alsof ze de hele wereld aankon. Esmee glimlachte ondanks zichzelf toen ze dichterbij kwam.

"Hey," zei Najima zonder op te kijken.

Esmee plofte naast haar neer en haalde diep adem. "Je raadt nooit wat er net is gebeurd."

Najima nam een trekje van haar sigaret. "Laat me raden, je vader heeft je weer geslagen?"

Esmee keek haar geschokt aan. "Hoe weet je dat?"

Najima haalde haar schouders op. "Het is altijd hetzelfde met jou. Je wou me zeker net bellen of ik in de buurt was?"

Esmee lachte, ondanks de pijn in haar gezicht en de angst in haar hart. "Je bent eng, weet je dat?"

Najima grijnsde. "Dat heb ik gehoord, ja."

Ze zwegen even en rookten hun sigaretten. Toen zei Esmee: "Ik kan het niet meer aan, Najima. Ik kan niet blijven leven met een junk en een beest in huis. Ik wil hier weg."

Najima keek haar aan en legde haar hand op die van Esmee. "Dan gaan we weg. Samen."

Esmee schudde haar hoofd. "Dat heb ik al zo vaak geprobeerd, Najima. Maar ik kan niet voor mezelf zorgen, ik heb geen inkomen, geen idee hoe ik een huis moet vinden. Ik zit vast."

Najima kneep zachtjes in haar hand. "Je zit niet vast, Esmee. Ik ken genoeg meiden die in dezelfde situatie zaten als jij, en nu een eigen huisje hebben en genoeg inkomen om rond te komen. We kunnen het samen doen, als je wilt."

Esmee keek haar aan en voelde een sprankje hoop in haar borstkas. "Echt waar?"

Najima knikte vastberaden. "Echt waar. Ik zal je helpen. Maar we moeten wel wat stappen zetten. Laten we beginnen met een jointje halen bij de Coffeeshop. Dan kunnen we even rustig nadenken."

Esmee glimlachte voor het eerst sinds ze haar vader had verlaten. "Oké, laten we dat doen."

Samen stonden ze op en liepen naar de Coffeeshop aan de overkant van het park. Najima kende de eigenaar goed en kreeg zonder problemen een paar jointjes mee. Ze liepen terug naar het bankje bij de vijver en staken er een op.

Terwijl ze rookten, bespraken ze hun plan. Najima zou Esmee helpen met het vinden van een baan en een eigen huisje. Ze zou haar introduceren bij haar vriendinnen en hen vragen om hulp. Esmee zou in de tussentijd bij Najima kunnen verblijven totdat ze haar eigen plek had gevonden.

Esmee voelde zich lichter worden bij de gedachte dat ze niet alleen was. Dat ze mensen had die haar wilden helpen. En dat ze eindelijk weg kon van haar vader, haar moeder en het leven dat ze niet meer wilde.

Najima vroeg aan Esmee of ze wat vriendinnen mocht uitnodigen om samen te blowen. Dit vond ze goed.

Esmee begroette een half uurtje later de vriendinnen van Najima met een glimlach en voelde zich voor het eerst in lange tijd weer een beetje vrolijk. Salma en Husna waren aardig en grappig, en ze genoot van hun gezelschap terwijl ze nog wat jointjes rookten.

Toen Sabrina aankwam viel Esmee meteen op dat ze er gestrest uitzag. "Alles goed?" vroeg ze bezorgd.

Sabrina glimlachte geforceerd. "Ja, alles is prima. Ik had gewoon wat problemen op mijn werk."

Esmee geloofde haar niet helemaal, maar besloot er verder niet op in te gaan. Ze wilde de sfeer niet verpesten. De vriendinnen bleven nog een tijdje hangen en praatten over van alles en nog wat. Esmee voelde zich steeds meer op haar gemak bij hen en zag zichzelf al wel bevriend worden met deze meiden.

Toen de zon onderging en het park begon leeg te lopen, besloten ze om op te breken. Najima en haar vriendinnen namen afscheid van Esmee en beloofden haar snel weer te zien.

Esmee wandelde terug naar huis, haar hoofd vol met plannen en ideeën. Ze voelde zich vastberaden om haar leven te veranderen en om zichzelf te bevrijden van haar vader en haar moeder. En met Najima en haar vriendinnen aan haar zijde, wist ze dat ze het kon doen.

Even later kwam Esmee thuis aan. Ze voelde zich ongemakkelijk toen haar vader haar vragend aankeek. Ze wist dat hij het kon ruiken, want hij herkend de geur natuurlijk uit duizenden. Ze hoopte dat hij er niets over zou zeggen en ze snel naar haar kamer kon gaan om te relaxen en te genieten van de high.

"Ben je stoned?" vroeg haar vader met een strenge uitdrukking op zijn gezicht.

Esmee knikte langzaam en keek naar de grond. Ze wist dat hij niet blij zou zijn en dat hij misschien weer agressief zou worden.

"Dat is toch verboden?" zei haar vader boos. "En wat moet je moeder wel niet denken als ze ziet dat je zo binnenkomt?"

Esmee keek naar haar moeder, die nog steeds lag te slapen op de bank, met een lege fles wijn naast haar op de grond. Ze had geen idee wat haar moeder dacht of voelde, en op dat moment kon het haar ook niet zoveel schelen. Ze wilde gewoon naar haar kamer en de situatie ontvluchten.

"Ik ga naar mijn kamer," zei ze zachtjes en zei haar vader gedag terwijl ze de trap opliep.

Eenmaal op haar kamer sloot Esmee de deur achter zich en liet ze zich op haar bed vallen. Ze voelde zich ontspannen en gelukkig, ondanks de situatie thuis. Ze wist dat het roken van wiet niet de beste manier was om met haar problemen om te gaan, maar het was tenminste een manier om te ontsnappen aan de realiteit.