In Another Life

38. Αδυναμία

Δέος διακατέχει κάθε εκατοστό μου καθώς στέκομαι πίσω από την κλειστή πόρτα, η οποία μας χωρίζει. Η προσμονή των τελευταίων ημερών παίρνει τη μορφή άπλετου ενθουσιασμού που επιτέλους ήρθε αυτή η στιγμή. Η στιγμή που τόσο πολύ περίμενα. Από το πρώτο κιόλας βράδυ που πέρασα στο νοσοκομείο, δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο παρά μόνο φανταζόμουν πώς θα είναι η πρώτη μας συνάντηση, η πρώτη μας οπτική επαφή, τα πρώτα λόγια που θα ανταλλάξουμε μετά από τόσο καιρό.

Αλλά δεν φανταζόμουν με τίποτα τον φόβο που θα μου προκαλούσε η σκέψη ότι σε λίγο θα τον αντίκριζα. Το άγχος που κάνει τα χέρια μου να τρέμουν, την πίεση που εξαφανίζει κάθε στάλα ενθουσιασμού. Η πόρτα φαντάζει τεράστια, σχεδόν τρομακτική. Οι φωνές στο μυαλό μου ουρλιάζουν να μην διανύσω την απόσταση που με χωρίζει από τον Άλεξ. Δεν ξέρω αν πρέπει να τις ακούσω ή όχι. Βρίσκομαι σε δίλλημα για λίγο. Ω, μα τόσο καιρό περίμενα αυτή τη στιγμή, πώς θα μπορούσα να κάνω πίσω τώρα;

Βάζω κάθε αρνητική σκέψη στην άκρη, ο ενθουσιασμός υπερτερεί, κάνει την καρδιά μου να χτυπάει όλο και πιο γρήγορα. Το μυαλό μου είναι κενό, το μόνο που υπάρχει είναι ο Άλεξ και το ποσό μου έχει λείψει.

Σχεδόν μηχανικά ανοίγω την πόρτα. Και το βλέμμα μου καρφώνεται κατευθείαν πάνω του. Ο χρόνος παγώνει και για ένα δευτερόλεπτο νιώθω ευτυχισμένη. Είναι εδώ, απέναντι μου και με κοιτάζει με αυτά τα υπέροχα μάτια που για λίγο φοβήθηκα πως δεν θα ξαναδώ. Τελικά όλα πήγαν καλά, όπως ακριβώς μου είχε υποσχεθεί ο Ίαν.

«Σου έλειψα;» λέει χαμογελώντας υπεροπτικά. Αχ και να 'ξερε πόσο μου είχε λείψει το χαμόγελό του...

Νιώθω τα μάτια μου υγρά, μα δεν με νοιάζει. Τα δάκρυα χάνονται μέσα στο χαμόγελό μου. Το πιο αληθινό χαμόγελο που έχει σχηματιστεί στο πρόσωπό μου τον τελευταίο καιρό. Σχεδόν είχα ξεχάσει την αίσθηση.

«Γιατί το έκανες αυτό;» ξεσπάω με ένα παράπονο να τυλίγει κάθε λέξη μου.

Παίρνει μια βαθιά ανάσα, σαν να μην είχε προλάβει να προετοιμαστεί κατάλληλα για αυτή την ερώτηση. «Δεν είχα άλλη επιλογή, Ερμιόνη», συνεχίζει με μάτια υγρά και φωνή σπασμένη. «ένιωθα να πιέζομαι από παντού, βρισκόμουν σε αδιέξοδο», εξομολογείται. «Οι αγώνες με είχαν διαλύσει, τώρα καταλαβαίνω πόσο δίκιο είχες όταν μου έλεγες να βάζω την ψυχική μου υγεία πάνω από την Εβδομάδα Αγώνων. Φυσικά δεν σε άκουσα ούτε για μια στιγμή, γι'αυτό άλλωστε βρίσκομαι σε αυτή την θέση τώρα», ξεφυσά μετανιωμένος από την στάση του απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό. «Οι προπονήσεις με είχα εξαντλήσει, αλλά ήξερα πως αν τα παρατούσα θα είχα τύψεις, θα ήμουν αδύναμος. Υποθέτω πως το να προσπαθήσω να αυτοκτονήσω αντί να αντιμετωπίσω μια κατάσταση, δείχνει μεγαλύτερη αδυναμία...» καταλήγει απογοητευμένος.