(ʟüᴛғᴇɴ ʙᴜ ʙöʟüᴍü ɢᴇçɪş ʙöʟüᴍü ᴏʟᴀʀᴀᴋ ᴋᴀʙᴜʟ ᴇᴅɪɴ.ᴏʏ ᴠᴇ ʏᴏʀᴜᴍʟᴀʀıɴıᴢı ᴀᴛᴀʀsᴀɴıᴢ çᴏᴋ sᴇᴠɪɴɪʀɪᴍ<3)
"Haftaya kontrol edeceğim ödevleri yapmayı unutmayın gençler"bunu diyen matematik hocama bakarak kafa salladım.
O günün üstünden 2 hafta geçmişti.Reha 2 haftadır benim yanımda oturuyordu ve benimle konuşmaya çalışıyordu.Bense sadece ona bakmakla yetiniyordum.Öz ailemin babamla konuştuğunu ve ortak karar belirleyip benimle ne yapacaklarını konuştuğunu duymuştum.Bugün onlara yemeğe gidecektik.
"Güzelim artık konuşsan mı benle acaba"bunu diyen Rehaya baktım.
"Ne konuşacakmışım senle?"
"Bu olanlar hakkında tabiki güzelim.Bak biz seni üzmek istemiyoruz tamam mı eminimki Kahraman Bey ve babamız bunu çözeceklerdir."
"O senin baban Reha benim babam Kahraman Yılmaz."onun cevap vermesini beklemeden sınıftan çıktım.Koridorda hızlı hızlı yürürken birine çarptığımı farkettim.
"Ah!"
"Çok özür dilerim benim hatam önüme bakmam lazımdı çok özür dilerim."bunları söyledikten sonra çarptığım çocuğa baktım.Kemikli bir yüzü,kumral saçları ve kahverengi gözleriyle yakışıklıydı.Ben onu incelerken o ise hiçbirşey söylemeden gitmişti.Çarptığım yabancının düşürdüğü kitabı görünce arkasından bağırarak seslendim.
"Hey bekle kitabını düşürdün."sanırım beni duymamıştı.Kitabı geri vermek üzere çantama koydum.Okuldan çıktığımda havanın yağmurlu olduğunu gördüm.Yağmurlu havaları sevmezdim.Servise bindiğimde eve kadar uyudum.Eve geldiğimde salonda abimi gördüm.
"Oo prenses hazretlerimizde gelmiş."
"Evet prens bey teşrif ettim."abimle gülmeye başladık.Bu aramızdaki bir espriydi beni ilk evlat edindiklerinde üstümde bir prenses kostümü vardı.Bunun yüzünden abim bana hep dalga geçmek için prenses hazretleri diye seslenirdi.
"Hazırlanmaya başla Akide şekerim babam birazdan gelir."Ona kafamı salladım ve odama hazırlanmaya çıktım.Çantamdaki kitapları çıkarırken çarptığım yabancının kitabına baktım."Dorian Gray'in Portresi" okuyordu.Genellikle erkekler bu tarz kitapları sevmezdi.Bu çarptığım yabancı ilgimi daha çok çekmeye başlamıştı.Okula gidince ilk işim onu bulmak ve kitabını vermek olacaktı.
"Akide hadi kızım geç kalıyoruz."bunu duyduktan sonra hızlıca hazırlandım ve öz ailemin evine doğru yol aldım.
♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
ʙöʟüᴍ ʜᴀᴋᴋıɴᴅᴀᴋɪ ᴅüşüɴᴄᴇʟᴇʀɪɴɪᴢ ɴᴇʟᴇʀ?
ᴋᴜʀɢᴜᴅᴀ ʙᴀşᴋᴀ ɴᴇʟᴇʀ ɢöʀᴍᴇᴋ ɪsᴛᴇʀsɪɴɪᴢ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Akide Şekeri
Non-Fiction-Gerçek Ailem kurgusudur. (TAMAMLANDI) Yetimhane her zaman soğuktu.Çünkü hiçbirimiz aile sıcaklığını tatmamıştık.Hiçbirimiz hiçbir zaman tam anlamıyla aile olamamıştık.Ne hoş aileleri tarafından bırakılan çocukların aile olmasını beklemek bile gülün...
