De prijs van de nacht [18+]

Alcohol

Esmee bedankte Diego met een zwakke glimlach en stapte in zijn auto. Ze voelde zich nog steeds wat geschud door het voorval, maar de aanwezigheid van Diego bracht haar een gevoel van veiligheid.

Diego startte de auto en keek haar kort aan voordat hij vroeg: "Wil je naar huis?"

Esmee dacht even na en antwoordde: "Eigenlijk heb ik niet zo veel zin om nu naar huis te gaan."

Diego knikte begripvol en stelde voor: "Misschien is het dan beter als we naar mijn huis gaan. Maar je moet weten dat dit eigenlijk niet mag van de baas. Hij wil niet dat we privé contact hebben."

Esmee glimlachte dankbaar en zei: "Ik zal niets zeggen, Diego. Ik waardeer het echt dat je er voor me bent."

Samen besloten ze naar zijn huis te gaan, een beslissing die Esmee een vreemd gevoel van opwinding en nervositeit gaf.

Onderweg vroeg Esmee plotseling: "Wat deed jij eigenlijk daar?"

Diego zuchtte diep en antwoordde: "Dat zijn zaken waar je niets mee te maken hebt, Esmee. Het is beter als je daar niet te veel over nadenkt."

Esmee knikte begrijpend en besloot verder stil te zijn, haar gedachten nog steeds verward door de gebeurtenissen van de avond.

Onderweg vroeg Diego plotseling: "Hoe ben je eigenlijk beland met die man daar?"

Esmee aarzelde, maar besloot uiteindelijk om haar verhaal te delen. Ze vertelde hem over haar ontmoeting met de agent in de winkel, haar poging om schoenen te kopen met nepgeld, en hoe ze uiteindelijk in de benarde situatie was beland waar Diego haar had gevonden.

Diego luisterde aandachtig en knikte begrijpend. "Je hebt het zwaar gehad, Esmee. Maar wees gerust, ik ben er nu voor je," verzekerde hij haar, zijn stem vol steun en troost.

Vlak voordat ze bij zijn huis waren, vroeg Diego plotseling: "Zou je je ogen een paar minuten willen sluiten? Ik wil eigenlijk niet dat je de locatie van mijn huis weet."

Esmee knikte gehoorzaam en sloot haar ogen, haar hart bonzend in afwachting van wat er zou komen.

Diego stopte de auto en zei: "Je mag uitstappen, Esmee." Esmee opende de autodeur en zag dat ze voor een flatgebouw stonden. Ze liepen samen naar binnen en namen de lift. Er viel even een ongemakkelijke stilte, maar Diego doorbrak die met een voorzichtige glimlach naar Esmee. Ze glimlachte terug, dankbaar voor zijn aanwezigheid.

Toen ze de lift uitstapten, kwamen ze aan bij Diego's huis. Hij hield de deur voor haar open en ze werden begroet door een grote pitbull. "Hij doet niets, hoor," zei Diego geruststellend, terwijl Esmee hem zachtjes aaide.

Esmee keek rond en nam de inrichting van het huis in zich op. Het was een knus huisje, gevuld met een overvloed aan decoraties. Het voelde warm en uitnodigend aan, met grote schilderijen van stranden aan de muur en een nep palmboom in de hoek van de kamer.

Diego zette de tv aan en er begon Latin muziek te spelen, wat de sfeer in huis meteen levendiger maakte. Esmee glimlachte terwijl ze zich neerzette op de bank, zich voor het eerst in lange tijd ontspannen voelend.

Esmee keek nieuwsgierig naar Diego en vroeg: "Ben je Spaans?"

Diego schudde zijn hoofd en antwoordde: "Nee, ik ben Colombiaans."

Esmee's ogen lichtten op. "Colombiaans? Dat is interessant! Heb je daar gewoond?"

Diego knikte terwijl hij herinneringen ophaalde. "Ja, tot mijn adoptie. Ik werd op jonge leeftijd geadopteerd en ben opgegroeid in Nederland."

Het gesprek ging verder over Colombia, Diego's jeugd en zijn ervaringen met adoptie. Esmee luisterde aandachtig en stelde vragen, nieuwsgierig naar zijn achtergrond en cultuur.