Het leven van een echte soul rider

Hoofdstuk 4

Lenthe~

We gaan nu naar het platform van dark. We hebben net uitgevonden waar het is. De spanning die in mijn lichaam is groeit met de seconde. "Weten jullie zeker dat dit gaat werken?" Vraag ik voor de zekerheid. "Ja, word nou even rustig Lenthe" zegt Noëlle geïrriteerd. Ik kijk uit het kleine raampje van de bus. We rijden door het donkere bos die veel korter is dan verwacht. Heel erg in de verte kun je de grote hekken en de openstaande poort al zien. Ik zweet helemaal van de spanning die zich in mijn lichaam bevind. "Nog 1 minuut dames" zegt Lotte die aan het rijden is. Ze gaat steeds wat langzamer rijden. Ik kijk op mijn telefoon. 'Ze zijn er we gaan ze niet laten wegkomen' lees ik. Boven het bericht staat de naam Dora. "Dora appt net dat ze daar zijn en niet snel zullen wegkomen" zeg ik. Iedereen knikt. "Yess" hoor ik Lotte van voorin zeggen. Ze parkeert de auto tussen twee bomen in. We stappen uit en houden onze krachten gereed. We lopen richting de gebouwen. Ik tril helemaal. Mijn lange blonde staart zwiept heen en weer. We gaan het eerste gebouw in we schieten alle bewakers knock-out. En dat doen we elke keer, maar in geen van de cellen zit Delilah. "Over het terrein zoeken en verspreiden houd jullie walkie's bij de hand" beslist Nova. We knikken allemaal en gaan zoeken. Ik loop trillend naar de rand en begin aan een rondje. In een hoek zie ik een paal met iemand erbij. Ik houd mijn krachten in mijn handen voor de zekerheid. Als ik dichterbij kom zie ik dat het Delilah is. Door mijn walkie zeg ik:"Delilah zit vast aan een paal in de linker hoek achterkant". Ik hoor juichende geluiden door de walkie. Ik loop naar Delilah toen en zie dat ze wakker is, maar huilend het lijkt wel een waterval die uit d'r ogen komt. Ik kijk even achterom en zie de rest al aan komen rennen.
"Hey, je bent veilig we zijn hier" zeg ik terwijl ik bij d'r neer kniel en een hand op haar rug leg. "Lenthe?" Vraagt ze tussen de tranen door. "Ja, ik ben ook soul, wind" zeg ik. Ze kruipt tegen me aan. Mijn hele shirt word nat van de tranen, maar dat maakt me helemaal niks uit. Wat mij wel uitmaakt is dat we Delilah terug hebben. De rest staar erbij. "Delilah" Zegt Noëlle met tranen in d'r ogen. Ik knik als teken dat het d'r echt is en dat ze oke is. Iedereen lacht. We hebben eindelijk onze Delilah terug. "Kunnen jullie me los maken?" Vraagt Delilah zacht. Ik zie dat ze vast zit met een slot waar een sleutel op moet. "Lotte kijk of die sleutel op dat slot past. Ze knikt en loopt ernaar toe. "Hij past" zegt ze. Direct daarna horen we klik geluid en de  ijzeren kettingen vallen op de grond. Noëlle en ik pakken een arm om haar over eind te helpen. "Ze is te zwak" zegt Nova als ze ziet dat het niet echt lukt. Ik kijk naar de angstige blik op Delilahs ogen. "We krijgen je hier weg hoe dan ook" fluister ik in haar oor. Ze knikt zacht. Nova's telefoon gaat af. "Faye" zegt ze en neemt op. Terwijl ze het gesprek voert denken we allemaal hoe we dit gaan doen. Nova hangt op. "Dark komt eraan" zegt ze. Nu weten we dat we moeten op schieten. "En nu?" Vraag ik. "Opschieten" zegt Lotte. Ik knik.
"Bel Elizabeth en Floor, zeg dat ze onmiddellijk hier moet komen en dat ze opschiet" beveel ik Nova. Ze knikt en begint direct te bellen. "Hoezo Elizabeth en Floor?" Vraagt Noëlle. "Zij zijn sterk genoeg om Delilah in de bus te tillen" antwoord ik, waarop ze begrijpelijk knikt.
Na even wachten komen ze eindelijk aan. Ze tillen Delilah op en we lopen naar de uitgang van het platform. Ik zie een gebouw met een aparte kamer. "Ik kijk daar even" zeg ik snel en ren erheen. Niet op mijn hoede. Er staat een bewaker. Hij pakt me beet. Ik begin meteen te roepen. "HELPPP" krijg ik er uit. Ze zijn te ver weg. De bewaker trekt me naar buiten. Dan zien ze me. Ik gebaar dat ik me zal redden en dat ze direct weg moeten. Waarom kon ik ook zo stom zijn? Uhg. Ik zie ze lopen zo snel mogelijk. Er prikken tranen in mijn ogen. "En hoe heet jij?" Vraagt de bewaker. "Lenthe" zeg ik. Hij sleept me mee naar een van de grotere gebouwen duwt me in een cel doet hem op slot en gaat weg.

Noëlle~

We kijken nog even goe hoe de man Lenthe beet heeft en naar de gebouwen brengt. We hadden haar moeten tegen houden en zeggen dat het te gevaarlijk was. Maar nee, ze hebben d'r net nu we Delilah terughebben hebben hun Lenthe. Er ontsnapt een traan die over mijn wang rolt en op de grond valt. Lotte slaat een arm om me heen. "Waar is Lenthe?" Vraagt Delilah als ze ziet dat Lenthe er niet is. Niemand zegt iets. "Waar is ze?" Roept Delilah wanhopig. "Ze ging kijken" zegt Nova met veel moeite. "Hebben ze Lenthe?" Roept Delilah. "Sorry, maar uhh ja" zeg ik. "We moeten gaan ze komt hier uit" zegt Nova. Delilah begint nog harder te huilen en te snikken. "Ik laat haar niet hier" zegt ze door het huilen heen en probeert te staan. Ze valt meteen hard op de koude grond van het platform. Floor en Elizabeth tillen haar weer op. "We moeten d'r achterlaten, sorry Delilah" zegt Elizabeth. We lopen naar het busje en stappen in. Floor en Elizabeth leggen Delilah voorzichtig op een van de bankjes. Het blijft stil de hele weg. Er is niks te horen behalve het geluid van de bus op het hobbelige pad van het bos. Delilahs snikken hoor je een beetje op de achtergrond galmen. Het doet echt pijn aan m'n hart dat ook Lenthe nu door deze hell zal moeten gaan. Ze is net nieuw en ze heeft van zoveel dingen nog geen enkel idee. We zijn weer bij het huis van Elizabeth. "We gaan nu op jou focussen, daarna Lenthe" fluister ik in Delilahs oor waarop ze knikt. We stappen uit en Delilah ook met wat hulp lukt het haar om te lopen. Het niet kunnen lopen kwam denk ik vooral, omdat ze bij die paal half stond. We gaan met z'n alle op de banken zitten. Elizabeth komt kamer in met vier mokken warme chocomelk. Ze zet ze op tafel en gaat op een stoel zitten. Er valt een ongemakkelijke stilte. "Gaat het een beetje?" Vraagt Lotte aan Delilah om de stilte te onderbreken. Er vallen al meteen nieuwe tranen over Delilahs wangen en ze begint te trillen. Ze schud onopvallend haar hoofd.

1149 woorden
Delilah safe, Lenthe in danger<< was echt pijnlijk dit hoofdstuk te schrijven