Topraktan Yağmura

5.Bölüm "Toprak'ın Silahı"

Can Ozan~ Toprak Yağmura

Araba durduğunda gözlerimi araladım. Sımsıkı Kerim'e sarılıyordum hala. Semih'in evinin önündeydik. Kerim uyuyordu.

Nefesimi verdim acıyla. Semih arabadan inmeden önce, "zorluk çıkarma," dedi. Kapıyı açtığında Kerim'i aldı kucağımdan. Hızla arkasından, arabadan indim.

Eve doğru ilerledik hızla. Daha da hızla.
Toprak'tan korktuğu belliydi. Umarım birşey olmamıştır. Yoksa beni kim kurtaracak?

Yağmur ne kadar bencilsin?! Adam vuruldu. Birde senin yüzünden.

~~

Kerim'in odasına girdigimizde, Semih Kerim'i yatağına yatırdı yavaşça. Nefesimi verdim acıyla. Semih dönüp bana baktığında kaşlarını çattı.

Sinirle baktım gözlerine. "Sen iğrenç bir adamsın!" dedim tiksinerek. Gözlerini kıstı bakarken. "Ben iğrenç bir adamım, öyle mi?"

Sinirle kafamı salladım. Dişlerini sıktı gözlerime bakarken. "Neden? Toprak'ı vurduğum için mi bu öfken?!"

Kaşlarımı çattım. "Ne saçmalıyorsun ya sen? Kerim ne kadar korktu görmedin mi?! Üstelik de senden!"

Nefesini verdi. Dudaklarını birbirine bastırdı. "Korktum Yağmur. Size birşey oldu diye çok korktum."
"Ha," dedim sinirle. "Ağzından çıkanı kulağın duymuyordu birde değil mi?!"

Bir süre bekledikten sonra kafasını salladı. "Bunca olanlardan sonra sizi kaybedemezdim. Kaybetmeyeceğim de."

Nefesimi verdim. "Bir dediğin bir dediğini tutmuyor. Senden daha alçak bir adam görmedim!"

Gözlerini kıstı bakarken. Dudaklarını birbirine bastırdı. Sinirlenmemeye çalışıyordu. "Toprak. O çok iyi bir adam değil mi?!"

Kaşlarımı havaya kaldırdım. "Evet, çok iyi bir adam!" dedim sinirle. Nefesini verdi. Birşey söylemeden baktı öylece. Kaşlarımı çattım. "Tamam, çık," dedim nefesimi verirken.

Bana doğru adımlar attı. Kucağına aldı daha sonra yavaşça beni. Kaşlarımı havaya kaldırdım. Ellerimi omuzlarına yerleştirdim sertçe. "Ne yapıyorsun, indir beni?!"

"Oğlumuz uyanacak, sessiz ol," dedi sessizce. Odadan çıktık daha sonra. Kendi odasına ilerliyordu. Nefesimi verdim. "Ben seninle aynı odada kalmam!"

Birşey söylemedi. Odaya girdiğimizde ayağıyla kapıyı kapattı. Sımsıkı tutuyordu, hareket edemiyordum..

Yatağa doğru ilerledi. Beni yatağa bıraktığında hemen üzerime uzandı.

Ellerimi göğüslerine yerleştirdim. "Ne saçmalıyorsun sen," dedim hemen sonra sinirle. Nefesini verdi. Dudaklarıma baktı, daha sonra tekrardan gözlerime baktı. "Evliliğimiz kağıt üstünde de olmayacak. Gerçekten benim karım olacaksın. Ve..."

İttirmeye çalıştım, daha da baskı yapıyordu. "Kalk üzerimden, öyle birşey olmayacak!"

Gülümsedi. "Ve ikinci çocuğumuzu yapacağız."
Nefesimi verdim. Kafamı salladım hemen. "Saçmalıyorsun. Kalk dedim!"

"Şş," dedi sessizce. "Oğlumuz uyanacak."
Sol gözümden süzülen yaşı hissettiğimde nefesimi verdim tekrardan. "Lütfen kalk. Ne olur."

Kafasını salladı hafifçe. "Affedeceksin zamanla beni. Çok mutlu olacağız. Seni çok seviyorum."
Kaşlarımı çattım. Gözlerimden yaşlar süzülüyordu.
Üzerimdeki elbiseyi çıkardığını hissettiğimde gözlerim kapandı. "Yapma," dedim acıyla. "Sen böyle bir adam değildin, istemiyorum."