Het leven van een echte soul rider

Hoofdstuk 14

Lenthe~

Gina zal ons elk moment recht in de ogen kijken. Ik klem me steeds steviger tegen Jaylie aan en zij doet hetzelfde. Dan kijk ik Gina recht in haar pikzwarte ogen aan en zie ik haar grijnzende blik. En zij ziet mijn bleke betraande gezicht en angstige blik. Ik schud mijn hoofd uit angst, maar Gina knikt heel erg langzaam. Wat ziet dat er eng uit. We zitten recht in de val. "Hallo daar soul riders" zegt Gina. Ik kruip dieper de hoek in als ik haar intimiderende angstaanjagende stem weer hoor. Gina grijnst heel breed. Waarom weet ik ook niet. "Komen jullie gezellig mee met z'n alle dan? kunnen jullie de ander weer zien en zijn jullie compleet" zegt Gina met haar kleinmakende manier van praten tegen ons. "Laat ons met rust" zegt Jace huilend. Gina schud haar hoofd "nooit". "Schiet op" hoor ik Senna roepen. "Jaja" zegt Gina geïrriteerd. "Komen jullie mee? Zo niet weten jullie de gevolgen en Jace ik zou maar extra oppassen nieuweling" zegt Gina terwijl wat met haar haar speelt en daar rustig staat terwijl wij hier kapot gaan van de angst. "Is Ava oke?" Vraagt Jace voorzichtig. Gina's blik schiet meteen naar hem toe. Voorzichtig kijk ik net als de rest Jace aan. "Dat mag je hopen" zegt Gina lachend. "Ava is sterk ze red het beloofd" fluister ik voorzichtig naar Jace die niet reageert. "Nou komen jullie zelf of moet ik jullie een handje helpen?" Vraagt Gina terwijl ze even naar Senna kijkt.
Ik sta op en zeg "mij zal je niet krijgen" "oh dat zullen we nog wel eens zien". De rest staat ook op. "Mij zul je ook niet krijgen" zegt Jaylie "of mij" zegt Jace. "En ons ook niet" zeggen Nova en Noëlle in koor. Ik vuur mijn krachten recht op Gina af. Ik raak haar op haar pols. Ze lijkt het niet eens te merken. "Aha dus dit is jullie plan" zegt ze. "Meiden pak ze" commandeert Gina. De rest komt eraan. Oh shit we hebben het alleen maar erger gemaakt. Hadden we maar gewoon geluisterd. Ik word beet gepakt bij mijn armen en meegetrokken. "LAAT ONS MET RUST" roep ik zo hard als ik kan. Gina's gemene lachje volgt dan weer "nooit".

Lotte~

"Delilah?" Vraag ik. "Wat is er?" Vraagt ze bezorgd. "Zou het echt goed komen met Ava?" Vraag ik. Voordat Delilah kan antwoorden wordt er naast mij een kamer geopend en mijn blik vliegt die kant op. "Ava?" Vraagt Delilah. "Hey" zegt Ava zachtjes. "Gaat het?" Vraag ik. "Beter dan eerst" zegt Ava. De deur van de hal vliegt open, alle drie kijken we die kant op. Eerst wordt Nova binnen gebracht dan Noëlle dan ook nog Lenthe en Jace en daarna zelfs Jaylie. Ze worden allemaal in kamers geplaatst en daar zitten we dan deze hele generatie soul riders vast op het platform van dark. "Wat is er met jullie gebeurt?" Vraag ik geschrokken. "Ze kwamen zo ineens" zegt Nova. "Er was geen ontsnapping mogelijk" valt Jaylie haar bij. "Dit is echt niet goed he?" Vraagt Jace. "Nee, dit is naast dood het ergste mogelijk" zegt Delilah zacht. Er klinkt een gebonk. Ava grijpt naar haar hoofd en valt hard op de grond en haar haren vallen weg van de wond. "Wat is er met jou gebeurd?" Vraagt Noëlle. "Ze hebben me neergeschoten" zegt Ava en kijkt naar de betonnen vloer van de kamer. De monden van iedereen behalve ik, Ava en Delilah vallen open. "Ze hebben wat?" Vraagt Lenthe. "Ik ga het niet herhalen Lenthe echt niet" verklaard Ava. Lenthe knikt "snap ik". "En nu?" Vraagt een verwarde Nova. "Ja, wat moeten we nu? Opgeven? Doorgaan?" Ook Jaylie weet duidelijk niet wat nu gaat gebeuren. Alle vragen zijn gericht aan Delilah, want zij neemt meestal de leiding een beetje. "We moeten erop vertrouwen dat we of een kans tot ontsnapping krijgen of dat de vorige generatie samen met Floor en Elizabeth een plan maakt. Dat tweede is wel een beetje onwaarschijnlijk" Vertelt Delilah haar ogen strak gericht op de grond ons niet te durfen aankijken. "Maar dat kan maanden duren! We moeten nu toch iets kunnen doen?" Roep ik gefrustreerd. Delilah kijkt me aan, leekblijk. "Nee Lotte we kunnen niets. We moeten gewoon afwachten" Delilahs stem klinkt niet treurig of boos, maar wel alles behalve hoopvol. Ik zucht diep. Hoe heeft dit toch kunnen gebeuren? En wat nu? Gewoon afwachten zoals Delilah zegt? Maar dat kan toch niet wij zijn soul riders we moeten dark toch kunnen verslaan! De frustratie loopt toe terwijl de andere duidelijk dezelfde gedachtes als ik hebben, behalve Delilah. Ze is niet haarzelf. Normaal is ze druk en heeft ze meteen een plan klaar, maar nu is ze bleek en rustig. Zelf ook geen idee wat we nu moeten doen. Denk ik dan, want ik kan haar gedachten niet lezen natuurlijk. Kan ik niet gewoon weer een visioen krijgen zodat we tenminste iets weten? Nee natuurlijk niet ik kan niet bepalen wanneer ik ze krijg. Dat zou natuurlijk totale onzin zijn. Maar het zou wel fijn zijn hoor. "Dus nu gewoon afwachten?" Vraagt Jace. Delilah knikt. "Kom op! We zijn soul riders, we moeten toch iets kunnen doen?" Vraagt Lenthe. Alle ogen richten zich weer op Delilah. "Accepteer gewoon dat het afwachten is" Delilah klinkt duidelijk geïrriteerd, vanwege onze vele voorstellen om toch iets te bedenken, maar Delilah lijkt vast beraden niks te doen. Daar ben ik het helemaal niet mee eens. Ik bedoel, er moet toch echt wel iets zijn wat we kunnen doen? Waarschijnlijk weet Delilah dat ook wel, maar vind ze die mogelijkheid gewoon veel te gevaarlijk. 'Oh nee, stel dat er doden aan onze kant vallen' zal ze zo ongeveer zeggen. Maar je moet dan toch een keer het risico nemen, of niet? Jawel toch? Want wat anders? Je kan niet de rest van je leven hier doorbrengen om toch op die ene kans tot ontsnapping te wachten! Wie weet komt die kans sowieso al niet. Misschien is dit een teken dat we iets moeten doen en het risico nemen. Misschien is dat het teken nu we hier met z'n alle zitten. Ach wat maakt het eigenlijk ook uit, Delilah zal er toch nooit mee instemmen.

1042 woorden.
Sorry voor zo lang geen update, ik heb momenteel een writersblok.