Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎀
Bölüm adı Gözden öpmek ayrılık getirir sevgilim, sen öpme
🎀
— taehyung —
Doğru mu yapıyordum bilmiyordum. Ona yeniden şans vererek ne kadar doğru bir karar verdiğimi de bilmiyordum. Beni yanıltmasından korkuyordum. Belki de yeniden terk edilmekten, geride kalmaktan korkuyordum. Gerçekten bilmiyordum.
O şu an salonumda otururken ben kısa bir işim var bahanesiyle yanından kaçmış, üst kattaki odama girmiştim. Açık olan pencerenin önüne adımlayarak derin bir nefes aldığımda, kararımı bir kez daha gözden geçirdim. Ne kadar doğru düşünüyordum? Ona tekrardan güvenmeli miydim? Eskisi gibi olabilir miydik? Tekrardan gider miydi? Bilmiyordum. Aklımı kaçıracaktım. Hiçbir soruma cevap bulamıyordum.
Sıkıntılı bir nefes vererek gözlerimi kısa bir anlığına yumup geri açtığımda birkaç adım ilerleyerek masanın üzerindeki aynanın karşısına geçtim. Birkaç tutamı alnıma dökülmüş mavi saçlarımı geriye yatırarak şekil verdiğimde, açığa çıkan yüzüme bakmadan aynaya sırtımı döndüm. Ardından onu daha fazla bekletmenin doğru olmayacağını düşünerek odadan çıktığımda yavaş adımlarla aşağı inmeye başladım.
Salona girer girmez Jeon'u bıraktığım gibi koltukta otururken bulduğumda, etraftaki bakışları varlığımı hissettiği an bana dönmüştü. Bu beni gülümsetecek gibi olsa da kendime hakim olarak yüz ifademi bozmamış, hemen karşısındaki tekli kanepeye kurulmuştum.
"Yanım boştu Kim." diyerek homurdandığını işittiğimde, bakışlarım yanındaki boşluğa kaymış daha sonra tekrar onu bulmuştu. "Sorularıma cevap vermediğin sürece o yanın hep boş kalacak Jeon." diyerek karşılık verdiğimde bu kadar dişli olmam onu zevklendirmiş olacak ki kafasını iki yana sallayarak hafifçe sırıttı.
Gerzek herif, altta kalmayışımı seviyordu.
"Ne zaman doğru düzgün bir ev tutmayı düşünüyorsun acaba?" Jeon'un konudan bağımsız sorduğu soruyla kaşlarım çatılarken gözlerimi devirerek konuştum. "Ne varmış evimde?" Bakışlarını tütsülerle dolu ortamda gezdirerek bana çevirdiğinde bekletmeden cevap verdi.
"Burayı hem iş hem de ev olarak kullanıyorsun. Her gün başka biri geliyor ve azımsanmayacak kadar çok kişiden bahsediyorum. Rahatsız edici." diyerek söylendiğinde omuz silktim. İşim gereği sürekli gelenler oluyordu fakat bu beni rahatsız etmiyordu. Sonuçta işim buydu.
Stigma, fal baktığım ufak mekanımın adıydı ve aynı zamanda evimin de alt bölümüydü. Burada üst kata göre daha fazla oturulacak yer, daha fazla tütsü vardı. Üst kat ise odamdan ve benim kişisel alanımdan oluşuyordu. Her ne kadar Jeon'a, Ogle'de yaşayan türlerin evime değil de Stigma'ya geldiklerini anlatmaya çalışsam da asla anlamıyordu. Kalın kafalı herifin tekiydi. Tamam, sık sık gelenler oluyordu fakat dediğim gibi benim işim buydu. Çoğu kişinin devamlı gelmesinin sebebi ise söylediğim her şeyin doğru çıkması oluyordu. Dolayısıyla Ogle'de yaşayan her türün dikkatini çekiyor, devamlı müşterim olmasını sağlıyordu.
