VANİLYA SOKAĞI

2.BÖLÜM...İTİRAF...

Herkese merhaba tekrardan. Nasılsınız? Umarım iyisinizdir. Bayram öncesi tatil olduğundan bu sıralar elimden geldiğince her boşlukta bölüm atmaya çalışacağım. Kitabımı okuyup güzel düşüncelerini benimle paylaşan herkese şimdiden çok teşekkür ediyorum. İyi okumalar... 🖤

2.BÖLÜM...İTİRAF...

İnsan yaşamaya devam etmek, gönlünde bir umut yeşertmek, zihninde hala onunla olmak için aşık olduğu insanın kelimelerine bağlanır. Ağızdan çıkan her kelime kimisi için önemsizken aşığa o kelimeler bir kalem olup şiir yazdırır bazen. Aşık insan hep bir umut arayışındadır aslında. Bu arayış aşığa en çok zarar verendir, sevgisine karşılık bulmak için kendini heba etmektir aslında bu arayış. Uzaktan sevmek; insanı günden güne boğan, acısını verip kalbi yakarak kavurandır. O şiirler yazdırıp gecelerce ağlanılan tesirli kelime de aşığın hem zihninin hem de kalbinin şifasıdır. Ben aslında yıllardır süren bu arayışımın içinde boğulup gitmek üzereyken bir kelime benim tüm zihnimi, kalbimi, düşüncelerimi değiştirmişti. Duyduklarımı anlayıp analiz etmem saatlerimi almış, üzerine düşünmem ise tüm gecemi almıştı. Duyduklarım, karanlık bir sokak içerisinde kalmış benliğimi birazcıkta olsa aydınlığa kavuşturmuştu. Ne düşüneceğimi şaşırmış durumdaydım.

Beni özlemişti...

Bunu kendi ağzıyla söylemişti hemde. Kulağıma eğilip söyledikleri bir türlü aklımdan çıkmıyordu. O anı hatırladıkça tekrar yaşıyormuşum gibi bir heyecan ve telaş kaplıyordu içimi. "O da beni seviyor mu acaba?" Diye düşünmekten kendimi alıkoyamıyordum. Ama hala zihnim:

"O seni kardeşi olarak görüyor. Böyle düşünmen çok saçma. Alt tarafı sarıldınız ve sana seni özledim küçük dedi. Bir insanın bir insanı sevmesi için özlemiş olması gerçek bir gerekçe değildir. Arkadaşlarını da özlüyor, bu onu aşık yapar mı?"

Zihnimin içinde dönüp dolaşanlar adeta kalbime savaş açmışçasına düşünceleri yağdırıyordu. Kalbim başka bir şey söyleyip beni umutlandırmaya devam ederken zihnim elimde olan umutları da yitirmem için elinden gelen en büyük çabayı sarfediyordu adeta. Hangisini dinleyeceğime karar verememiştim. Hangisini dinlemeliydim bilemiyordum. Artık bu düşüncelerime ara vermek maksadıyla yataktan kalktım.Yukarı kata kadar çıkmayı başarabilen bu enfes börek kokusuyla adeta mest olmuştum. Ama ayılıp tekrar düşünmeye başlamam çok zamanımı almamıştı.

Annem neden börek yapmıştı?!

Annem özel günler haricinde o enfes kıymalı böreğini yapmazdı çok uğraşıyorum diye.

Neler oluyordu?!

Abim odasında yoktu! O normalde bu saatlerde bırak uyanmayı yanında adam öldürüp işkence etseler uykusundan uyanmazdı. İçimi garip bir telaş kaplamıştı. Sanki bir şeyler oluyor da benim bilmemem gerekiyor gibi bir his kaplamıştı içimi. Bu yolun sonu hiç hayra alamet değildi. Ne zaman böyle düşünüp kendi kafamda kursam hep bir şeyler oluyordu.

Merdivenlerden aşağı düşmek pahasına bile olsa  son hız aşağı indim. İçimdeki telaş ve merak duygusunu bastıramıyordum. Sanki aynı sabahı tekrar yaşıyor gibiydim.

2 yıl önce abim askerdeyken akrabalarımız beni istemeye gelmişlerdi. Annem ne kadar karşı çıksada dedem ve anneanneme söz geçirememişti. Daha 18 yaşıma yeni basmama rağmen beni istemeye gelmişlerdi!