Miłość i śmierć

Pomoc

Paprot przechadzał się po królestwie. Nie mógł się na niczym skupić. Niepokoiła go Isandora. Jeszcze wczoraj cały czas za nim biegała, chciała się całować i inne takie tam. Ale nie ona go nie obchodzila. O wiele bardziej martwił się o Kendrę. Co ona teraz robi, gdzie jest. Czy w ogóle jeszcze żyje? Jeśli znał Kendrę to nie siedziała bezczynnie. Na pewno próbowala uratować związek. I to nie dla siebie. Z miłości do Paprota. Wtedy zdał sobie sprawę z jednej rzeczy. Dlaczego on tu siedzi i rozmyśla praktycznie nic nie robiąc a ona tam naraża życie lub nawet...Nie, tak być nie może. W imię czego?! Bo się boi matki?! Przecież i tak ma już zepsute życie! Jeżeli Kendra zginie to straci nadzieję na wszystko. Przecież nie spędzi reszty życia z Isandorą. Nie, trzeba wziąć się w garść. Ucieka z Krainy Wróżek. Musi odnaleźć Kendrę zanim będzie za późno.
I wtedy na tle zachodzącego słońca ujrzał dwie czarne postacie. Jednak nie tak czarne. Jedna, wyższa świeciła jasno, wokół niej rosły kwiaty. Druga była niesiona przez pierwszą. Świeciła słabo,  jakby była na granicy. Paprot tknięty przeczuciem podbiegł do tych postaci. Gdy był bliżej nich zrozumiał. To była Kendra i.... Królowa Wróżek?!
- Matko? Co ty tu robisz, przecież jesteś w sali tronowej?! I co się stało Kendrze?! Czy ona żyje?
- Synu, spokojnie. Żyje, ale muszę się nią zająć. Zawołaj fałszywą królowe i całe królestwo. Natychmiast.
- Ale co się tu dzieje..... Co się stało Kendrze?
- Szybko, ona zej Kendra zginie!
Gdy Paprot odszedł Królowa uklękła obok dziewczyny. Wyjęła swój róg i ja nim dotknęła. Rany znikły, róg zapobiegł też innym chorobom ale Królowa wiedziała, że to nie wszystko. Zostały obrażenia wewnętrzne i takie których róg nie mógł wyleczyć. To było frustrujące. Ale nic nie dało się poradzić. Z daleka dostrzegła caly wrozkowy lud podążający za żądlikulą.
Krótkie ale jutro muszę iść do szkoły a mam test i tak dalej. Żegnam. Nie patrzcie na tytuł, brak pomysłu, brak czasu. Życie..