Suçluluk | Draco Malfoy

58. SONLARA DOĞRU

Saat gece yarısı olduğunda Lucuis Malfoy'u beklemek için Draco, Aberforth, Hagrid ve McGonogall ile karagölün oraya gittik. Karagöle varana kadar Draco bir saniye bile olsun, ellerini ellerimden ayırmamıştı. Elleri titriyordu ve konuşacağı sırada sesi titriyordu.

İstemiyordu yapmak benden uzağa gitmek ama ben ona yapması gerektiğini ve başka şeyler söyleyerek ona cesaret vermeye çalışıyor, korkusunu dindirmeye çalışıyordum.

Lucuis Malfoy hemen sağımızda belirmişti. Gelir gelmez Draco'ya baktı daha sonra burada bulunan herkese. En son bana baktı ve Draco ile birleşmiş ellerimize baktı. Morali bozuldu gibi oldu ama yüzündeki ifadeyi hemen düzeltti.

Lucuis - Hazır mısın Draco?

Draco o kadar dalgındı ki cevap vermemişti. Onun yerine ben cevaplamıştım.

Y/N - Evet Draco hazır, Mr Malfoy.

Lucuis bana baktı ve gülümsedi.

Lucuis - Her zaman oğlumun yanında olduğunu için teşekkür ederim Mrs Snape.

Başımı olumlu anlamda salladım ve Draco'ya döndüm.

Y/N - Herşey geçecek tamam mı Draco?

Draco evet anlamında başını salladı. Alnımdan öptü ve Mr Lucius'un yanına adımladı.

Aberforth - Biz her zaman yanındayız Draco lütfen cesaretini topla ve asla korkak olma. Seni bekliyor olacağız.

McGonogall dolu gözlerle Draco'nun yanına gitti ve sarıldı. Yedi yıllık öğrencisiydi sonuçta, onun için endişeleniyordu.

Y/N - Mektup yazmayı unutma sakın!

Draco - Unutmam meleğim. Sende unutma.

Y/N - Seni seviyorum.

Draco - Bende seni seviyorum.

Ve o an ortadan kayboldular. Ağlamamak için kendimi çok zor tutuyordum ama inanıyordum geri gelecekti. Okula doğru yönlendik. Kimse konuşmuyordu ölüm sessizliğinde okula ilerledik.

××

Bugün Çarşambaydı. Draco gideli 3 gün olmuştu onsuz uyuyup uyanmak zordu ama zaten kısa süre içinde gelecekti. Pencere kenarındaki kurdele ile bağladığım sarılı parşömen kağıdında, Dracoya yollayacağım mektup vardı.

Merhaba Draco, nasılsın? Seni çok özledim. Sensiz uyuyup uyanmak cidden çok zor geliyor ama biliyorum ki, ölüm yiyenleri tespit edip geleceksiniz. Şimdiye kadar bir iz bulabildiniz mi? Gelişmelerden beni haberdar edersen çok mutlu olurum. Seni seviyorum bebeğim.

Y/N Snape.

Gittiği günden beri hiç mektup yollamamıştı. Sonuçta yeni gitti sayılır yoğun olabilirdi bu yüzden endişelenmemeye çalıştım. Akşam yemeği için büyük salona indiğimde Pansy ve Tom'u göremedim. Normalde hep ilk önce onlar gelirdi ama bu sefer ilk gelen bendim.

Yemek bitmişti herkes yavaş yavaş dağılıyordu. Tom ve Pansy yemekte yoklardı sanırım odalarında işleri vardı.

Akşam olduğunda uyku tutmamıştı. Bu yüzden Astronomi Kulesi'ne gitmeye karar verdim. Yavaş yavaş adımlarım merdiven basamaklarında ilerlerken, kuleden gelen sesler düşüncelerimi dağıtmıştı. Giriş duvarının arkasına saklandım ve kim olduğuna baktım.

Bu babam ve Lucuis'tu. Babam Severus çok kızgındı Mr Lucuis'a bağırıyordu. Lucuis ise mahçup mahçup köşede başı eğik duruyordu. Biraz daha sessizce sesleri duymak için yaklaşmaya başladım.

Severus - Nasıl izin verirsin böyle bir şeye!?

Lucuis - Engel olamadım.

Severus - Olsaydın! Ben orada sizin kaçmanız için uğraşırken, sen kolayca kendi oğlunu onların ellerine verdin!

Lucuis - Yapabileceğim bir şey yoktu Severus anlamıyor musun? O an düşünemedim!

Severus - Kızım öğrenince ne olacak sence?! Peki onların mutluluğunu hiç mi düşünemedin!

Lucuis - DÜŞÜNMEDİM!

Severus - Sen tam bir pisliksin Lucuis! Tam bir pisliksin!

Lucuis - Teşekkür ederim Snape.

Severus - Ben değişince sende değişirsin sanmıştım! Kızım birazda olsa mutlu olur sanmıştım! Sen, beni geçtim, kızımdan da nefret ediyormuşsun!

Lucuis - Draco hiçbir zaman kızını sevmedi!

Severus - O sevmezse ben severim. Gerek yok.

Duvarın dibinde dizlerimi kendime çekip oturdum gözlerim dolmuştu evet ama şuan ağlayamazdım. Ayak sesleri duvara doğru yaklaştı daha sonra hafif bir rüzgar sesiyle ikiside artık yoklardı. Kimsenin olmadığından emin olup duvarın arkasından çıktım ve balkon korkuluklarına yaslandım.

Draco kaçırılmış mıydı?

Beni hiç sevmemiş miydi?

Herşey yalan mıydı?