İmkansız Aşk

İstanbul'a gidiş

(Vildan'dan)

"İstemiyorum anne!"
Anneme ne kadar dil döksem de beni dinlememekte ısrarcı davranıyordu.
İstanbul'a taşındığımız için okulumun değişmesi gerekiyordu. Ama ben bunu istemiyordum.
"Hala istemiyorum diyor ya! Kızım! Biz başka bi şehre taşınıyoruz. Farkında mısın?"

"Bırak da burda anneannemin yanında kalıyım." Ne kadar yalvarsam da annem kararından vazgeçmiycekti. Eski okulumu bırakmak istemiyordum. Lise 10'a gidiyordum ve 9. Sınıftan beri arkadaş olduğum insanlar vardı. Eğerki başka okula gidersem birdaha arkadaşımın olmamasından korkuyordum.

"Ha-yır! Sende geliyorsun! İtiraz yok!"
1 aya yakındır bu fikir annemlerin aklındaydı ve ben bu süre içinde anneme defalarca istemediğimi söylesemde annem fikrinden vazgeçmiyordu. Yine onun dediği olmuştu. Çaresiz bir şekilde bavulumu toplamış ve arabaya binmiştim.

Annem kazanmanın gururuyla gülümserken, ben bütün yol boyunca somurtmayı düşünüyordum. Yola çıktığımızda içimde tuhaf bir his vardı. Sanki birşeyler yaşıycakmış gibi hissediyordum.

Biraz yol gittikten sonra cebimden telefonumu çıkarttım ve arkadaş grubumuzu açtım.

'İnsan dışı varlıklar'

Azra:
Naber?
Napıyonuz

Melek:
Yemek yiyorum

Minel:
Senden de bu beklenirdi
Başka ne yaparsın ki

Melek:
Sen özele gel ben sana
marifetlerimi gösteriyim

Vildan:
Biz yola çıktık

Melek:
Bu kız şerro diyince bi de
İnanmıyorsunuz!
Lan sen bizle vedalaşmadan nasıl
Gidersin?
Sana önümüzdeki 15 saniye boyunca
Küsüm
Süre başladı

Miray:
Abi harbi yaa
Gerçekten insan bi vedalaşırdı

Azra:
Gitmeyin olum kızın üstüne

Vildan:
Ben çok emindim annemin
İzin vericeğine
Napim ikna olucak sandım
Yine kendi istediğini yaptırdı:(

Melek:
Artık küslüğümüz bittiğine göre
Konuşabilirim

Miray:
Allah için sen git yemeğini ye

Azra:
+1

Minel:
Kusura bakma knk
Bu sefer bende katılıyorum
Yoksa senin konuşmandan bize
Sıra gelmez

Melek:
Oç lar annesi hariç
Gidiyorum ben
Akşama kadar da yazan insan değil

'Melek çevrimdışı'

Miray:
Bizi unutma sakın
Valla bozuluruz

Azra:
Öyle bir seçenek olmadığı
İçin rahatım

Minel:
Gidince yaz mutlaka
Yada ara
Sen bilirsin

Vildan:
Tamam
Gerçekten özür dilerim
Haber vermediğim için

Azra:
Yok be olum ne özürü
Saçmalama

Minel:
Yolun açık olsun

Miray:
I love youu🤍

Vildan:
Bende sizi seviyorum

Whattsap'tan çıktıktan sonra kulaklığımı taktım ve müzik dinlemeye başladım.

Gerçekten İstanbul'a nasıl alışıcağımı bilmiyordum. Hem onları bırakıp gidiyordum hemde İzmir'i çok seviyordum. 7 yaşımdan beri orda yaşıyordum ve bir anda olan bu değişikliğin pek güzel olucağını düşünmüyordum.

Orda evimiz hazırdı. Annem ve babam bir kaç ay önce gitmiş ve evi hazır hale getirmişlerdi. Geri dönüp kardeşimi ve beni alıp birlikte gidicektik. Benim planımda gitmek yoktu ama anne gücü yine üste çıkmıştı.

~~~~

Saat akşam 10 gibi eve gelmiştik. Yol yorgunluğundan dolayı hemen yatmak istiyordum. Evi gezmek falan istemiyordum. Nasıl olsa ileriki zamanlarda mecburen öğrenicektim.

Aklıma arkadaşlarıma yazıcağım gelmişti gruba vardığımıza dair işaret gönderdikten sonra internetimi kapattım. Gruba girersem geri çıkamiycağımı biliyordum.

"Anne." Soluk bir sesle anneme seslendim.
"Efendim?"
"Odam nerde?"
"Eve bakmiycan mı?" Gerek yok anlımda kafamı salladım.
"İyi sen bilirsin. İkinci katta en sonda sağdaki oda."

Cevap vermeden odama çıktım.
Kapıyı açmamla gözlerim kamaşmıştı. Bu oda eski odamdan daha güzeldi. LED ışıklarla süslü bir kapısı vardı.
Çalışma masası siyahtı ve yanında dolap vardı. Onların karşısında da yatağım vardı.

Hayallerimdeki odaya kavuşmuştum. Burası bana ait olduğu için istediğim gibi değişikliklerde yapabilirdim.

Daha fazla düşünmeden kendimi yatağa attım ve uyumaya çalıştım. İlk başta yerimi yabancılamıştım ama bir süre sonra uyuya kalmıştım.

________________________

Arkadaşımın isteği üzerine yazdığım bir hikaye🪐

Bence güzel olucak🧡

Karakterler gerçekte var🌠

Nasıl bulduğunuz yorumlar da belirtmeyi ve oy vermeyi unutmayın🖤

Yazım hataları için özür dilerim🎉

Seviliyorsunuz...